اداره کار و آمار آمریکا فهرست رشتههای دانشگاهی زودبازده و مقرون به صرفه را منتشر کرد.
به نقل از پایگاه یونیورسیتی هرالد، اداره کار و آمار آمریکا لیستی از رشتههای دانشگاهی که بازار کار مناسبی دارند و دانشجویان بلافاصله بعد از فارغ التحصیلی از این رشتهها صاحب شغلی خوب با درآمد کافی میشوند، منتشر کرد.
با توجه به بحران اقتصادی موجود در آمریکا چشم انداز انتخاب رشته دانشگاهی و تصاحب شغل امروزه از هر زمان دیگری مهمتر شده است. بنابراین دانشجویان باید رشتهای را انتخاب کنند که در آینده پاسخگوی سرمایهگذاریشان باشد.
در ذیل 5 رشته اعلامی از طرف اداره کار و آمار آمریکا که بازار کار فوق العادهای دارند معرفی میشود:
مهندسی پزشکی
صنایع مرتبط با این رشته تا سال 2018 و بعد از آن با رشد 72 درصدی مواجه خواهند شد. فارغ التحصیلان این رشته با درآمدی بین 62 تا 104 هزار دلار در سال در حال حاضر از پردرآمدترین اقشار آمریکا هشتند.
مهندسی سازه
غافلگیرکننده نیست که اکثر رشتههای این فهرست رشتههای مهندسی باشند.
مهندسی سازه از شاخههای مهندسی عمران است که کاربردش بیشتر در طراحی و ساخت سازههای بلند و بزرگ است. درآمد این قشر نیز همانند مهندسین پزشکی است.
دستیاری پزشکی
فارغ التحصیلان این رشته علاوه بر تصاحب سریع شغل از درآمد بالایی نیز برخوردارند. 85 تا 103 هزار دلار در سال.
این افراد تحت نظارت پزشکان به انجام وظایف متفاوتی نظیر کارهای آزمایشگاهی و معاینات فیزیکی میپردازند.
کاردرمانی
تقاضا برای تحصیل این رشته تا سال 2024، 27 درصد افزایش خواهد یافت.
کاردرمانگرها به افراد معلول و بیمار در تسهیل زندگی روزمره و امورشان کمک میکنند. درآمد سالیانه این افراد بین 49 تا 85 هزار دلار است.
زبانهای خارجه
با پیشرفت فضای کسب وکارهای بین المللی نیاز به مترجمان بیش از پیش شده است. نتایج پژوهشی در سال 2016 نشان داد میزان تقاضا برای استخدام مترجمان با 28 درصد افزایش تا سال 2021 همراه خواهد بود.
درآمد سالیانه این افراد هم بد نیست، بین 24 تا 72 هزار دلار.
یک شرکت فناوری در آمریکا به دنبال ساخت هواپیمای مسافربری سوپرسونیکی است میتواند ظرف 5 سال آینده بازار سفرهای هوایی سوپرسونیک تجاری را گرم کند.
به نقل از دیلیمیل، مسئولان شرکت استارتآپ "بوم سوپرسونیک" (Boom Supersonic) در نمایشگاه هوایی پاریس اعلام کردند سامانه XB-1 ملقب به 'baby boom' و سرعت 2 هزار و 330 کیلومتر در ساعت پرواز خواهد کرد.
این جت سوپرسونیک نخستین پروازهای آزمایشی را اوایل سال 2018 از سر خواهد گذراند؛ این آزمایشها نزدیک پایگاه نیروی هوایی ادواردز در کالیفرنیای جنوبی و با همکاری شرکت فضاپیماسازی ویرجین گالکتیک انجام خواهند شد.
گفته میشود هواپیمای XB-1 دارای 55 صندلی خواهد بود و تا سال 2023 اولین مسافران آن خواهند توانست سفری سوپرسونیک را در عرض اقیانوس آرام تجربه کنند. سرعت این هواپیما 160 کیلومتر در ساعت بیش از هواپیمای سوپرسونیک "کنکورد" و 2.6 برابر سریعتر از هواپیماهای مسافربری حال حاضر خواهد بود.
