محققان دانشگاه نیویورک برای اولینبار با استفاده از فناوری واقعیت افزوده قابل نصب بر روی تبلتهای معمولی موفق به آمادهسازی بستر لازم برای کنترل گروهی چندین ربات با استفاده از دستورات حرکتی شدند.
به نقل از دیسکاوری، اگرچه رباتها روز به روز پیشرفتهتر و خودکارتر میشوند، اما در بعضی موارد آنها باید یک کار را به صورت گروهی انجام دهند. برای دستیابی به این قابلیت اینبار محققان از روش کنترل مستقیم به کمک واقعیت افزوده بهره گرفتند.
به کمک این فناوری مختصات حرکتی تبلت با سرعت بالا پردازش شده و در اختیار رباتهای موجود در صحنه قرار میگیرد، سپس با استفاده از حرکات ساده دست بر روی نمایشگر تبلت میتوان چندین ربات را به صورت همزمان کنترل کرد.
مهمترین ویژگی سیستم کنترلی بر پایه واقعیت افزوده عدم نیاز به تجهیزات پیشرفته و گرانقیمت است، بهطوریکه دانشجویان این مرکز با استفاده از نرمافزار ایکس کد شرکت اپل موفق به ساخت اپلیکیشنی شدند که به کمک آن شبکه مختصات حرکتی با سرعت بالا پردازش شده و در کمترین زمان به گیرنده هر ربات منتقل میشود.
ارتباط رباتها با یکدیگر و با مرکز کنترل واقعیت افزوده به کمک امواج شبکه بیسیم یا وایفای انجام میپذیرد. پس کاربران سیستم میتوانند اجسام موجود در دنیای واقعی را تنها با کشیدن انگشت بر روی نمایشگر تبلت جابهجا کنند.
بارزترین قابلیت این سیستم، امکان جابهجایی یا موبایل بودن آن است، بهطوریکه برای کنترل گروهی رباتها دیگر نیازی به تجهیزات بزرگ و پیچیده نخواهد بود.
معاون علمی و فناوری رئیسجمهور از عرضه دستگاه پت اسکن انسانی برای تصویربرداری پیشرفته از انسان خبر داد و گفت: این دستگاه تا سال آینده با اخذ تاییدیههای فنی عرضه خواهد شد.
دکتر سورنا ستاری امروز در حاشیه افتتاحیه پنجمین نمایشگاه تجهیزات و مواد آزمایشگاهی ساخت ایران در جمع خبرنگاران با اشاره به رونمایی از دستگاه پت اسکن حیوانی در این نمایشگاه، افزود: این دستگاه از جمله محصولات پیشرفته است و بسیاری از کشورها متقاضی این دستگاه هستند.
وی با تاکید بر اینکه دستگاه پت اسکن انسانی برای فعالیت بالینی انسانی مورد استفاده قرار میگیرد، از اخذ تاییدیههای فنی آن تا سال آینده خبر داد و گفت: این دستگاه مورد استفاده بسیاری از مراکز بهداشتی کشور است.
وی با اشاره به موفقیت محققان کشور در صادرات محصولات دانش بنیان، یادآور شد: با توجه به اقتصاد دانشبنیان و ایجاد فرهنگ دانشبنیان، برای نخستین بار دستگاههای پیشرفته کشور به روسیه، چین و کره جنوبی صادر میشود و این اتفاق بزرگی است که در حوزه فناوری کشور ایجاد شده است.
ستاری، برگزاری نمایشگاه تجهیزات و مواد آزمایشگاهی را در راستای رفع نیاز داخل کشور دانست و اظهار کرد: محصولات شرکتهای خارجی با قیمتهای بسیار بالا به بازار عرضه میشوند و مشکلاتی برای تعمیرات، تجهیزات و آمادهسازی با خود به همراه دارند، اما استفاده از محصولات داخلی بدون تمام این مشکلات در اختیار خریداران قرار میگیرد.
وی گفت: محصولات عرضه شده در این دوره از نمایشگاه از نظر فناوری قابل مقایسه با سالهای نخست این نمایشگاه نیست و از کیفیت بالایی برخوردار هستند.
به گزارش ایسنا، پنجمین نمایشگاه تجهیزات و مواد آزمایشگاهی ساخت ایران از امروز 4 اردیبهشت ماه در سالنهای میلاد و خلیج فارس نمایشگاه بینالمللی تهران آغاز به کار کرده است و تا 7 اردیبهشت ماه ادامه دارد.
محققان برای حفظ یخچالهای طبیعی آلپ و جلوگیری از آب شدن آنها به دلیل گرم شدن کره زمین از روشی نوین استفاده کردند.
به نقل از بیبیسی، در حالی که فصل اسکی در آلپ به پایان میرسد، صحبت از این است که افزایش دمای کره زمین بر این پیستهای اسکی تاثیر میگذارد و باعث آب شدن یخچالهای طبیعی دائمی کوهستانها میشود. ظرف چهل سال اخیر، حجم بعضی از این یخچالها، یک چهارم کاهش پیدا کرده است.
