پردازنده‌های 376 و 386

دوران پردازنده‌های ۳۲ بیتی در سال ۱۹۸۵ با عرضه‌ی 386DX آغاز شد. هرچند اینتل پیش از این نیز پردازنده‌ای ۳۲ بیتی ساخته بود و 386DX اولین پردازنده‌ی ۳۲ بیتی به شمار نمی‌رفت، اما این پردازنده اولین CPU اینتل با معماری ۳۲ بیتی بود که توانست از لحاظ تجاری به موفقیت دست پیدا کند.

386DX با داشتن ۲۷۵ هزار ترانزیستور که با فناوری ساخت ۱۵۰۰ نانومتری ساخته شده بودند و بهره‌مندی از سرعت کلاک بین ۱۶ تا ۳۲ مگاهرتز، قدرت محاسباتی برابر با ۱۱.۴ MIPS را در اختیار مصرف کنندگان قرار می‌داد. کامپیوترDESKPRO ساخت شرکت Compaq اولین محصولی بود که از پردازنده‌ی اینتل با نام تجاری ™Intel386 استفاده می‌کرد.

در سال ۱۹۸۸، اینتل پردازنده‌ی 386 خود را با فناوری ساخت ۱۰۰۰ نانومتری به روز کرد و نام 386SX را بر روی آن گذاشت. پردازنده‌ی جدید از باس ۱۶ بیت استفاده می‌کرد و هدف از ساخت آن استفاده در کامپیوترهای دسکتاپ پایین رده و ارزان قیمت بود. اگرچه 386SX کاملاً تونایی محاسبات ۳۲ بیت را داشت، اما باس آن به منظور ساده سازی طرح بُرد مدار و کاهش قیمت به ۱۶ بیت محدود شده بود. علاوه بر ساده سازی باس، تنها ۲۴ پین به آدرس باس 386SX متصل شده بودند که عملاً این پردازنده را به استفاده از ۱۶ مگابایت حافظه محدود می‌کرد.

جالب است بدانید لینوس توروالدز، لینوکس را بر روی یک کامپیوتر مبتنی بر پردازنده‌ی 386 ساخته است. داستان هم از این قرار بوده است که وقتی لینوس متوجه شد نسخه‌ای از سیستم عامل ۱۶ بیتی مینیکس (MINIX) را که سفارش داده بود، با معماری ۳۲ بیتی پردازنده‌ی 386 چندان سازگار نیست، تصمیم گرفت سیستم عامل خودش را بنویسد!

هر دو چیپ 386SX و 386DX فاقد کمک پردازنده‌ی ریاضی بودند و به دلیل مشکلات ساخت i387، از کمک پردازنده‌ی 80287 استفاده می‌کردند.

اولین چیپ نوت‌بوک اینتل با نام 386SL در سال ۱۹۹۰ از راه رسید. طراحی این چیپ به شدت مجتمع و یکپارچه بود، بطوری که برای اولین بار حافظه‌ی کش، باس و مموری کنترلر در چیپ ادغام شده بودند. 386SL از ۸۵۵ هزار ترانزیستور با سرعت کلاک ۲۰ تا ۲۵ مگاهرتز بهره می‌برد. پردازنده‌ی 376 در سال ۱۹۸۹ و 386EX در سال ۱۹۹۴ آخرین اعضای خانواده‌ی پردازنده‌های 376/386 را تشکیل می‌دادند. هر دو این پردازنده‌ها برای استفاده در سامانه‌های نهفته (embedded systems) طراحی و ساخته شده بودند. علیرغم اینکه CPU های کامپیوترهای شخصی با متداول شدن در دهه‌ی ۹۰ میلادی عملاً باعث منسوخ شدن این دو پردازنده شده بودند، اینتل به دلیل تقاضای بازار و استفاده‌ی گسترده از این چیپ‌ها در صنایع هوافضا، تا سپتامبر سال ۲۰۰۷ به تولید خانواده‌ی پردازنده‌های 80386 ادامه داد.

پردازنده‌های 486 و i860

پردازنده‌ی 486 که تحت نظر پت گلسینگر، مدیرعامل فعلی VMware ساخته شد، اینتل را وارد بزرگترین فاز رشد خود کرد. طراحی ۱۰۰۰ و ۸۰۰ نانومتری این پردازنده با نام 486DX عرضه شد و با داشتن سرعت کلاک بین ۲۵ تا ۵۰ مگاهرتز قادر بود ۴۱ میلیون دستور بر ثانیه را پردازش کند. این پردازنده همچنین اولین چیپ اینتل بود که از حافظه‌ی کش ادغام شده بر روی بورد تراشه بهره می‌برد؛ هرچند میزان این حافظه ۸ کیلوبایت بیشتر نبود. 486DX با داشتن ۱.۲ میلیون ترانزیستور، اولین پردازنده‌ی اینتل بود که بیش از ۱ میلیون ترانزیستور را در خود جای می‌داد. مدل پایین رده‌ی 486SX (که در واقع 486DX ای بود که کمک پردازنده‌ی ریاضی آن غیر فعال شده بود) در سال ۱۹۹۱ با سرعت ۱۶ تا ۳۳ مگاهرتز عرضه شد. برای مقایسه ™Intel486 حدود ۵۰ برابر از اولین پردازنده‌ی اینتل یعنی 4004 سریع‌تر عمل می‌کرد.

در سال ۱۹۹۲، اینتل 486DX2 (SX2) را با سرعت کلاک ۶۶ مگاهرتز به عنوان یک به‌روزرسانی سخت‌افزاری عرضه کرد و 486SL را نیز به عنوان 486SX بهینه شده برای نوت‌بوک‌ها (با سرعت ۳۳ مگاهرتز، فناوری ساخت ۸۰۰ نانومتری و ۱.۴ میلیون ترانزیستور) معرفی کرد. آخرین محصول معرفی شده در خانواده‌ی 486، پردازنده‌ی 486DX4 با سرعت ۱۰۰ مگاهرتز بود که شعار تبلیغاتی آن «راه حلی اقتصادی، برای کسانی که نمی‌خواهند پول زیادی خرج سیستم‌های پنتیوم جدید بکنند» بود. DX4 بر مبنای فناوری ساخت ۶۰۰ نانومتری ساخته شده بود و ۱.۶ میلیون ترانزیستور داشت. این پردازنده توان محاسبه‌ی ۷۰.۷ میلیون دستور در ثانیه را داشت.