"بلیک اسکال" (Blake Scholl )، موسس و مدیرعامل شرکت بوم سوپرسونیک، اعلام کرد طرح هواپیمای دموی XB-1 ارائه شده و پیش از تولید به لحاظ ایمنی بازبینی خواهد شد.
وی اعلام کرد، شرکتش 76 سفارش از پنج خط هوایی برای خرید این هواپیمای مسافربری دریافت کرده چون این جت میتواند ظرف فقط 3.5 ساعت مسیر بین لندن و نیویورک را طی کند.
هواپیمای مزبور به کنکورد شباهت دارد اما موتور پرسر و صدا و ناکارآمد کنکورد را ندارد. وجود موتور توربوفن مانند موتورهای هواپیماهای بوئینگ و ایرباس، این هواپیما را آرامتر و از لحاظ مصرف سوخت بسیار کارآمد کرده است.
اوایل سال جاری میلادی شرکت بوم سوپرسونیک اعلام کرد بودجهای 33 میلیون دلاری را برای ساخت نمونه اولیه جت XB-1 دریافت کرده است. گفته میشود هزینه ساخت این جت بیش از 200 میلیون دلار خواهد بود و طوری طراحی خواهد شد که دارای دو ردیف تکصندلی باشد و هر مسافر به یک پنجره دسترسی خواهد داشت.
این هواپیما به منظور کاهش زمان پرواز، در ارتفاع 60 هزار پایی حرکت خواهد کرد و مسافران قادر خواهند بود انحنای زمین را ببیند.
مهندسان سنگاپوری از ابداع جدیدی برای خودروهای خودران خبر دادند که عملا وجود چراغهای راهنمایی را بیفایده خواهد کرد.
به نقل از گیزمگ، خودروهای خودران نه تنها برای امنیت بیشتر ما، بلکه به طور مثال با روانسازی ترافیک شهری برای راحتی و آرامش خیال نیز طراحی شدهاند.
مهندسان سنگاپوری از ابداع یک فناوری الگوریتم جدید موسوم به "حباب مجازی" برای خودروهای خودران خبر دادند که این امر را محقق میکند.
این سامانه با کنترل خودکار سرعت و فاصله در واقع خودرو را داخل یک حباب مجازی قرار میدهد، به طوری که حتی دیگر نیازی به ترمز و توقف تا رسیدن به مقصد نخواهد بود!
این الگوریتم توسط مهندسان آژانس علوم، تحقیقات و فناوری سنگاپور ابداع شده است.
به گفته مهندسان این پروژه میتوان با ترکیب کروز کنترل هوشمند با سیستم ارتباطات داخلی خودروها برای همیشه از شر ترافیک سنگین خلاص شد و دیگر نیازی به چراغهای راهنمایی نخواهد بود.
سامانه طراحی شده با چیزی به نام "نیروی دافعه تطبیقی" کار میکند. بدین صورت که هر چه دو خودرو به هم نزدیکتر شوند توسط این سامانه به عقب رانده میشوند و در واقع فاصله ایمنی در همه حال رعایت میشود.
البته این موضوع بدین معنی نیست که دو خودرو توسط ترمز زدن فاصله از هم را حفظ میکنند، بلکه سامانه هوشمند خودرو با پردازش کلی مسیر اعم از میزان ترافیک و راههای پیش رو در تمام طول مسیر بدون ترمز و توقف حرکت خواهد کرد.
استفاده از "حباب مجازی" در شرایط آزمایشگاهی نشان داد که این سامانه میتواند از تصادفات زنجیرهای و مسائلی از این قبیل نیز جلوگیری کند.
به گفته گروه تحقیقاتی "حباب مجازی" نیازمند حداقلهای هوش مصنوعی در خودرو است و از آن در خودروهای فعلی نیز میتوان استفاده کرد و در این صورت قبل از رواج خودروهای خودران هم میشود چراغهای راهنمایی را از سطح شهرها جمعآوری کرد. ضمن اینکه با خودروهای دارای هوش مصنوعی پیشرفته هم کاملا سازگار است.
نتایج این تحقیقات در مجله "Transportation Research" منتشر شده است.
دانشمندان انگلیسی با همکاری محققان هندی مدعی شدند علت اصلی ابتلا به سرطان مغز را کشف کردهاند.