درطول هزاران سال یخچالهای طبیعی تیرولی اتریش به تدریج مسیرهایی را در رشته کوههای آلپ کنده اند.
این یخچالها حدود 150 سال پیش، بیش از 15 کیلومتر مربع را پوشانده بودند اما حالا به کمتر از یک سوم کاهش پیدا کردهاند.
این یخچالهای طبیعی دارای پیست اسکی هستند که در ارتفاع سه هزار متری قرار دارد.
این منطقه برای اسکی کردن بسیار معروف بوده و 80 سطح پوشیده از برف در این یخچالهای طبیعی وجود دارد.
اما دانشمندان دریافتند که در سالهای اخیر این برفها به طور بی سابقهای آب شدند.
حالا سوال این است که این آب شدنها چقدر جدی هستند و برای آن چه راه حلی باید پیدا کرد.
دکتر آندریا فیشر که یکی از کارشناسان معروف یخچالهای طبیعی در جهان است بیشتر عمر خود را در بالا و پایین رفتن از این یخها صرف کرده است.
او پاسخ عجیبی برای این سوال دارد: استفاده از پتویی که یخچالها را پوشانده و از آب شدن آنها جلوگیری کند.
وی پیشنهاد کرد که در سطح خیلی کوچک و در یک منطقه محدود میتوان پیستهای اسکی را در طول تابستان با نوعی پارچه دولایه پوشاند.
اما با این روش تنها میتوان یک درصد از این یخچالها را حفظ کرد. البته این کار نیازمند صرف وقت و هزینه بسیار زیادی است.
حفظ تنها یک درصد از این یخچالها به نظر چیز مفیدی نیست اما با توجه به اینکه اقتصاد محلی به اسکی و گردشگری وابسته است مسئولان آن را کار با ارزشی میدانند.
آنها اعتقاد دارند که با وجود هزینه بر بودن این روش، میزان هزینه تحمیل شده به آنها کمتر از زمانی است که این یخچالها از بین بروند.
هزینه انجام این روش 300 هزار یورو بوده اما نتایج خوبی را در بر داشته است. متوسط برفهای آب شده یک متر تا یک و نیم متر بوده که با این روش 50 درصد کمتر شده است.
در جهان 5 هزار یخچال طبیعی دائمی وجود دارد. برخی دانشمندان پیش بینی میکنند که با توجه به شرایط موجود تا 20 سال آینده نیمی از آن از بین خواهد رفت و اندازه آنهایی هم که باقی میمانند بسیار کوچک خواهد شد.
هنوز مشخص نیست که بتوان از این روش بسیار گران برای حفظ تمامی یخچالهای طبیعی جهان استفاده کرد.
آلبرت لئون شارل کالمت دانشمند فرانسوی در سال 1921 در چنین روزی واکسن ب.ث.ژ(سل) را کشف کرد.
واکسن ب ث ژ(BCG=Bacillus Calmette–Guérin) واکسن پیشگیری و مبارزه با سل است و در کشورهایی که بیماری سل شایع است یک دوز در نوزادان سالم توصیه میشود که بهتر است تا حد ممکن زمان تجویز آن به زمان تولد نزدیک باشد.
آلبرت لئون شارل آلبرت کالمت پزشک نامدار و محقق برجسته فرانسوی در 12 ژوئیه 1863 متولد گردید و تحصیلات خود را در دانشگاه پاریس به پایان رسانید.
وی سپس به عضویت انیستیتو پاستور برگزیده شد و در جریان تحقیقات خود سِرُم ضد طاعون را کشف نمود. کالمت در ادامه مطالعات و آزمایشهای خود، مبارزه با بیماری سل را مد نظر قرار داد و موفق شد در 24 آوریل 1921 بعد از چندین سال مطالعه و کوشش، واکسن ب.ث.ژ را کشف نماید.
واکسن ب ث ژ پس از کشف برای اولین بار در سال ۱۹۲۱ مورد استفاده پزشکی قرار گرفت. این واکسن در فهرست داروهای ضروری سازمان جهانی بهداشت قرار دارد که شامل مهمترین داروهای مورد نیاز در یک نظام سلامت پایه به شما می رود.
این واکسن که نام آن به لاتین از حروف اول اسامی کالمت و همکار وی گِرِن گرفته شده، به صورت تزریقی بوده و برای پیشگیری از ابتلا به بیماری سل مؤثر است. شارل آلبرت کالمت بعد از 70 سال زندگی که حدود نیم قرن آن به تلاش در راه علم و خدمت به جامعه بشری گذشت، سرانجام در 29 اکتبر 1933 درگذشت.