اینتل در سال ۱۹۸۹ پردازنده‌ی i860 را نیز معرفی کرد تا وارد رقابت با پردازنده‌های RISC شود. i860 دومین تلاش اینتل برای معرفی یک محصول سخت‌افزاری بالارده بود. i860 و i960 هیچگاه نتوانستند به موفقیت دست پیدا کنند و در نهایت در اوایل دهه‌ی ۹۰ میلادی تولید آن‌ها متوقف شد.

پردازنده‌ی پنتیوم Pentium (P5, i586)

اولین پردازنده‌ی پنتیوم در سال ۱۹۹۳ معرفی شد. در سال ۲۰۰۵ و با معرفی پردازنده‌های سری Core شایعاتی مبنی بر اینکه ممکن است اینتل دیگر از نام پنتیوم استفاده نکند شنیده می‌شد؛ اما این نام تا به امروز توسط اینتل برای پردازنده‌هایش استفاده می‌شود.

برند پنتیوم بخش مهمی از تاریخ اینتل را به خود اختصاص می‌دهد. سیستم نامگذاری پنتیوم آغازی بود بر خروج اینتل از سیستم نامگذاری عددی بر روی پردازنده‌ها. بنا بر گزارش‌ها، اینتل به این دلیل به استفاده از کلمه به جای عدد روی آورد تا بتواند با ثبت آن به عنوان نام تجاری، جلوی استفاده‌ی AMD از نام‌های مشابه را بگیرد. AMD تا پیش از این نام پردازنده‌های خود را مشابه‌ها نام پردازنده‌های اینتل (مانند 286/386/486) انتخاب می‌کرد.

اولین پردازنده‌ی اینتل از سری پنتیوم با نام P5 Pentium و با سرعت ۶۰ مگاهرتز در سال ۱۹۹۳ معرفی شد. این پردازنده ۵ برابر سریع‌تر از Intel486 بود و با توانایی اجرای ۹۰ میلیون دستور در ثانیه، سرعت آن حدود ۱۵۰۰ برابر بیشتر از اولین پردازنده‌ی اینتل بود.

تا سال ۱۹۹۶ مدل‌هایی از P5 Pentium با نام P54CS و با سرعت ۲۰۰ مگاهرتز عرضه می‌شد. طراحی اولیه‌ی این پردازنده از فناوری ساخت ۸۰۰ نانومتری استفاده می‌کرد و تعداد ۳.۱ میلیون ترانزیستور را در خود جای می‌داد. این طراحی در نهایت به فناوری ساخت ۳۵۰ نانومتری و تعداد ۳.۳ میلیون ترانزیستور در سال ۱۹۹۶ ختم شد. پردازنده‌ی P55C در سال ۱۹۹۷ با مجموعه دستورالعمل‌های MMX(Multimedia Extensions) و ۴.۵ میلیون ترانزیستور در سرعت کلاک ۲۳۳ مگاهرتز معرفی شد. در این نسخه از ۳۲ کیلوبایت حافظه‌ی کش سطح ۱ (L1) نیز استفاده می‌شد.

AMD با کپی برداری مجموعه دستور العمل‌های MMX و بهبود آن‌ها، مجموعه دستورالعمل‌های خود با نام !3DNow را با پردازنده‌های K6-II خود معرفی کرد. اینتل نیز بعدها با عرضه‌ی پردازنده‌های پنتیوم III از مجموعه دستورالعمل‌هایSSE رونمایی کرد. نسخه‌ای از این دستورالعمل‌ها که هم اکنون اکثر ما در پردازنده‌های سری Core از آن‌ها استفاده می‌کنیم، SSE4.2 است.

نسخه‌ای از پردازنده‌های Pentium MMX که مخصوص استفاده در دستگاه‌های قابل حمل بود تا سال ۱۹۹۹ تولید می‌شد و در نهایت توانست به سرعت ۳۰۰ مگاهرتز دست پیدا کند.

در سال ۱۹۹۷ اینتل شخصیت‌های مشهور BunnyPeople را معرفی کرد. این شخصیت‌ها، تکنسین‌های کوچک و رنگارنگی بودند که «پردازنده‌های اینتل را بامزه جلوه می‌دادند». شخصیت‌های BunnyPeople اینتل در تبلیغات این شرکت، مراسم رسمی معرفی محصولات جدید و فروشگاه‌های عرضه‌ی PC در سرتاسر جهان حضور داشتند.

چالش‌های اینتل در خلال سال‌های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۹

در طی این سال‌ها، اینتل چندین پردازنده و معماری موفق را به خانواده‌ی محصولات خود اضافه کرد، اما در این راه با مشکلاتی نیز روبرو شد.

در سال ۱۹۹۴ یکی از اساتید دانشگاه لینکبورگ متوجه وجود یک باگ در واحد ممیز شناور (FPU) پردازنده‌های P5 Pentium شد که بسیاری از مدل‌های ابتدایی این پردازنده را تحت تاثیر قرار می‌داد. این باگ که به Pentium FDIV bug مشهور شده بود، باعث می‌شد تا پردازنده نتایج اعشاری نادرستی را در عملیات خاص ریاضی به دست بدهد. این مسئله باعث بروز مشکل در کاربردهایی مانند ریاضی و مهندسی می‌شد که در آن‌ها نتایج به شدت دقیق مورد نیاز است. گرچه این باگ تقریباً نادر بود، اما «مجله‌ی بایت» در آن زمان تخمین زد که حدود ۱ تا ۹ میلیون دستگاه به دلیل وجود این باگ در حال تولید نتایج غلط هستند.

در سال ۱۹۹۹ اینتل پردازنده‌های Pentium III را معرفی کرد که اولین پردازنده‌های x86 بودند که از یک شماره ID منحصر به فرد با نام PSN (Processor Serial Number) استفاده می‌کردند. اگر PSN توسط کاربر از طریق بایوس غیر فعال نمی‌شد، نرم‌افزارها به راحتی می‌توانستند به آن دسترسی پیدا کنند. پس از کشف این قضیه، اینتل تحت فشار گروه‌ها و سازمان‌های مختلفی از جمله پارلمان اروپا قرار گرفت. مشکل دسترسی به PSN توسط نرم‌افزارها این بود که هکرها و افرادی که قصد نظارت بر کاربران را داشتند می‌توانستند به راحتی کاربران را با استفاده از ID منحصر به فرد پردازنده‌ی کامپیوتر شناسایی کنند و این موضوع نقض آشکار حریم خصوصی به شمار می‌رفت. اینتل به همین دلیل ویژگی PSN را از پردازنده‌های بعدی خود حذف کرد.