به نقل از ساینس دیلی، محققان انگلیسی و هندی ادعا کردهاند که کمبود قابل توجه ویرایش در "microRNA"های بافت مغز عامل اصلی و بالقوه ابتلا به سرطان مغز است.
این آرانایها در "هوهستهها"(Eukaryote) دیده میشوند و حدود ۲۲ نوکلئوتید طول دارند. در زیستشناسی به جانداری که یاختههای(سلول) آن هسته واقعی دارند یوکاریوت(Eukaryote) یا هوهستهای گفته میشود. وظیفه اصلی هوهستهها در تنظیم پس از رونویسی است؛ که با برهمکنش با میکرو آر.ان.ای((microRNA ها و خاموش کردن ژن هدف این کار را انجام میدهند.
میکرو آر.ان.ای ها ۶۰ درصد ژنوم پستانداران را تشکیل میدهند و ژنوم انسان میتواند حدود ۱۰۰۰ نوع از آنها را رمزدهی کند. انواع مختلف آنها در متازوآها و قارچها و حتی گیاهان و جانوران وجود دارد.
دانشمندان یافتههای خود را اندک اما در عین حال مهم میدانند، چرا که به پزشکان در فهمیدن روند ابتلا و عملکرد سرطان مغز کمک میکند.
یافتههای اخیر احتمال استفاده از روشهای مهندسی ژنوم را برای کاهش سرعت پیشرفت سرطان یا معکوس کردن اثرات آن افزایش میدهد.
میکرو آر.ان.ای ها نوع خاصی از آر.ان.ای هستند که پروتئینها را رمزگذاری نمیکنند اما در توابع نظارتی حیاتی مشارکت میکنند. همچنین آر.ان.ای ها میتوانند تغییرات ساختمان خود موسوم به "ریبونوکلئوتید" (ribonucleotide) را معرفی کنند. این فرایند، ویرایش نامیده میشود.
محققان گفتند این تغییرات در بیماران مبتلا به سرطان مغز کاهش مییابد که این خود نشانی از پیشرفت بیماری است.
آنها یک ویرایش میکرو آر.ان.ای معمولی را روی 13 نوع بافت انسان آزمایش کردند و دریافتند که مغزهای سالم بیشترین میزان ویرایش را دارند.
دانشمندان اظهار داشتند که قبل از این نمیدانستند که سرطان مغز دقیقا چگونه عمل میکند و تصور میکردند خروجی سلولی میتواند به طور قابل توجهی تغییر کند.
یافتههای اخیر این سوال را در ذهن پزشکان سراسر دنیا ایجاد کرده است که آیا علم بیوشیمی میتواند ویرایش را دوباره از نو ایجاد کند؟
اگر جواب این سوال مثبت باشد، روشهایی برای رسیدن به آن توسط استفاده از تکنیکهای مهندسی ژنوم مثل "کریسپر" (CRISPR) وجود دارد که سلولهای مشخصی را برای حصول نتیجه بیولوژیکی هدف قرار میدهد.
کریسپر نوعی سیستم ایمنی تطابق پذیر در باکتریها است که آنها را قادر به کشف دیانای ویروس و بعد نابودیشان میکند. بخشی از سیستم کریسپر، پروتئینی به نام Cas9"" است، که قابلیت جستجو، برش زدن و سرانجام استحاله دیانای ویروس را به روشی خاص دارد. فناوری کریسپر به دانشمندان اجازه میدهد تغییراتی در دیانای سلولها ایجاد کنند.
استفان هاوکینگ به تازگی اعلام کرده انسان باید ظرف 200 تا 500 سال آینده سکونتگاهی جدید غیر از زمین برای خود بیابد.
این فیزیکدان در جشنواره علم و هنر استارموس (Starmus) در نروژ، بار دیگر هشدار خود مبنی بر وضعیت بحرانی انسان در کره زمین را تکرار کرد.
وی همچنین از دونالد ترامپ انتقاد کرد و گفت: من اهمیت مبارزه با تغییرات جوی و گرمایش زمین را انکار نمیکنم بر خلاف ترامپ که اشتباهترین تصمیم دنیا را در رابطه با تغییرات جوی گرفته است.