میزان حفاظت در برابر عفونت سل به طور گستردهای متفاوت است و حفاظت واکسن بین 10 تا بیست سال طول میکشد. در میان کودکان، این واکسن مانع از عفونت حدود ۲۰۰ درصد از آنان میشود و در میان کسانی که به این باکتری آلوده شدهاند نیز این واکسن به نیمی از آنان کمک میکند تا بیماری در آنان ایجاد نشود.
این واکسن با تزریق به پوست تجویز میشود و کارایی دوزهای اضافی توسط شواهد علمی حمایت نمیشود.
عوارض جانبی جدی بسیار نادر است. اغلب وجود قرمزی و تورم و درد خفیفی در محل تزریق گزارش میشود. یک زخم نیز ممکن است شکل گرفته که در برخی از موارد جای زخمی را پس از بهبود به جای میگذارد. عوارض جانبی در افرادی که به ضعف عملکرد سیستم ایمنی بدن مبتلا هستند شایع تر و شدیدتر است. این واکسن برای استفاده در طول بارداری ایمن نیست. واکسن ب ث ژ در اصل از مایکوباکتریوم بوویز بدست میآید که معمولاً در گاو یافت میشود. در حالی که این واکسن تضعیف شده است، اما باکتری آن هنوز زنده است.
جان مارتینیس، رهبری تیمی از محققان گوگل را بر عهده دارد که در زمینه توسعهی چیپهای ابرقدرتمند ساختهشده بر مبنای قوانین فیزیک کوانتوم کار میکنند. او بهتازگی ضربالاجلی چندماهه برای خود و تیمش برای رسیدن به نقطه عطفی در تاریخ پردازش کامپیوتری تعیین کرده است.
مارتینیس میگوید تا قبل از پایان سال جاری، او و تیمش موفق به ساخت دستگاهی خواهند شد که به «برتری کوانتومی» دست پیدا خواهد کرد. منظور او از عبارت برتری کوانتومی، توانایی انجام محاسباتی است که از محدودهی قدرت پردازشی تمامی کامپیوترهای متداول فعلی خارج است. برای اثبات این ادعا، قرار است چیپ گوگل در آزمایشی کنترلشده با یکی از قویترین ابرکامپیوترهای دنیا به رقابت بپردازد. مارتینیس در این باره میگوید:
فکر میکنم برای انجام این آزمایش آماده باشیم. [در حقیقت] همین حالا میتوانیم این کار را انجام دهیم.
یکی از دلایل اعتماد به نفس بالای مارتینیس این است که گوگل همین حالا صاحب یک چیپ کوانتومی است که میتواند ویژگیهای کلیدی مورد نیاز برای ساخت دستگاه جدید - که قرار است بهصورت مستقیم با یک سوپرکامپیوتر به رقابت بپردازد - را بررسی کند؛ این یعنی گوگل در حال ساخت یک کامپیوتر کوانتومی، بهوسیلهی یک کامپیوتر کوانتومی دیگر است.
کامپیوترهای کوانتومی که بهجای استفاده از بیتهای دیجیتال، از کیوبیت (Qubit) استفاده میکنند، قادرند با استفاده از قوانین حاکم بر دنیای فیزیک کوانتوم، بسیاری از محاسبات سخت را دور بزنند. محققان تا به حال توانستهاند تنها با استفاده از گروههای کوچکی از کیوبیتها، مدلهای سادهای از رایانش کوانتومی به نمایش بگذارند. برای مثال، گوگل پیش از این نتایج بهدستآمده از یک چیپ را منتشر کرد که تنها از ۹ کیوبیتِ صفکشیده روی یک خط استفاده میکرد. اما مارتینیس میگوید برای آزمایش «برتری کوانتومی» به آرایهای متشکل از ۴۹ کیوبیت احتیاج است.
چیپ کوانتومی گوگل، آماده برای آزمایش
آخرین چیپ کوانتومی گوگل تنها ۶ کیوبیت داشت که در آرایهای ۲ در ۳ چیده شده بودند. به گفتهی مارتینیس، این چیپ نشان میدهد که تکنولوژی گوگل در صورت استفادهی پهلو به پهلو از کیوبیتها نیز جواب میدهد؛ ویژگی که برای ساخت دستگاههای کوانتومی بزرگتر، ضروری خواهد بود.
چیپ ۶ کیوبیتی گوگل همچنین آزمایشی برای یافتن روش ساخت چیپهای کوانتومی بزرگتر به شمار میرود. در روش گوگل، کیوبیتها و سیستم «سیمکشی روی مدار» سنتی، روی دو چیپ جداگانه سوار میشوند و سپس به روش Bump Bonding به یکدیگر متصل میشوند. هدف از این روش - که تیم گوگل به مدت دو سال است روی آن کار میکند - حذف خطوط کنترلی است که معمولا در چیپهای بزرگ از آنها به کار میروند و باعث ایجاد اختلال در عملکرد کیوبیتها میشوند. تلاشهای مارتینیس و تیمش بالاخره پس از ۲ سال در حال نتیجه دادن است و فرآیند مذکور با موفقیت، نیاز به استفاده از خطوط کنترل در چیپهای کوانتومی را مرتفع کرده است. با توجه به این پیشرفت، تیم گوگل میتواند با سرعت بیشتری کار خود را ادامه دهد.