پردازنده‌ی Pentium Pro (P6, i686)

در زمان عرضه، عده‌ی زیادی در مورد پردازنده‌ی پنتیوم پرو دچار سوء تفاهم شدند. بسیاری فکر می‌کردند سری پرو قرار است جایگزین سری P5 شود. اما پرو قرار بود پردازنده‌ای برای استفاده در سرورها باشد؛ درست مانند نسل‌های بعدی خود که Pentium II Xeon نام گرفتند.

علیرغم تشابه نام، معماری پردازنده‌های پنتیوم پرو با پردازنده‌های پنتیوم معمولی تفاوت داشت. علاوه بر تفاوت معماری، پنتیوم پرو از آدرس باس ۳۶ بیتی استفاده می‌کرد که به آن اجازه‌ی پشتیبانی از ۶۴ گیگابایت رم را می‌داد. در بسته بندی این پردازنده یک قطعه که حاوی حافظه‌ی کش سریع بود نیز عرضه می‌شد.

پنتیوم پرو با استفاده از فناوری ساخت ۳۵۰ نانومتری تولید می‌شد و با داشتن ۵.۵ میلیون ترانزیستور، در سرعت‌های ۱۵۰ تا ۲۰۰ مگاهرتزی عرضه می‌شد. مهمترین مورد کاربرد پنتیوم پرو استفاده در سوپرکامپیوتر ASCI Red بود. ASCI Red اولین سوپرکامپیوتری بود که سد ۱ ترافلاپ را پشت سر گذاشت.

پردازنده‌های Pentium II & Pentium II Xeon

پردازنده‌ی Pentium II مخصوص مصرف‌کننده طراحی شده و معماری آن بر اساس معماری نسل ششم P6 بود. پنتیوم II، اولین پردازنده‌ی اینتل بود که به جای ساختاری سوکتی، ظاهری شبیه ماژول‌های کارتریجی داشت. در مقایسه با P6، پنتیوم II دو میلیون ترانزیستور بیشتر داشت (در مجموع ۷.۵ میلیون ترانزیستور) و پردازش ۱۶ بیتی آن به مراتب بهتر بود. این پردازنده همچنین از مجموعه دستورالعمل‌های MMX که با عرضه‌ی پردازنده‌های پنتیوم معرفی شده بودند نیز پشتیبانی می‌کرد.

کامپیوترهای شخصی بر مبنای پردازنده‌های پنتیوم II از تکنولوژی‌های جدیدی مانند DVD پلیرها و گرافیک AGP استفاده می‌کردند و بهترین تجربه‌ی کاربری کامپیوترهای خانگی موجود را ارائه می‌دادند. پردازنده‌های پنتیوم II مخصوص کامپیوترهای قابل حمل نیز سطحی از عملکرد را برای این دستگاه‌ها ارائه می‌دادند که تا پیش از آن دست نیافتنی بود.

پنتیوم II در ابتدا با هسته‌ی ۳۵۰ نانومتری Klamath و سرعت ۲۳۳ و ۲۶۶ مگاهرتز عرضه شد. سپس هسته‌های ۲۵۰ نانومتری Deschutes با سرعت ۴۵۰ مگاهرتز در سال ۱۹۹۸ معرفی شدند. پردازنده‌های پنتیوم II مخصوص استفاده در دستگاه‌های قابل حمل از هسته‌های ۲۵۰ نانومتری Tonga و ۱۸۰ نانومتری Dixon استفاده می‌کردند.

در همان سال اینتل هسته‌های Deschutes را در پردازنده‌های Pentium II Xeon به کار گرفت و با افزایش میزان حافظه‌ی کش، پشتیبانی از دو پردازنده (dual-processor support) را نیز معرفی کرد.

این مطلب ادامه دارد ...

آئودی هرچند همواره زیر سایه‌ی دو رقیب هموطنش، مرسدس بنز و بی‌ام‌و قرار داشته است، اما این قضیه چیزی از ارزش‌های این شرکت به عنوان یکی از پیشگامان صنعت خودرو کم نمی‌کند. محصولات آئودی معمولا ترکیبی هوشمندانه از طراحی جذاب و قابلیت حرکتی بالا هستند که البته چنین مجموعه ای را در کنار کیفیت ساخت مثال زدنی به مشتری ارایه می‌دهد. در ادامه با ۱۰ خودرویی آشنا خواهید شد که نقش مهمی را در رسیدن این شرکت به جایگاه کنونی آن بازی کرده‌اند. 

آئودی کواترو

آئودی کواترو در دورانی به تولید رسید که خودروهای مجهز به سیستم چهارچرخ محرک مانند امروز عادی نبودند و تولیدکنندگان توانایی توسعه‌ی سیستمی توانمند را نداشتند. آئودی کواترو با اتکا به مهندسی که از خودروهای رالی به ارث برده بود، در سال‌های تولیدش غوغای زیادی به پا کرد و قهرمان بلامنازع مسابقات رالی شد. این خودرو هم‌اکنون نیز به عنوان یکی تاثیرگذارترین محصولات تولیدی آئودی در روند پیشرفت این شرکت، شناخته می‌شود.

آئودی R8

امروزه یک آئودی را با چه مشخصاتی می‌شناسید؟ چراغ‌های LED یا جلوپنجره‌ی چهاروجهی و بزرگ؟ همه‌ی این مشخصه‌ها نخستین بار در مدل R8 به کار رفتند. آئودی R8 خودرویی بود که توانایی این شرکت در ساخت خودروهای سوپر اسپرت را به خوبی به اثبات رساند. این مدل با طراحی اغوا کننده‌اش و همچنین توانایی حرکتی بالا به لطف پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر مشترک با لامبورگینی گالاردو، یکی از بهترین انتخاب‌های موجود در کلاس خودروهای سوپراسپرت است. درست است که شاید پرستیژ یک فراری را نداشته باشد اما لبخند رضایت را بر لبان هر راننده ای خواهد نشاند.