هاوکینگ از کشورهای دنیا خواست در تلاش برای زندهکردن تفحصهای فضایی، فضانوردانی را تا سال 2020 به ماه اعزام کنند.
به گفته وی، کشورها باید ظرف 30 سال پایگاهی را در کره ماه ایجاد کنند و تا سال 2025 نیز اشخاصی را به مریخ بفرستند.
این دانشمند گفت: توزیعکردن انسانها در فضا میتواند آینده بشریت را به طور کامل تغییر دهد. همچنین وجود یک برنامه فضایی بلندپروازانه، افراد جوان را به حوزههایی مانند کیهانشناسی و فیزیک نجومی علاقهمند خواهد کرد.
وی ابراز امیدواری کرد سامانههایی توسط نور یا منبع انرژی دیگری نیرودهی میشوند، انسان را به منزلگاه جدید خود ببرند.
هاوکینگ ادامه داد: زمین از بسیار جوانب در خطر است و مثبتاندیشیدن در این زمینه برای من دشوار است زیرا این خطرها بسیار زیاد و بزرگ هستند.
این فیزیکدان گفت که منابع فیزیکی زمین با سرعت باورنکردنی در حال اتمام هستند و انسان هدیه وحشتناک تغییرات جوی را به کره خاکی ارزانی داشته است.
هاوکینگ همچنین افزایش دمای زمین، کاهش کلاهکهای یخی قطبی، جنگلزدایی و از بین بردن گونههای حیوانات را از جمله این هدایا دانست.
این دانشمند در حال همکاری با پروژه روسیه موسوم به "پیشبرد شکار ستاره"(Breakthrough Starshot) است که هدف آن اعزام ناوگانی متشکل از سامانههای کوچک حامل بادبانهای خورشیدی به ستاره Alpha Centauri است. سفر این سامانهها چهار سال نوری طول خواهد کشید و این جرم کیهانی نزدیکترین سیستم ستارهای به زمین است.
هاوکینگ این اظهارات را در حالی مطرح کرد که مدتی قبل طی نطقی برای دانشجویان دانشگاه هاروارد مدعی شده بود که انسان باید ظرف 100 سال آینده زمین را ترک کند.
آژانس فضایی اروپا اعلام کرد از سال 2026 با اختصاص 26 تلسکوپ تلاش برای یافتن سیارات مشابه زمین را آغاز میکند.
به نقل از انگجت، ماموریت "پلاتو"(PLATO) که مخفف عبور و مرور سیارهای و نوسانات ستارهای است، از سال 2026 برای یافتن سیارات مشابه زمین آغاز خواهد شد.
تا به حال منجمان و دانشمندان سیارات فراخورشیدی بسیاری را یافتهاند که بسیاری از آنها در نتیجه انجام ماموریتهایی نظیر "تراپیست"(Trappist) و "کپلر"(Kepler) بوده است.
در چند روز گذشته "سازمان فضایی آمریکا" (ناسا) اعلام کرد که موفق شده است با استفاده از تلسکوپ کپلر 10 سیاره هماندازه زمین را از بین 219 سیاره فراخورشیدی شناسایی کند.
ماموریت پلاتو قصد دارد به دنبال سیاراتی ورای تمام اکتشافات کنونی بگردد.
در این ماموریت از 26 تلسکوپ که در یک ماهواره تعبیه خواهند شد، استفاده میشود.
در طول مدت یک تا دو سال بخش زیادی از کهکشان بوسیله این تلسکوپها رصد میشود. این تلسکوپها سیارات را پس از عبور آنها از مقابل ستاره میزبانشان مشاهده میکنند و ماهواره پلاتو سن، جرم، شعاع و ویژگیهای دیگر آنها را مشخص میکنند.
محققان حاضر در این پروژه امیدوارند بتوانند با توجه به حجم وسیع دادههای ارسالی از این ماهواره بتوانند سیاراتی مشابه زمین را که قابلیت زیستن داشته باشند، بیابند.
طبق برنامهریزیها این پروژه از سال 2026 آغاز شده و چهار سال به طول میانجامد.
شورای شهر لس آنجلس آمریکا به زودی درخواست سازمان آتشنشانی این شهر را برای استفاده از پهپادها برای عملیاتهای آتشنشانی در مجمع عمومی به رای خواهد گذاشت.