مارتینیس با اشاره به مفید بودن این آزمایش برای خود گوگل، میگوید:
این هدفگذاری و ضربالاجل به مدیران گوگل نیز کمک کرده است. سرگی برین (از مؤسسان گوگل) بسیار قدردان این پروژه است. همه بهخوبی اهمیت کار ما را درک میکنند و دربارهی آن هیجانزده هستند. تلاش ما این بود که موفق به کسب حمایت از درون گوگل شویم و این پروژه باعث شده است تا بتوانیم با بسیاری از دیگر مهندسان گوگل ارتباط برقرار کنیم.
قلب D-Wave، کامپیوتر کوانتومی مورد استفاده در لابراتور مشترک «هوش مصنوعی کوانتومی» گوگل و ناسا
مارتینیس که اواخر سال ۲۰۱۴ از دانشگاه سانتا باربارای کالیفرنیا به گوگل پیوسته است، میگوید طراحی چیپهایی با ۳۰ تا ۵۰ کیوبیت از همین حالا در دست توسعه است. تیم تحت رهبری او در گوگل تنها یکی از گروههای پژوهشی صنعتی است که در حال حاضر روی توسعهی رایانش کوانتومی کار میکنند. رقابت برای توسعهی پردازندههای کوانتومی تنها به گوگل محدود نمیشود. اینتل، مایکروسافت، IBM و حتی تعدادی از استارتاپهای کوچک در حال تلاش برای رسیدن هر چه سریعتر به فناوری ساخت کامپیوترهای کوانتومی هستند.
سیمون گوستاوسون، از محققان MIT، عقیده دارد که در این میان گوگل دست بالاتر دارد و پس از آن، IBM نیز در رقابتی تنگاتنگ با غول جستوجو، از جمله پیشتازان رایانش کوانتومی به شمار میرود. رقابت در زمینهی پردازش کوانتومی از جهاتی شبیه به رقابتهای فضایی در دوران جنگ سرد است؛ از این جهت که پیروزی در این رقابت، بار تبلیغاتی بسیار مثبتی برای برنده به همراه خواهد داشت. موفقیت در آزمایش «برتری کوانتومی» باعث خواهد شد تا گوگل بتواند سریعتر از رقبای خود به یکی از بزرگترین نقاط عطف در تاریخ رایانش برسد؛ هرچند برای کاربردی شدن کامپیوترهای کوانتومی، تعداد کیوبیتهای پردازنده باید بسیار بیشتر از ۵۰ عدد باشد.
کریس مونرو، استاد دانشگاه مریلند و مؤسس استارتاپ کوانتومی IonQ، میگوید:
چنین موفقیتی تنها از لحاظ آکادمیک یک نقطه عطف محسوب میشود. بعد از آن باید بتوانید متوجه شوید که چگونه میتوان چنین پردازندهای را در مقیاس بالا تولید کرد و برای آن برنامه نوشت.
مارتینیس نیز قبول دارد که هنوز راه درازی تا تکامل پردازش کوانتومی باقی مانده است؛ اما استدلال میکند که آزمایش اخیر گوگل میتواند به بنچمارکی برای آزمایش عملکرد کامپیوترهای کوانتومی در آینده تبدیل شود.
امام موسی بن جعفر الکاظم، یا موسی کاظم ملقب به ابو ابراهیم، ابوالحسن و ابو عبدالله هفتمین امام شیعیان پس از پدرش امام جعفر صادق ( ع ) است. ایشان در روز ۷ صفر سال ۱۲۸ ه.ق. در ابواء (منطقهای در میان مکه و مدینه) به دنیا آمد. مادرش بردهای آزاد شده به نام حمیده بود که نامهای دیگری از قبیل حمیده بربریه و حمیده اندلسیه نیز برای او نقل شدهاست. اهل سنت به عنوان یک عالم دینی به امام موسی کاظم ( ع ) احترام میگذارند. زندگی ایشان همزمان با زندگی خلفای عباسی منصور، هادی، مهدی و هارونالرشید بود.
وزارت دفاع آمریکا برای نخستین بار از اسپیسایکس برای یک مأموریت استفاده خواهد کرد. در این مأموریت، اسپیسایکس یک ماهوارهی جاسوسی دولتی را برای دفتر ملی شناسایی (NRO) در مدار قرار خواهد داد.
در طول حداقل شش سال گذشته، مرکز پرتاب یونایتد، این حوزه را بهطور کامل در اختیار داشت و پرتابهای آنها بهصورت منظم در فلوریدا انجام میشد. این ماهواره با موشک فالکون 9 اسپیسایکس پرتاب خواهد شد و پرتاب آن بهطور حتم تا پیش از ۳۰ آوریل اتفاق نخواهد افتاد.