آئودی R8 LMP

برنده شدن در مسابقات استقامتی ۲۴ ساعته‌ی لمانز به هیچ وجه کار آسانی نیست اما آئودی R8 LMP در پنج مسابقه از شش مسابقه‌ای که در آن‌ها شرکت کرده، پیروز شده است. در بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ تنها سالی که آئودی قهرمان نشد سال ۲۰۰۳ بود. این خودرو شروعی بود بر پادشاهی آئودی بر این مسابقات.

آئودی RS2 Avant

نشان RS در مدل‌های آئودی آن‌ها را همرده‌ی محصولات سری M بی‌ام‌و و AMG مرسدس بنز قرار می‌دهد. نخستین استفاده از این کد به مدل RS2 Avant بر می‌گردد. این خودرو که هیچگاه به بازار‌های مهم جهانی ااعم از ایالات متحده راه نیافت. با این حال RS2 خودرویی استیشن واگن و مجهز به سیستم چهارچرخ محرک بود و در طراحی آن نیز از پورشه نیز کمک گرفته شده بود.

آئودی RS5

این خودرو که در اواخر دهه‌ی نخست قرن بیست و یکم به بازار آمد، نه تنها می‌تواند به عنوان زیباترین کوپه‌ی آئودی بلکه به عنوان یکی زیباترین خودروهای جهان نیز خود را معرفی کرد. RS5 رقیب مستقیم بی ام و M3 بود و البته نکات مثبت این خودرو فقط به ظاهر آن محدود نمی‌شود بلکه با داشتن پیشرانه‌ای به قدرت ۴۴۴ اسب بخار از لحاظ فنی نیز خودروی بسیار قدرتمند و توانا است.

آئودی RS6 Avant C6

نسخه‌ی C6 آئودی RS6 واقعا خودروی خاص و قدرتمندی است. بسیاری حتی باور نمی‌کردند که این خودرو تولید و به بازار راه پیدا کند. این استیشن واگن از پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر وی شکل ساخت لامبورگینی استفاده می‌کند و قدرت تولیدی آن ۵۷۱ اسب بخار است؛ این میزان از توان حتی از قدرت یک آئودی R8 V10 نیز بیشتر است.

آئودی S4 B6

 مدل S4 بیشتر رقیبی برای بی ام و 340i به حساب می‌آمد اما نسخه‌ی B6 این خودرو با داشتن پیشرانه‌ی V8 با حجم ۴.۲ لیتر و قدرت ۳۳۹ اسب بخار بیشتر بی‌ام‌و E46 M3 را نشانه رفته بود. مشخصات این خودرو حتی با استانداردهای امروزی نیز جالب توجه است.

آئودی TT

مدل TT بر روی پلتفرم فولکس واگن گلف ساخته شد. با وجود استفاده از طرح دیفرانسیل جلو برای این خودرو، آئودی TT همچنان محصولی بسیار زیبا و لذت بخش است. طراحی مدرن و پیشروی این خودرو در زمان عرضه، یک پیروزی و موفقیت بزرگ برای آئودی حساب می‌شد. مدل امروزی TT نیز خودروی بسیار خوب و زیبایی است اما نسل اول آنقدر طراحی جذابی داشت که حتی امروزه نیز م‌توانست در برابر رقبای مدرن خود حرف‌های زیادی بر ای گفتن داشته باشد.

آئودی یونیون Type C

این خودرو به زمانی بر میگردد که مسابقات اتومبیلرانی تازه در حال شکل گیری بودند و در آغاز راه قرار داشتند. اما نگاهی به مشخصات این مدل نشان خواهد داد که خودروهای مسابقه‌ای چه در قدیم و چه در عصر حاضر همواره بسیار قدرتمند و توانا بوده‌اند. در پشت سر راننده‌ی یونیون یک پیشرانه‌ی ۱۶ سیلندر وی شکل به حجم ۶ لیتر قرار داشت و با کمک سیستم سوپرشارژر قادر به تولید ۵۱۳ اسب بخار قدرت و گشتاور بسیار زیاد ۸۵۳ نیوتون‌متر بود. چنین قدرتی در کنار وزن حدود ۸۰۰ کیلوگرمی خودرو، یونیون را قادر می‌ساخت به حداکثر سرعت ۳۴۰ کیلومتر بر ساعت دست یابد. آئودی به واسطه‌ی تولید یونیون قدرت مهندسی خود را به رخ تمامی رقبایش کشید.

آئودی یونیون Type D

با تغییر قوانین مسابقات اتومبیلرانی در سال ۱۹۳۸ آئودی مجبور شد که پیشرانه ی ۱۶ سیلندر قبلی را کنار گذاشته و از پیشرانه‌ی کوچک‌تر ۱۲ سیلندر با حجم کمتر استفاده کند. نتیجه‌ی کار مدل یونیون تایپ دی شد که به پیشرانه ی V12 سوپرشارژر دار مجهز بود. این پیشرانه ۳ لیتر حجم داشته و قدرت آن به ۵۰۰ اسب بخار می‌رسد. تایپ دی شاید به اندازه‌ی تایپ سی قدرتمند نباشد اما همچنان در بین برترین ساخته‌های آئودی جای خواهد داشت.

نظر شما در رابطه با محصولات این لیست چیست؟ آیا شما خودروی دیگری از آئودی را در نظر دارید که بتوان آن را در لیست فوق قرار داد؟

معماری ساختمان ها علی الخصوص اگر قرار است در آن زندگی کنیم یا هر روز آن را ببینیم بسیار مهم خواهد بود. بر همین اساس معماران تمام هنر خود را برای خلق آثار  زیباتر به خرج می دهند.

1-مرکز خرید حیدر علیف در باکو ، آذربایجان

2- مهدکودک کشاورز ريا، شهر بنهوا ، ویتنام

3- موزه هنر اُویدو ، اسپانیا




4-بیمارستان آنگدانگ در هیونان، چین




5-مرکز هنرهای معاصر Arquipelago در ریبیرا گراند، پرتغال




6-خانه فرهنگ  در آرنهم، هلند




7-فرهنگستان زبان در دوبلین ، ایرلند




8-موزه HANSE اروپا در لوبک، آلمان




9-مرکز فولتون در نیویورک ، آمریکا




10-  Europaallee BAUFELD E زوریخ، سوییس



11-خانه نامرئی در همپتون، استرالیا




12-برج نوآوری باشگاه اسب دوانی در هونگ هوم، هنگ کنگ




13- موزه Jumex در مکزیکو سیتی، مکزیک



14-سالن شهر(city Hall) جدید در بوئنوس آیرس، آرژانتین




15-ساختمان اداری خیابان Moganshan  در گوانگژو، چین

 از نظر کسانی که عاشق مسافرت هستند چیزی بیشتر از 100 کشور‎ ‎هست که باید به آن سفر کرد. این ‏بخشی از طبیعت ماست که در رویای سفر باشیم و‎ ‎دوست داریم شهر ها و فرهنگ های جدید را ‏بشناسیم. 