به نقل از دیلیمیل، شورای شهر لسآنجلس به سازمان آتشنشانی اجازه داد تا اخذ مجوز برای استفاده از پهپادها در عملیاتهای حادثهای و اطفای حریق را دنبال کند.
در حالی که پهپادها قابلیت نجات جان هزاران انسان را در عملیاتهای آتشنشانی دارند اما همه با این تصمیم موافق نیستند، چرا که معتقدند پرواز بیرویه و زیاد پهپادها موجب پیدایش نگرانیهای جدی امنیتی و حریم خصوصی خواهد شد.
میچ انگلندر عضو شورای شهر لس آنجلس میگوید: "به اعتقاد من این یک فرصت فوقالعاده برای نجات جان افراد در حوادث احتمالی است و ما تضمین میدهیم که هیچ پهپادی بدون اجازه و هماهنگی با سازمان آتشنشانی و شورای شهر به هوا برنخواهد خواست."
مقامات رسمی سازمان آتشنشانی هم تاکید کردند که استفاده از این پهپادها برای نظارتهای پلیسی و امنیتی نخواهد بود و تنها برای ارزیابی خطرات در مناطق صعب العبور و غیرقابل دسترس در عملیات مختلف آتشنشانی مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
مخالفان با ابراز نگرانی جدی اعلام کردند، استفاده وسیع از پهپادها حریم شخصی را مورد تعرض قرار میدهد و دریچهای برای نظارت مخفی پلیس خواهد شد.
اتحادیه آزادیهای مدنی آمریکا (ACLU) اعلام کرد جزئیات این مجوز قبل از تصویب در صحن شورای شهر باید روشن شود.
در صورت اخذ مجوز برای این پروژه، فعلا شش پهپاد در نظر گرفته شده که هزینه آن 40 هزار دلار تخمین زده شده است. به گفته سازمان آتشنشانی لس آنجلس، این پول از کمکهای اهدایی به این سازمان پرداخت خواهد شد.
تیمی از دانشمندان دانشگاه استنفورد با همکاری داریوش مشفقی موفق به ارتقای قابلیتهای سامانه مقطعنگاری همدوسی اپتیکی (OCT) شدند.
به نقل از ساینس دیلی، در حال حاضر دهها هزار مورد از این دستگاهها در مطبهای پزشکان برای معاینه بیماریهای چشمی به کار میروند.
دستاورد جدید تیم دانشگاه استفنورد به رهبری "آدام دو لا زردا" (Adam de la Zerda) قابلیت این سیستمها را ارتقا داده و آنها را قادر به شناسایی زودهنگام آسیبهای شبکیه، قرنیه و تومورهای بدوی خواهد کرد.
این امر موجب میشود این دستگاهها بتوانند به صورت نوری تا 2 میلیمتر به داخل بافت نفوذ کنند و دانشمندان را قادر خواهد ساخت بیوپسیهای مجازی را انجام دهند و بافتها را در سه بعد با وضوح میکروسکوپی و بدون برش دادنشان ترسیم کنند.
داریوش مشفقی و همکارانش کارایی دو سیستم متفاوت و در دسترسOCT را تقویت و آزمایش کردند و موفق شدند ویژگیهای سلولی بافتهای دستنخورده داخل گوش یک موش زنده و نوک انگشت انسان را با وضوح بالا مشاهده کنند.
در واقع این محققان موفق شدند ثابت کنند وضوح هر سامانه OCT را میتوان با تغییرات حداقل تا جایی تقویت کرد که بتوان ویژگیهای آناتومی کوچکتر از اندازه یک سلول معمولی را شناسایی کرد.
سامانه مقطعنگاری همدوسی اپتیکی یک تجارت میلیاردی است چون هر سال بیش از 10 میلیون اسکن OCT برای شناسایی یا نظارت بر بیماریهای مختلف از دژنراسیون ماکولای مرتبط با سن گرفته تا ملانوم انجام میشوند. این سیستم مانند فناوریهای فراصوت با استفاده از نور و نه امواج صوتی در بافتها نفوذ میکند.