NRO در ماه مه اعلام کرد که پرتاب این ماهواره را به اسپیسایکس سپرده است. این مأموریت زمینهای جدید از رقابت برای اسپیسایکس و ULA، دو شرکت فراهمکنندهی پرتاب در صنعت فضا، ایجاد میکند. این امر میتواند به معنای تجارت و کسبوکار بیشتر برای فلوریدا باشد. دیل کچام، رئیس اتحادیه استراتژیک مرکز فضایی فلوریدا میگوید:
این ماهواره به هر شکل از فلوریدا پرتاب خواهد شد. اما رقابت بیشتری ایجاد خواهد کرد. با این کار، هزینهها کاهش مییابد و رسیدن به فضا ارزانتر خواهد شد. پس میتوانیم پرتابهای بیشتری داشته باشیم. رقابت واقعا خوب است.
تاکنون تمرکز اسپیسایکس بیشتر بر ماهوارههای مخابراتی و مأموریتهای حمل محموله برای مرکز فضایی بینالمللی بود. اما اگر این مأموریت با موفقیت انجام نشود، پیامدهای قانونی در انتظار اسپیسایکس خواهد بود.
ایلان ماسک در نظر داشت از نیروی هوایی آمریکا شکایت کند. وی این سازمان را به دادن پاداشهای ناموجه به ULA متهم کرده بود. اتهام وارده این بود که برخی افراد در نیروی هوایی نیروی هوایی، این کمپانی را بهعنوان بخشی از برنامهی دوران بازنشستگی خودشان در نظر گرفتهاند. ایلان ماسک اوایل سال ۲۰۱۵ به بلومبرگ بیزنس گفته است:
اساسا ما از آنها خواستیم قرارداد را به شرکتی بدهند که شغل مورد نظر را بر خلاف منافع شرکت دوست نمیخواهند.
کمی پس از آن، نیروی هوایی اجازه داد این شرکت کالیفرنیایی در مناقصه شرکت کند. در نهایت، این مناقصه را دولت برد. راجر لانیوس، تاریخنگار فضایی، میگوید:
اگر از دید دولت به این قضیه نگاه کنیم، آنها اکنون بیش از یک فراهمکنندهی پرتاب دارند. این امر مهم است؛ زیرا اگر شما یکی را از دست بدهید و مجبور باشید مدتزمانی صبر کنید، باز هم گزینههایی پیش رویتان خواهد بود.
ناظران صنعتی معتقدند که وقتی دفتر ملی شناسایی فاش کرد که اسپیسایکس، پرتابکنندهی بعدی ماهوارهی آنها خواهد بود، اتفاقی بزرگ رخ داده است: این اتفاق در را به روی مناقصههای رقابتی در قراردادهای امنیت ملی باز کرد.
اسپیسایکس در ماه مارس قراردادی با نیروی هوایی منعقد کرد که بر اساس آن یک ماهوارهی ناوبری را با هزینهی ۹۶.۵ میلیون دلار به فضا خواهد فرستاد. این پرتاب در طی دو سال آینده صورت خواهد پذیرفت. لانیوس معتقد است که در رقابتهای فضایی، اسپیسایکس موفق خواهد بود:
در این نقطه، من مایل نیستم علیه ایلان و کارمندانش شرط ببندم. آنها بارها و بارها ثابت کردهاند که میتوانند از پس مشکلات بربیایند.
پرتاب دوبارهی اسپیسایکس با یک راکت فالکون 9 استفادهشده در ۳۰ مارس امسال، آغازی دیگر برای شرکت ماسک رقم زد. این راکت یک ماهوارهی مخابراتی را تا مدار با خود حمل کرد؛ پیش از آنکه تقویتکنندهی مورد نظر روی قایقی در دریا فرود آید. انجام شدن این مأموریت ثابت میکند که نقشهی این شرکت برای استفاده دوباره از تقویتکنندهها، میتواند هزینهها را کاهش دهد.
جزییات کمی در مورد پرتاب NRO در دسترس است. تنها میدانیم که بر پایهی اعلام یکی از وبسایتهای ردیابی پرتاب، این مأموریت در ۳۰ آوریل انجام خواهد شد. NROO معمولا این جزییات را مخفی نگاه میدارد. اسپیسایکس تاریخ پرتاب را تا این لحظه تأیید نکرده است.
اسپیسایکس و ULA، فعالیتهای خود را در سال جاری افزایش خواهند داد. ULA روز سهشنبه محمولهای از تجهیزات برای ایستگاه بینالمللی فضایی پرتاب خواهد کرد. سخنگوهای اسپیسایکس و ULA به ایمیلهای درخواست اطلاعات بیشتر پاسخی ندادهاند. جاستین کارل، هماهنگکنندهی برنامه عملیات فضایی تجاری در دانشگاه هوافضای امبری-رایدل میگوید:
این راه آنها برای وارد کردن اسپیسایکس در برنامهی پرتابهای دولتی و دفاعی است. قابلیتهای اسپیسایکس پس از قرارداد با NRO میتواند بهسرعت رشد کنند. برای پرتابهای مداری دولت، چند گزینهی محدود فراهمکنندههای پرواز وجود دارد. این پرتاب، بخشی عظیم از بازار در حال تغییری است که آنها توان تسخیر آن را دارند.