 از آنجا که همه میدانند‎ ‎در سفر باید هوشیار و گوش به زنگ بود، تنها چند کشور معدود وجود ‏دارد که‎ ‎رفتن به آنها واقعا خطرناک است، یا به دلیل آمار بالای جرم و جنایت یا عدم‎ ‎دسترسی به ‏امکانات پزشکی و یا به خاطر موقعیت جغرافیایی دور افتاده آن‎ ‎‏ ها.‏

‎ و از طرف دیگر کشورهایی هم هستند که جزو امن ترین کشورهای دنیا هستند. در‎ ‎اینجا بر اساس رای ‏گیری ها و تحقیقات، لیست امن ترین کشورهای جهان برای‎ ‎مسافرت تهیه شده است‎. ‏ ‏ ‏ ‏

ایسلند‎

‏‏‎ این کشور نهمین کشور شاد دنیاست و عجیب نیست که ایسلند یکی از امن ترین‎ ‎کشورهای دنیا برای ‏مسافرت شناخته شده است. این کشور همچنین به خاطر رفاه‎ ‎اجتماعی بالا، احترام بسیار زیاد به حقوق ‏بشر و آمار پایین جرم و جنایت‎ ‎زبانزد است. علاوه بر اینها طبیعت بسیار زیبا، فرهنگ خاص، ‏اسپاهای معروف‎ ‎آب معدنی و امکان دیدن نورهای شمالی از ایسلند مکانی ایده آل‎ ‎برای سفر ساخته ‏است‎.‎ ‏

---

‎ سنگاپور ‎‎

به عنوان شهری که دومین شهر جهان از نظر تراکم جمعیت است، سنگاپور بسیار شهر امنی است. ‏سنگاپور که پیشتر تحت سلطه بریتانیا بوده است قوانین بسیار سخت گیرانه ای در مورد جرم و جنایت ‏دارد و به عنوان یکی از دوستانه ترین، تمیز ترین و امن ترین کشورهای دنیا لقب گرفته است. ‏میدانستید حتی جویدن آدامس در این کشور ممنوع است؟ حالا حساب کنید ارتکاب جرم چقدر در این ‏کشور سخت است. ‏

---

‏ کره جنوبی ‎‎‎

‏ اگر میخواهید یک هفته استراحت کنید یا به یک سفر یک ماهه بروید کره جنوبی گزینه بسیار مناسبی ‏است. از پایتخت بسیار پیشرفته آن، سئول گرفته تا معابد بودایی بسیار قدیمی، پارک های ملی، قصر ‏ها، روستاها و ساحل های بسیار زیبا شما را مسحور خود میکنند. ‏

‏ و دیگر اینکه حمل اسلحه در این کشور ممنوع است پس میتوانید همه گوشه گوشه کره جنوبی را با ‏خیال راحت بگردید. این کشور مقصد امنی برای سفر شماست.‏

---

‏ جمهوری چک ‎‎‎‎

‏ جمهوری چک یک کشور تقریبا جدید، پس از جدایی چک اوسلواکی، است که هدف بزرگ آن ساخت ‏زیربناهای محکم اقتصادی و فضایی با ثبات برای سرمایه گذاری است. در سال 2009 شاخص ‏پیشرفت انسانی، کشور چک را در رتبه خیلی خوب معرفی کرده است. این کشور شهرت اصلی خود ‏را مدیون پایتخت محبوبش پراگ و طبیعت زیبای آن است. جمهوری چک تعداد بسیار زیادی گردشگر ‏از سرتاسر دنیا را به سوی خود میکشاند. ‏ ‏

---

ژاپن‎‎‎‎‎

‏ ژاپن یکی از جالب ترین فرهنگهای دنیا و همچنین رتبه سوم اقتصاد دنیا را دارد. از بعد از جنگ ‏جهانی دوم تا کنون ژاپن در صلح و آرامش بوده و مشکلات درونی بسیار اندک و آمار پایین جرم و ‏جنایت داشته است. ژاپن یک کشور آرام است که زیبایی های طبیعی آن نفس گیر است. از معروف ‏ترین جاذبه های این کشور شکوفه های گیلاس است. ‏

---

‏ امارات متحده عربی ‎‎‎‎‎

‏ ‏ دبی کشوری پر از ساختمان های بلند و ساحل های متعدد، جاده های قرار گرفته بین کوههای حجر ‏است. در دبی با مرتکب شدن کوچکترین خلاف باید کشور را ترک کنید، پس همه اهالی این کشور سعی ‏میکنند تا جای ممکن جرمی مرتکب نشوند. و این موضوع باعث شده است دبی به کشوری امن برای ‏سفر تبدیل شود. در عین حال باید به فرهنگ و رسوم و قوانین محلی احترام بگذارید تا سفری خاطره ‏انگیز از این قسمت خاور میانه داشته باشید.‏ ‏ 

اختلال بیش فعالی به ندرت به صورت خالص دیده می شود و معمولا همراه با مشکلات دیگری مانند اختلالات یادگیری یا مسائل خلقی است. درمان این اختلال کاری سخت و نوعی فداکاری است. برای مدیریت این کودکان در مدرسه یا خانه راه حل ساده ای وجود ندارد. تاثیر درمان در مدرسه به دانش و استمرار در محیط مدرسه و معلم بستگی دارد.

 در ادامه نکاتی در مورد مدیریت این کودکان در مدرسه ارائه می شود که کلیات آن برای کودکان تمام سنین قابل استفاده است. ابتدا مطمئن باشید بینایی و شنوایی کودک بررسی شده و وجود سایر بیماری های طبی در اطفال مورد ارزیابی قرار گرفته است. البته مسوولیت اصلی در این خصوص با والدین کودک است اما آموزگار می تواند از این فرآیند حمایت کند.

1- برای خود منبع حمایتی بسازید. کارکردن با این کودکان می تواند بسیار خسته کننده باشد. مطمئن باشید مدرسه و والدین از شما حمایت می کنند. از همکاری والدین و سایر همکاران اطمینان داشته باشید.