ابزار مزبور پرتوهای نور لیزر را بر روی یک شی مانند نمونه بافت یا چشم بیمار پرتاب میکند و انعکاس نور عناصر منعکسکننده داخل نمونه بافت یا مردمک چشم را ثبت میکند. با تغییر دادن عمق نفوذ این دستگاه، کاربر میتواند لایه به لایه بافت را اسکن کرده، اسلایسهای مجازی از این لایهها را جمعآوری و در نهایت آنها را برای تولید یک تصویر حجمی مونتاژ کند.
با این حال، ابزارهای کنونی OCT دارای نویز هستند که با تصویربرداری مکرر از بافت مورد نظر و استفاده از برنامههای رایانهای قابل حذف نیست. در واقع نویز تولید شده توسط OCT موسوم به speckle بخشی از معماری داخلی بافت مورد بررسی و ویژگی منحصر به فرد نور لیزر است.
داریوش مشفقی و همکارانش موفق به حذف این نویزها شدند و از توانایی تقویتشده OCT برای تهیه تصاویر عاری از نویز از گوش یک موش زنده استفاده کردند. آنها موفق به مشاهده غدد چرب، فولیکولهای مو، رگهای خونی، رگهای لنفاوی و اعضای دیگر شدند. آنها همچنین موفق به گرفتن تصاویر با وضوح بالا از شبکیه و قرنیه یک موش و تهیه تصویری از نوک انگشت انسان بدون برش دادن آن شدند.
این پیشرفت فناورانه در واقع مشکل 25 ساله در علم پزشکی را حل کرده که همواره قابلیتهای تشخیصی ابزار OCT را محدود میکرد.
جزئیات این دستاورد علمی در Nature Communications منتشر شد.
فهیم فرزادفرد، دانشجوی دکترا در موسسه فناوری ماساچوست موفق شد تا با مهندسی سلولها، از آنها برای ضبط خاطرات رویدادهای گذشته استفاده کند.
به نقل از mit.edu، زیست شناسی سنتزی یک زمینه نسبتا جدید است که با مهندسی زیست شناسی مولکولی و سلولی پیوند خورده است.
فهیم فرزادفرد توضیح میدهد، دانشمندان از سیستمهای بیولوژیکی موجود برای طراحی مجدد قابلیتهای سلول استفاده میکنند.
وی اظهار کرد: اما ما عملکردهای جدید را در سلولها مهندسی کردهایم و هدف ما این است که تواناییهای جدیدی به آنها بدهیم. اساسا ما در حال ساخت ابزارهای مولکولی هستیم و سعی میکنیم عملکرد درونی سلولها را درک کنیم و با استفاده از ابزارهای موجود آنها را مهندسی کنیم.
سلولهای زنده دائما محیط خود را سنجیده و از مولکولها نمونه برداری کرده و یک پاسخ را براساس برنامههای ژنتیکی و نشانههای محیطی دریافت شده، ارزیابی میکنند. به عنوان مثال، هنگامی که سلولهای پانکراس غلظت بالایی از گلوکز را حس میکنند، واکنش زنجیرهای مولکولهای تنظیم کننده و سیگنالینگ آغاز شده که در نهایت منجر به تولید و انتشار انسولین میشود.
در زیستشناسی سنتزی، ژنها میتوانند طراحی و مهندسی شوند تا به مولکولهای سیگنالینگ واکنش نشان دهند و بیان ژنهای دیگر را به گونه ای تنظیم کنند که بتوانند عملکرد منطقی داشته باشند. این شبکههای متصل از ژنها به طور مشابه با مدارهای کامپیوتری، مدارهای ژنی نامیده میشوند و میتوانند برای طراحی و برنامه ریزی سلولها مورد استفاده قرار گیرند.
از این سلولهای مهندسی شده با این مدارها میتوان برای کاربردهایی مانند سنسورهای نظارت بر محیط زیست یا پزشکی استفاده کرد.
در مطالعات قبلی که در نشریه Science منتشر شده محققان نشان دادهاند که میتوان حافظه را در دیانای رمزگذاری کرد، اما این رمزگذاریها به صورت دیجیتال بودند یعنی آنها فقط یک رویداد خاص را ثبت میکردند. اما فرزادفر این محدودیت را با ایجاد روش آنالوگ بر طرف کرده است که در آن اطلاعاتی در مورد شدت رویداد و یا مدت زمان آن نیز ثبت خواهد شد.