اگر به بازیهای کامپیوتری علاقهمند باشید، حتما نام بازی GTA را شنیدهاید. اولین سری این بازی در سال ۱۹۹۷ و برای کنسول پلیاستیشن ۱ ساخته شد؛ اما آخرین نسخهی آن موسوم به GTA V با فروش بیش از ۲۲ میلیارد دلار، بهعنوان یکی از پرفروشترین سرگرمیهای تاریخ شناخته میشود. علاوه بر موفقیت تجاری این بازی، هوش مصنوعی بهکاررفته در آن همیشه جالب بوده و حالا مهندسان فناوری خودران را جذب خود کرده است.
بخشی از پیشبرد فناوری خودران، بهینهسازی نرمافزاری خودروها در زمینهی درک بهتر محیط و تصمیمگیری در شرایط مختلف است. به این عمل بهاصطلاح، آموزش خودرو گفته میشود. این روند میتواند بسیار وقتگیر و گاهی خطرناک باشد، چرا که باید خودروها در خیابان آزمایش شوند؛ اما با استفاده از واقعیت مجازی و انتقال نرمافزاری خودروها به فضای گرافیکی، میتوان آنها را آموزش داد.
شرکتهای زیادی وعده دادهاند که خودروهای کاملا خودران را تا سه سال دیگر توسعه دهند و برای عرضهی عمومی آماده کنند. این زمانبندی فشار کاری زیادی بر دوش مهندسان درگیر با فناوری خودران گذاشته است. از سویی دیگر، حوادث و حالتهای متنوعی که ممکن است در حین حرکت خودرو در مسیر اتفاق بیفتند، دستیابی به الگوریتمهای پیچیده برای نرمافزار این فناوری را اجتنابناپذیر کردهاند. از دیدگاه سختافزاری؛ دوربینها، سنسورها و انواع تجهیزات لازم برای تکمیل این پروژه وجود دارند؛ اما هنوز نمیتوان با قاطعیت گفت که در هنگام نزدیک شدن خودرو به یک واقعهی خاص مثل چپ شدن کامیون، سیستم خودران قادر به تصمیمگیری صحیح باشد.
دیوید باکت، از مهندسان فعال در این حوزه، میگوید:
اعتماد کردن به اطلاعاتی که از محیط و جاده به خودرو میرسد، کافی نیست. باید شبیهسازیهای متعددی انجام گیرد و فناوری خودران در حالتهای مختلف آزمایش شود تا با تکرار چندبارهی یک سناریو، ضریب اطمینان این فناوری افزایش یابد.
سال گذشته، کارشناسان دانشگاه دارمشتات آلمان با همکاری شرکت اینتل، راهی برای بهرهگیری از ویژگیهای بصری بازی GTA V در آزمایش فناوریهای مختلف توسعه دادند. امروزه مهندسان در حال استخراج الگوریتمهای این بازی برای استفاده در فناوری خودران هستند. شرکت راکاستار (سازندهی این بازی) در تازهترین بهروزرسانی این مجموعه با هدف همکاری با پروژههای علمی، ۲۶۲ مدل خودرو، ۱۰۰۰ شخصیت عابر پیاده و حیوان با واکنش تصادفی و غیرقابل پیشبینی، ۱۴ نوع شرایط آب و هوایی مختلف و تعداد بیشماری پل، جاده، تونل، تقاطع و چراغ راهنمایی را در اختیار دانشمندان قرار داده است.
شرکت وایمو از مهمترین شرکتهای توسعهدهندهی فناوری خودران است. وایمو پیشتر به گوگل تعلق داشت و حالا در اختیار گروه آلفابت قرار دارد. مهندسان این شرکت هرروزه با تستهای میدانی مختلف، در حال بهینهسازی نرمافزارهای خود هستند. بنا به گزارش رسمی این شرکت، شبیهسازی مجازی، بعد از شکست در هر آزمون ضروری است. هنگامی که خودرو در یک موقعیت خاص واکنش مناسبی نشان نمیدهد و رانندهی آزمون مجبور به گرفتن فرمان و کنترل خودرو میشود، میتوان اطلاعات محیط را به شبیهساز منتقل کرد و با تکرار آزمون، فرایند توسعهی فناوری خودران را سرعت بخشید.