2- محدودیت های خود را بشناسید. از کمک خواستن نترسید. شما نباید از خود انتظار متخصص بودن در این زمینه داشته باشید. شما باید هنگام نیاز برای کمک خواستن احساس راحتی داشته باشید.

3- از کودکان آنچه را که به آنها کمک می کند، بپرسید. آنها می توانند بهترین روش یادگیری خود را بگویند. اینکه خودشان داوطلب دادن اطلاعات شوند برای آنها بسیار ناراحت کننده است. پس سعی کنید ترجیحا به صورت انفرادی با کودک صحبت کنید و بهترین روش یادگیری را از خودش بپرسید. کودک بهترین کسی است که می تواند در مورد روش یادگیری خود نظر بدهد. به خصوص در بچه های بزرگ تر باید از درک معنی بیش فعال به وسیله کودک مطمئن شد. این کار به هر دوی شما کمک زیادی می کند.

4- به یاد داشته باشید این کودکان به ساختار نیاز دارند زیرا قادر به ایجاد ساختار درونی نیستند. نیاز به ایجاد ساختار خارجی در محیط دارند. برای آنها فهرست هایی تهیه کنید. این کودکان از داشتن جدول یا فهرست یادآوری آنجه که باید انجام دهند، سود می برند. آنها به یادآوری، پیش نویس، تکرار دستورالعمل، حد و مرز و ساختار نیاز دارند.

5- بخش هیجانی یادگیری را مدنظر داشته باشید. این کودکان برای یافتن لذت در کلاس، داشتن تسلط به جای ناکامی و ناتوانی و هیجان به جای خستگی یا ترس به کمک ویژه ای نیاز دارند. پرداختن به هیجاناتی که در فرآیند یادگیری سهیم هستند، ضروری است. 

6- قوانین را برای آنها بنویسید و مطمئن شوید آنها می دانند چه انتظاری از آنها می رود.

7- دستورالعمل ها را تکرار کنید. دستورالعمل ها را بنویسید، بگویید و تکرار کنید. این کودکان نیاز دارند مطالب را بیشتر از یک بار بشنوند.

8- تماس چشمی مکرر با آنها برقرار کنید. این کار را تکرار کنید. یک نگاه می تواند کودک را از رویای روزانه خارج کند یا اجازه سوال دادن به او بدهد.

9- کودک را نزدیک میز معلم یا جایی که اکثر معلم آنجاست، بنشانید.

10- مرز و محدودیت قائل شوید. این روش آرامش بخش است نه تنبیه کننده، این کار را به طور مستمر، قابل پیش بینی، فوری و ساده انجام دهید. وارد بخش های پیچیده ای مانند قضاوت در مورد عدالت نشوید. این بحث های طولانی فقط باعث انحراف از محور اصلی می شوند.

11-برنامه تان را تا آنجا که ممکن است قابل پیش بینی کنید. آن را روی تخته سیاه یا میز تحریر کودک بچسبانید. مرتب کودک را به آن ارجاع دهید. اگر قصد تغیراتش را دارید، هشدار و آمادگی قبلی بدهید. تغییرات ناگهانی برای این کودکان دشوار است. هنگام ایجاد آمادگی برای تغییر، مراقبت خاصی داشته باشید.

12- سعی کنید به آنها در برنامه ریزی برای ساعات بعد از مدرسه کمک کنید تا از یکی از نشانگان اصلی این اختلال یعنی مسامحه پیشگیری کنید.

13- تعداد امتحان های زمان دار را کم کنید. این آزمون ها اجازه نمی دهند این کودکان آنچه را که می دانند، نشان دهند.

14- برای کودک دریچه خروج (راه فرار) بگذارید، مثلا ترک کلاس برای یک لحظه. اگر این کار به عنوان قانون کلاس باشد، مانع می شود کودک کلاس را از دست بدهد. انجام این کار، باعث آموزش، روش های مشاهده و تنظیم خود می شود.

15- به دنبال کیفیت تکالیف باشید، نه کمیت آن. این کودکان غالبا نیاز به حجم کم تکالیف دارند. به محض آموختن مفاهیم، باید اجازه پایان تکالیف به آنها داده شود. زمان مطالعه باید به میزانی باشد که آنها را خسته نکند و بیشتر از تحمل شان نباشد.

16- پیشرفت را ارزیابی کنید. کودکان بیش فعال از فیدبک مکرر سود می برند. این کار به آنها کمک می کند از مسیر خود خارج نشوند و به آنها اجازه می دهد که بدانند چه انتظاری از آنها وجود دارد و آیا به اهداف خود می رسند و می تواند بسیار تشویق کننده باشد.

17- وظایف بزرگ را به کوچک تقسیم کنید. این کار یکی از مهم ترین روش های آموزشی برای این کودکان است. کارهای بزرگ به سرعت کودک را خسته می کند و او را با این هیجان روبرو خواهدکرد که من هرگز قادر به انجام این نوع پاسخ نخواهم بود. با شکستن کار به بخش های کوچک تر، هر جزء به میزانی از حجم خواهدرسید که قابل انجام باشد و می تواند مانع سردرگم شدن و خستگی کودک شود. 

به طور کلی، این کودکان بیشتر از میزان تصور خود توان انجام کار دارند. با شکستن کار به قطعات کوچک تر، به کودک اجازه می دهید به این حقیقت دسترسی پیدا کند. از طرفی، در خردسالان می تواند از قشقرق حاصل از ناکامی پیشگیری کند و در کودکان بزرگ تر مانع نگرش شکست خورده بودن می شود. شما باید این کار را به طور مستمر انجام دهید.

18- به خود اجازه دهید بامزه، غیررسمی، پرجاذبه و سرگرم کننده باشید. هر روز سعی در ایجاد تنوع داشته باشید. کودکان بیش فعال، تنوع را دوست دارند. آنها به تنوع پاسخ خوب می دهند. این کار به تداوم توجه کمک می کند. این بچه ها سرشار از زندگی هستند. آنها بازی را دوست دارند و بیشتر از بقیه از خستگی متنفرند، بنابراین درمان بیشتر شامل کاهش ساختارهای خشک و برنامه ها و قوانین خسته کننده است. اگر به خود اجازه دهید که کمتر عاقل باشید، کمک زیادی به خود کرده اید.