به گفته فرزادفرد، ظرفیت ثبت اطلاعات به صورت آنالوگ به این معنی است که شما می توانید مقدار ورودیها و طول مدت آنها را نیز ثبت کنید.
فرزادفرد همچنین نوعی از سیستم حافظه بارکدی دیانای را توسعه داد که در آن باکتریها با یکدیگر ارتباط برقرار میکنند. در این تحقیق، به دو باکتری متفاوت، A و B، بارکد دیانای مخصوص خودشان داده میشود. فرزادفرد سیستمی را توسعه داد که در آن اگر باکتری A و B با استفاده از اتصال (انتقال دیانای) ارتباط برقرار کند، سپس بارکد جدیدی به نام AB، در دیانای آنها رمزگذاری میشود. این امر به نظر ساده میآید، اما این پتانسیل را دارد که نقشههای تعاملات سلولی را در وضوح تک سلولی نشان دهد. به گفته فرزادفرد از این تکنیک میتوان روزی برای به تصویر کشیدن اتصالات شبکه ای نورونها استفاده کرد.
فرزادفرد با استفاده از یک سیستم ذخیره سازی خاطرات آنالوگ با بهرهگیری از دیانای سلول، زیست شناسی سنتزی را یک گام به جلو برده است.
سیارکی که در حدود ۶۶ میلیون سال پیش با زمین در منطقهی یوکاتان برخورد کرد، دایناسورها و قسمت اعظمی از حیات را از روی کره زمین محو کرد. اگر این سیارک با جای دیگری برخورد میکرد، شاید دایناسورها نجات پیدا میکردند.
برخورد این سیارک، تحولات ناگهانی و عظیمی را ایجاد کرده است. اتمسفر زمین آکنده از گوگرد شده و راه عبور نور خورشید بسته شده است. بدون خورشید، زنجیره غذایی از بین رفته و ما با دایناسورها و بخش بزرگی از حیات روی زمین خداحافظی کردهایم.
اما به تازگی مشخص شده است که اگر این سیارک اندکی زودتر یا دیرتر با زمین برخورد میکرد و در نتیجه با منطقهی یوکاتان برخورد نمیکرد، اوضاع کاملا با امروز فرق میکرد. این تفاوت به غلظت سنگ گچ معدنی موجود در این محل مربوط است.
مکانی که سیارک مورد نظر به آن برخورد کرده است، دهانه چیکسولوب نامیده میشود. دانشمندان این منطقه را مطالعه میکنند تا در مورد تاثیر این رویداد بر تغییر حیات روی زمین بیشتر بفهمند. بیبیسی در مستندی به نام روز مرگ دایناسورها بر وقایع پس از برخورد سیارک تمرکز کرده است. در این مقاله به بخشی از مطالب ذکر شده در این مستند پرداخته شده است. نمونههای حفاری شده از یوکاتان به توضیح رویدادهای پس از برخورد سیارک کمک میکنند.
دکل حفاری در سواحل یوکاتان. این دکل در بهار سال ۲۰۱۶ مشغول به دست آوردن نمونهها از کف دریا بود. (عکس از:بارکرافت \روداکشن/بیبیسی)
نمونههای به دست آمده که از عمق ۱۳۰۰ متری زیر خلیج مکزیک برداشته شدهاند، از قسمتی به نام حلقه پیک هستند.
وقتی سیارک به زمین برخورد کرد، حفرهای با ۱۰۰ کیلومتر قطر و ۳۰ کیلومتر عمق ایجاد کرد. این حفره عریضتر اما کمعمقتر شد: ۲۰۰ کیلومتر عرض و چند کیلومتر عمق. سپس مرکز این حفره به جای اول خود بازگشت و دوباره منهدم شد و ویژگیای به نام حلقه پیک ایجاد کرد. دهانهی چیکسولوب اکنون تا قسمتی زیر آب است ودکل حفاری هم در همان جا برای نمونه گیری مستقر شده است.