در میان دانشمندان درگیر با فناوری خودران، اصطلاحی به نام روباه قهوهای سریع (Quick Brown Fox) وجود دارد. این نام به شرایط ناگهانی غیرقابل پیشبینی در جادهها اشاره دارد که مانند دویدن یک روباه در اتوبان، ممکن است منجر به حادثه شود. درفناوری خودران، آزمونهای روباه قهوهای لزوما قانون خاصی ندارند؛ اما در بدترین شرایط آبوهوایی و ترافیکی انجام میشوند. فرض کنید در جاده و با سرعت درحال رانندگی هستید و عدهای موتورسوار با حرکات نمایشی و مارپیچ، مقابل شما قرار میگیرند. درچنین شرایطی، فناوری خودران هنوز قابل اعتماد نیست و همچنان مغز انسان بسیار سریعتر و بهتر از یک کامپیوتر شرایط را تحلیل و تصمیمگیری میکند.
سؤالی که بیش از هر زمان دیگر ذهن شهروندان را درگیر خود کرده است، به استانداردسازی فناوری خودران اشاره دارد؛ اینکه چه زمانی قوانین رسمی به خودروهای هوشمند، اجازهی حرکت خودکار و بدون دخالت راننده در جادهها میدهند؟ تدوین اساسنامه و استاندارد لازم برای خودروهای آینده، چالشی است که نهادهای ایمنی و دولتی از هماکنون با آن مواجه هستند. گیل پرت، مهندس ارشد تویوتا معتقد است که واقعیت مجازی، میتواند بهعنوان معادل دنیای واقعی در بررسی عمکرد فناوری خودران مفید باشد. پس میتوان نتیجه گرفت که نهادهای قانونی نیز میتوانند از شیبهسازها برای بررسی استاندارد فناوری در خودروها استفاده کنند و حتی مهندسان شهرسازی، به کمک واقعیت مجازی محیط مناسبی برای تردد خودروهای خودران فراهم کنند.
در آگوست سال ۲۰۱۶، پژوهشگران یک سیاره فراخورشیدی کشف کردند که بهاحتمال زیاد میتواند میزبان حیات باشد. این سیاره که تقریباً هماندازه زمین است، پروکسیما بی نام دارد و در سامانه ستارهای پروکسیما قنطورس قرار گرفته است و به دور ستارهای به همین نام گردش میکند. گفته میشود پروکسیما بی حدود ۴.۲ سال نوری از زمین فاصله دارد و به همین دلیل نمیتوان آن را بهطور دقیق مورد بررسی قرار داد. دانشمندان امیدوارند که بتوانند در آیندهای نزدیک، اطلاعات بیشتری در مورد این سیاره کسب کنند و تلسکوپ فضایی جیمز وب نیز میتواند تصاویر باکیفیتی از این سیاره ثبت کند؛ اما برای اینکه مشخص شود این سیاره واقعاً میتواند میزبان حیات باشد یا خیر، باید یک فضاپیما از فاصله نزدیک آن را مورد بررسی قرار دهد و در مورد آن اطلاعاتی جمعآوری و به زمین ارسال کند.
پیش از آنکه سیارهی پروکسیما بی کشف شود، گروهی از دانشمندان و افراد سرمایهگذار، نخستین گامها را برای ارسال انسان به سامانه آلفا قنطورس برداشتند و پروژهی بریکثرو استارشات (Breakthrough Starshot) را کلید زدند. این پروژه، یک همکاری بینالمللی است و بودجهی اصلی آن توسط یک کارآفرین و سرمایهدار روسی به نام یوری میلنِر تأمین میشود. یوری میلنِر اعلام کرد ۱۰۰ میلیون دلار سرمایهگذاری میکند تا دانشمندان بتوانند یک کاوشگر فضایی توسعه بدهند که بتواند برای سفرهای میانستارهای آماده باشد. این پروژه ابتدا هدف خاصی نداشت و صرفاً قرار بود کاوشگری به سامانه آلفا قنطورس ارسال شود؛ اما هنگامی که دانشمندان توانستند سیاره پروکسیما بی را کشف کنند، این سیاره به هدف اصلی پروژه برای ارسال کاوشگر تبدیل شد.
برای آنکه یک دانشمند میانسال بتواند سیارهی پروکسیما بی را مورد بررسی قرار دهد، باید کاوشگری ساخته شود که بتواند با یکپنجم سرعت نور یا سریعتر، حرکت کند. وقتی که اینچنین شود، فضاپیما با سرعت ۶۰ هزار کیلومتر بر ثانیه حرکت میکند و با همین سرعت باید بتواند اطلاعاتی از سیاره پروکسیما بی جمعآوری و به زمین ارسال کند؛ البته ارسال اطلاعات در بهترین حالت حدود ۴.۲ سال طول میکشد.