19- در جستجوی ایجاد محرک زیاد باشید. بیش فعال مثل قوری روی آتش می تواند به جوش بیاید. لازم است شما دما را به سرعت کاهش دهید. بهترین راه مواجهه با آشفتگی در کلاس درس، پیشگیری از آن، در اولین قدم است.

20- تا جای ممکن در جستجوی موفقیت باشید. این کودکان با طعم شکست بالایی زندگی می کنند و نیاز دارند همه موارد مثبتی که به دست می آورند، شناخته شود. ناراحت کننده ترین بخش بیش فعالی، آثار مخرب آن بر اعتماد به نفس است، بنابراین اغراق نیست اگر بگوییم حتی نوشیدن یک لیوان آب در این بچه ها باید با تشویق و تحسین، همراه باشد.

من با نقشه‌ای آمده‌ام تا بین آینده‌ای مفید و حیله‌ای احمقانه تفاوت قائل شوم.” من این جملات را به جانی لیبرمن بی‌علاقه گفتم. او اعتقاد دارد که درب راننده‌ی تسلا که به‌صورت اتوماتیک باز می‌شود یک حیله است و امیدوار است که کسی از آن دفاع نکند.

2016 Tesla Model X P90D

اما من چیزی را یافتم. وقتی‌که از تسلا مدل X خارج می‌شوم و پا در خودروی دیگری می‌گذارم، خودم را در حالی می‌یابم که درب اتوماتیک را ازدست‌داده‌ام.

آن چیزی است که به جانی لیبرمن توضیح دادم و یک تفاوت کلیدی است. وقتی‌که پس از استفاده از یک تکنولوژی جدید، آن را از دست بدهید، این ویژگی یک آینده‌ی مفید خواهد بود. اگر این‌طور نباشد، آن فقط یک حیله خواهد بود. خوشحالم که بگویم علیرغم شک و تردیدهای ابتدایی من درباره‌ی درب‌های اتوماتیک جلو در تسلا مدل X، به این نتیجه رسیدم که آن‌ها حیله و فریب نیستند.

البته نمی‌توانم همین حرف‌ها را درباره‌ی درب‌های عقب فالکن هم بگویم. قطعاً نمای هر درب گالوینگ شکل، پالس‌های الکتریکی زیادی را به مرکز لذت در مغزمان ارسال می‌کند. هر خودرویی که با این‌گونه درب‌ها ساخته‌شده، در کنار خیابان ترافیک ایجاد کرده است، از مرسدس 300SL 1955 گرفته تا دلارون دهه‌ی 80 و مدل X امروزی. سؤالی وجود ندارد، ازدحام شکل خواهد گرفت.

تناسب منحصربه‌فرد تسلا این است که درب‌های عقب لولایی در مرکز دارند بنابراین آن‌ها می‌توانند با فشردن بازشوند اما در برخی موارد فضای کافی برای این کار وجود نخواهد داشت. به لطف حسگرهای اولتراسونیک که از میان پوشش آلومینیومی کار خود را انجام می‌دهند، درب‌ها می‌توانند حتی زمانی که 28 سانتی‌متر فاصله با خودروی کناری داشته باشند بازشوند.

در واقعیت، درب‌ها گهگاه ضربه‌ای را به خودروی پارک شده وارد می‌کنند. حداقل آن‌ها این کار را آرام انجام می‌دهند و اثری بر بدنه‌ی خودروی پارک شده نمی‌گذارند.

می‌دانید که چه چیزی عالی است؟ یک درب معمولی! یا حتی یک درب کشویی مینی ون. ما نسبت به درب‌های فالکن نظر مساعدی نداریم مخصوصاً آنکه گفته‌شده پروژه‌ی تولید مدل X به خاطر این درب‌ها بیش از 18 ماه به تأخیر افتاده است.
خجالت بزرگ جایی است که کل خودرو در سایه‌ی این درب‌ها قرارگرفته است.

مدل X البته نسخه‌ی بلندقد و پیاز دار مدل S سدان و با همه‌ی ملزومات آن است. به‌طور مشخص، پکیج‌های عالی، سواری بی‌نظیر و بالانس هندلینگ، صفحه‌نمایش پیشرو و کیفیت ساخت متوسط و صدالبته شتاب و سرعتی دیرباور تسلا را در دسته‌ای خاص قرار داده است.

مدل P90D با پیشرانه‌ی 259 اسب بخاری که چرخ‌های جلو را به حرکت درمی‌آورد و پیشرانه‌ی 503 اسب بخاری که چرخ‌های عقب را می‌گرداند، سریع‌ترین نسخه‌ی مدل X است. مجموعه باتری‌های 90 کیلووات ساعتی می‌توانند درمجموع 532 اسب بخار را تولید کنند که برای اعطای شتاب صفرتا 96 کیلومتری 3.2 ثانیه‌ای به این کراس اوور 2502 کیلوگرمی کافی هستند.

خب همین‌جا یک ثانیه صبر کنید. شتاب 3.2 ثانیه‌ای تسلا این شاسی‌بلند را به سریع‌ترین مدلی که تست کرده‌ایم بدل نمی‌کند اما آن را دسته‌ی مخصوصی از کمپانی‌ها قرار می‌دهد. مدل X 0.2 ثانیه سریع‌تر از فراری انزو به‌سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسد. سؤالی هست؟

به نظر می‌رسد که این رکورد کمی کندتر از مدل S P90D است (صفرتا 96 کیلومتر بر ساعت در 2.6 ثانیه) اما این را هم در نظر بگیرید که مدل X 375 کیلوگرم سنگین‌تر از برادر سدان خود است. مدل حاضر در آزمایش از تجهیزاتی چون ردیف سوم صندلی‌ها، پکیج یدک کشی، درب جلوی بازشوی اتوماتیک و چرخ‌های 22 اینچی سود می‌برد.

وزن اضافی مانعی برای سواری خوب نیست. اگر چیزی باشد کمک می‌کند. کیفیت سواری علیرغم رینگ‌های بزرگ عالی است و در پیچ‌های تند حرکت‌های بدنه به‌خوبی کنترل‌شده است. مدل X در تست فیگور اِیت رکوردی مشابه با مدل S P85D برجای می‌گذارد. شتاب جانبی نیز قابل‌تحسین بوده (0.89 جی) و در تست ترمز نیز عملکردی خوب از مدل X را شاهد بودیم.