حلقهی پیک در مرکز دهانه، دور از ساحل شبه جزیره یوکاتان قرار دارد. (عکس از: ناسا/بیبیسی)
نمونههای مرکزی مشخص کردند که سنگها به شدت شکسته و توسط فشارهای شدید تغییر شکل داده شدهاند. همان عاملی که شکل این سنگها را تغییر داده است، مقدار بسیار زیادی هم گرما تولید کرده است. این گرما ابری عظیم از گوگرد از گچهای تبخیر شده ایجاد کرد. از آنجا که این ابر بسیار پایدار بود، به زمستانی جهانی منجر شد. دما کاهش یافت، رشد گیاهان متوقف شد و زمین دگرگون شد. بن گرود، مجری مستند بیبیسی میگوید:
اگر این سیارک چند لحظه زودتر یا دیرتر به زمین میرسید، به جای برخورد با آبهای کم عمق خلیج، با اقیانوس عمیق برخورد میکرد. طنز داستان همین جاست. نه اندازهی سیارک، نه ابعاد برخورد و نه حتی تاثیر جهانی آن؛ هیچ یک باعث انقراض دایناسورها نشد. جایی که سیارک به آن برخورد کرد باعث انقراض دایناسورها شد. برخورد سیارک به اقیانوسهای آتلانتیک یا اقیانوس آرام، سنگهای تبخیر شدهی کمتری، از جمله گچ مرگ آور، تولید میکرد. ابر تولید شده، کمتر چگال بود؛ نور خورشید میتوانست به سطح زمین برسد و آنچه که رخ داد، اتفاق نمیافتاد.
آلیس رابرتز، دیگر مجری این مستند، از معدن سنگی در نیوجرسی بازدید میکند. شواهد فسیلی این منطقه نشان میدهند که مرگ و میری بسیار سریع و در مدت زمان کوتاه در این مکان به وقوع پیوسته است. در حقیقت، موجودات زنده این مکان، در همان روز برخورد سیارک مردهاند.
نمونههای دکل حفاری نشان میدهد که سنگها در معرض حرارت و فشار بسیار زیادی در زمان برخورد بودند. (عکس از: بارکراف پروداکشن/بیبیسی)
کن لاکوارا، دیرینه شناس میگوید:
همهی این فسیلها در لایهای با ضخامت کمتر از ده کیلومتر وجود دارند. آنها بلافاصله مرده و دفن شدهاند. این فسیلها به ما آن زمان بهخصوص در تاریخ زمین شناسی را نشان میدهند: آن روزها، هفتهها و شاید ماهها. اما این لایه نشاندهندهی هزاران سال نیست؛ حتی نشان دهندهی صدها هزار سال هم نیست. این رویداد، رویدادی آنی و در لحظه بوده است.
شواهد بسیاری وجود دارد که نشان میدهد در حدود ۶۶ میلیون سال پیش، سیارکی با زمین برخورد کرده است و انقراضی گسترده را سبب شده است. تصویرهای ماهوارهای ناسا بهوضوح ویژگیهای دهانه را نشان میدهند. گرچه فعالیتهای زمین شناختی ۶۶ میلیون ساله، این دهانه را پنهان کردهاند؛ اما هنوز هم قابل دیدن است.
چیزی به نام مرز K-T یا مرز دوران سوم کرتاسه وجود دارد. این مرز، یک نشانهی زمین شناسی ۶۶ میلیون ساله است که انتهای دوران کرتاسه را نشان میدهد. در این مرز، ایریدیوم با غلظتهایی خیلی بالاتر از غلظت معمول ایریدیوم در پوستهی زمین وجود دارد. از آنجا که ایریدیوم بسیار زیادی در سیارکها وجود دارد، میتوان نتیجه گرفت که منشا ایریدیوم مرز دوران سوم کرتاسه، سیارک مورد نظر بوده است.
اما این نخستین شاهدی است که نشان میدهد نقطهای که سیارک مورد نظر با زمین برخورد کرده است، چقدر بحرانی بوده است. اگر سیارک به جای دیگری از کره زمین برخورد میکرد، احتمالا دایناسورها منقرض نمیشدند، من و شما اکنون وجود نداشتیم و زمین کاملا با امروزش متفاوت بود.
.: Weblog Themes By Pichak :.