نخستین کاری که باید انجام داد، شتاب دادن به فضاپیما برای دستیابی به سرعتهای بالا است. راکتهایی که اکنون برای ارسال فضاپیما مورد استفاده قرار میگیرند، نمیتوانند سوخت کافی برای دستیابی به سرعتهای بسیار زیاد ذخیره کنند. بدون یافتن راهحلی برای این مشکل، سفرهای میان ستارهای ناممکن میشوند؛ اما استیون هاوکینگ و یوری میلنِر، پیشتر به این موضوع فکر کردهاند و راهحلی کارآمد و عجیب ارائه دادهاند. پروژه استارشات در تلاش است که نور لیزر را تحت کنترل درآورد و از آن برای شتاب دادن به فضاپیما استفاده کند. فضاپیمایی که قرار است به سمت سیاره پروکسیما بی حرکت کند، وزن بسیار ناچیزی دارد و به بادبانهای نوری مجهز میشود. دانشمندانی که روی توسعه این فضاپیما کار میکنند، میگویند یک آرایهی ۱۰۰ گیگاواتی از لیزر میتواند پرتوی بسیار قدرتمند تولید کند؛ بنابراین وقتی فضاپیما توسط راکتهای معمولی به فضا پرتاب شد، میتوان این پرتو را به بادبانهای نوری فضاپیما تاباند و به آن شتاب داد. به کمک این فناوری، فضاپیما میتواند به سرعتهای خیرهکننده دست یابد.
گام بعدی برای تحقق این سفر، محافظت از فضاپیما در سفر طولانیمدت است. در طول سفر، ممکن است فضاپیما با ذرات میانستارهای یا پرتوهای مضر کیهانی برخورد کند؛ اما دانشمندان برای این مشکل نیز چارهای اندیشیدهاند و میگویند که میتوان بدنه فضاپیما را به کمک مواد مقاومی نظیر آلیاژ مس برلیم پوشش داد تا آسیبی به آن وارد نشود. همچنین برای اینکه در طول سفر، فضاپیما به اجرام میان ستارهای برخورد نکند، دانشمندان آن را به سیستم هوش مصنوعی مجهز میکنند که در مواقع ضروری، کنترل فضاپیما را در دست بگیرد.
افراد عضو این پروژه امیدوارند که بتوانند این فضاپیما را در سال ۲۰۴۰ به فضا پرتاب کنند؛ سپس فضاپیما به مدت ۲۰ سال با یکپنجم سرعت نور حرکت میکند تا بالاخره به سیاره پروکسیما بی برسد. در طول سفر، دانشمندان از فضاپیما هیچگونه اطلاعی نخواهند داشت. پس از آنکه فضاپیما در سال ۲۰۶۰ به سیاره پروکسیما بی برسد، رایانهی اصلی آن بهطور خودکار روشن میشود و با زمین ارتباط برقرار میکند و به دانشمندان اعلام میکند که به مقصد رسیده است و برای پرواز بر فراز پروکسیما بی آماده میشود.
یک گام بلند
هدف اصلی از ارسال این فضاپیما، ثبت تصاویری از سیارهی پروکسیما بی است. دانشمندان میخواهند بدانند آیا این سیاره همچون سیارات سامانه خورشیدی، بدون حیات است یا اینکه مانند زمین، سرسبز و دارای آب است و میتواند میزبان حیات باشد. تصاویری که از این سیاره ثبت میشوند میتوانند برخی ویژگیهای پروکسیما بی، نظیر کوهها و درهها را بهخوبی نشان دهند. یک طیفسنج نیز روی فضاپیما نصب میشود تا بتواند به جستجوی نشانهای از متان، اکسیژن و هیدروکربنهای پیچیدهای که لازمهی حیات هستند، بپردازد. تجهیزات نصبشده روی فضاپیما، در مورد اتمسفر این سیاره و همچنین میدانهای مغناطیسی آن نیز تحقیق میکنند. پروکسیما بی همچون دیگر سیارههای فراخورشیدی، ویژگیهایی دارد که تنها بررسی از نزدیک میتواند آنها را نشان دهد.
اگر پروژهی استارشات موفق شود فضاپیما را به سیاره پروکسیما بی ارسال کند، موفقیتی بزرگ در تاریخ بشریت رقم میزند و نشان میدهد که انسان پا را فراتر گذاشته و به سطح جدیدی از موفقیت رسیده است. کِلوین لانگ، یکی از اعضای این پروژه در خصوص اهمیت این کار میگوید:
استارشات میتواند قابلیتهای بشریت را آشکار کند و آنها را گسترش دهد. اهمیت انجام این کار، با سفر به ماه برابری میکند.
اگر پروژهی استارشات موفق شود، قابلیتهای بشریت برای کاوش فضا چند برابر میشوند و کاوش کامل سامانهی خورشیدی که روزگاری در حد یک رؤیا بود، به امری عادی تبدیل خواهد شد. بهعنوان مثال، آرایهی لیزری بزرگی کهاستارشات در نظر گرفته است، میتواند تنها در ظرف چند روز، فضاپیماهای ما را به هر نقطهای از سامانهی خورشیدی ارسال کند؛ همچنین سفرهای میانستارهای نیز ساده میشوند و میتوان ظرف یک الی دو هفته، به مقاصد بسیار دور سفر کرد. شما در مورد این پروژه چه فکر میکنید؟
.: Weblog Themes By Pichak :.