صندلی‌های مدل X جدید هستند و نرم‌تر و راحت‌تر از مدل سدان احساس می‌شوند و حمایت‌های بیشتری از بدن را در پیچ‌ها به عمل می‌آورند. هر 5 صندلی خودروی حاضر در تست به همراه غربیلک فرمان گرم‌کن دار هستند که این مورد ویژگی مهمی برای برخی از مناطق سرد است. اما الآن و در گرمای خورشید دره‌ی کوچلا ما سیستم تهویه را دیدیم که با گرمای شدید مبارزه می‌کرد! تسلا می‌گوید که تلاش‌های زیادی انجام داده تا عملکرد خوب سیستم تهویه را در همه‌ی شرایط تضمین کند اما قدرت مصرفی این سیستم تهویه‌ی الکتریکی زیاد است و توجه ما را به دیگر اختراع بزرگ تسلا یعنی شیشه‌ی جلوی بزرگ جلب می‌کند.

ادعاشده که این بخش بزرگ‌ترین قطعه‌ی شیشه‌ی خم استفاده‌شده در خودرو است و شیشه‌ی جلوی مدل X تقریباً تا بالای سر سرنشین‌های جلو کشیده شده است. شیشه تا بخش معمول در همه‌ی خودروها شفاف است اما بعدازآن قسمت به‌تدریج در بالا رنگی می‌شود. برای دوستداران خورشید این احتمالاً شگفت‌انگیز است اما مطمئناً کار سیستم تهویه‌ی گرسنه‌ی تسلا را آسان نمی‌کند.

و پس از خارج شدن از تسلا و وارد شدن به خودرویی معمولی چه پیش می‌آید؟ ما شیشه‌ی جلو یا دید وسیع را از دست نمی‌دهیم. پس آن حیله است!

طبق معمول داشبورد تسلا توسط صفحه‌ی لمسی بزرگی احاطه‌شده است. خودروسازان سنتی سال‌های زیادی را صرف کرده‌اند تا به این نوع تکنولوژی دست یابند و اکثراً شکست‌خورده‌اند. با پاسخی فوری، ساختار منوهای جالب و سیستم ناوبری هوشمند این صفحه بافاصله بهترین صفحه‌نمایش بازار است. مدل X ما سیستم صوتی ارتقا یافته‌ای دارد و عملکرد آن به‌خوبی برند سازنده‌اش است. سخن گفتن از تکنولوژی‌های تسلا بدون نام بردن از سیستم رانندگی خودکار بی‌فایده است، سیستمی که یک دهه جلوتر از اکثر سیستم‌های نیمه خودران دیگر خودروسازها است.

صندلی‌های ردیف دوم به‌گونه‌ای نصب‌شده‌اند که فضای پا و فضای زیر صندلی زیادی را فراهم می‌کنند. متأسفانه صندلی‌ها به جلو خم نمی‌شوند. به‌جای آن صندلی‌ها می‌توانند به‌منظور دسترسی به ردیف سوم کج شوند.

نبود صندلی مرکزی در ردیف دوم فضای زیادی را ایجاد کرده است. این فضا مفید است زیرا محل نصب صندلی‌ها جایی قرار دارد که پاهای سرنشین‌های ردیف سوم آنجا قرار می‌گیرد. ساختارهای مرسوم صندلی‌ها عملکرد کمتری نسبت به این نوع صندلی‌ها ندارند و ما را مجبور می‌سازند تا به این نتیجه برسیم که این صندلی‌ها همانند درب‌های فالکن و شیشه‌ی جلوی پانوراما، بیش از اینکه کاربردی باشند، استایل بالاتری دارند.

صحبت از استایل خودرو شد، باید گفت که جزئیات خودرو ازجمله چراغ‌های جلو و عقب بدک نیستند اما تناسبات یک کرگدن آبستن را به نمایش می‌گذارند! خودروی الکتریکی قطعاً بنده‌ی آئرودینامیک است و ضریب درگ این خودرو طبق ادعای تسلا فقط 0.24 است که 20 درصد بهتر از دومین شاسی‌بلند برتر است.

به‌عنوان نتیجه‌ی این آئرودینامیک، مدل X اندکی از برادر مدل S خود عملکرد پایین‌تری دارد. در مقایسه‌ی P90D با P90D، محدوده‌ی حرکتی اندازه‌گیری شده توسط EPA تنها 4.8 کیلومتر کمتر شده است و از 407 کیلومتر به 402 کیلومتر کاهش‌یافته است. درباره‌ی ظاهر خودرو هر چه دوست دارید بگویید. این‌یک عملکرد ویژه برای شاسی‌بلند بزرگی است که هفت سرنشین را حمل می‌کند.

در حقیقت، هر چه می‌خواهید درباره‌ی حیله‌های تسلا بگویید اما مدل X همانند برادر سدان خود، قطعه‌ی خوش ساختی از این صنعت است که باعث می‌شود درباره‌ی خودروهای دیگر این‌گونه فکر کنید که متعلق به گذشته هستند. بدون درب‌های فالکن، صندلی‌های تک‌پایه و شیشه‌ی جلوی بزرگ مدل X شاسی‌بلند بهتری خواهد بود اما الآن هم آرزوی بسیاری از مردم است.

و شتاب صفرتا 96 کیلومتر بر ساعت 3.2 ثانیه‌ای، توانایی مدل X برای حمل هر چیزی را نشان می‌دهد اما یک حیله است!

مشخصات تسلا مدل X P90D

قیمت پایه: 81200 دلار

قیمت در هنگام تست: 135400 دلار

مشخصات خودرو: پیشرانه در جلو و عقب، چهارچرخ متحرک،4 درب شاسی‌بلند

پیشرانه‌ها: القای متناوب سه فازی، 259 اسب بخار قدرت و 244 پاوند فیت گشتاور در جلو – 503 اسب بخار قدرت و 469 پاوند فیت گشتاور در عقب – 532 اسب بخار قدرت و 713 پاوند فیت گشتاور به‌صورت ترکیبی

گیربکس: تک سرعته ی اتوماتیک

طول/عرض/ارتفاع: 5.03/2.07/1.65 متر

شتاب صفرتا 96 کیلومتر بر ساعت: 3.2 ثانیه

مسافت یک‌چهارم مایل: 11.7 ثانیه با سرعت 186 کیلومتر بر ساعت

شتاب جانبی: 0.89 جی