شرکت "فوجیتسو" موفق به توسعه اولین دستگاه پوشیدنی بدون نیاز به دست شده که نقش یک مترجم را ایفا می‌کند.

مدارگرد "سازمان فضایی آمریکا"(ناسا) موفق شده است محل سقوط فضاپیمای "اسمارت-1" را که در سال 2006 بر سطح ماه سقوط کرده بود، پیدا کند.

شرکت گوگل اخیراً خدمت startup with Google را برای شرکت‌های نوپا (استارتاپ) راه‌اندازی کرده که دسترسی‌های ایران به این خدمت را به طور کامل مسدود ساخته است.

شرکت تیونینگ ای سی اشنیتزر اوایل امسال در نمایشگاه خودروی ژنو از جدیدترین پروژه‌ی خود که یک دستگاه بی‌ام‌و i8 است رونمایی کرد. اما اخیرا این تیونر آلمانی اقدام ثبت زمان در پیست مشهور نوربرگ رینگ کرده است تا توانایی‌های این خودروی پلاکین هیبریدی اسپرت را به همگان ثابت کند. هدایت این خودرو را راننده‌ی مسابقه‌ای، مارکوس اوستریشبر عهده داشت و نتوانست زمانی بهتر از ۸ دقیقه و ۱۹.۸ ثانیه از خود بر جای بگذارد.

این i8 ارتقاءیافته به کیت بدنه‌ی از الیاف کربن مجهز شده است و قطعاتی نظیر کاپوت، جلوپنجره، قاب آینه‌ها، دستگیره‌ی درها، رکاب‌های جانبی، ورودی‌های هوای جانبی، بالچه‌ی عقب و دیفیوزر این خودرو همگی با نمونه‌های دارای وزن کمتر جایگزین شده‌اند. این تیونر همچنین اقدام به نصب چهار حلقه رینگ اسپرت آلیاژی از نوع فورج‌کاری شده روی این خودرو کرده است که دارای ابعاد ۸.۵×۲۱ اینچ در جلو و ۹.۵×۲۱ اینچ در عقب هستند. جایگزینی این رینگ‌ها با چرخ‌های استاندارد i8 سبب کاهش وزن ۴.۴ کیلوگرمی در این خودرو شده است.  سیستم تعلیق نیز دستخوش تغییراتی شده و ارتفاع آن ۲۵ میلی‌متر در جلو و ۲۰ میلی‌متر در عقب کاهش پیدا کرده است.

در داخل کابین این خودرو نیز قطعاتی مانند جوی‌استیک سیستم iDrive و پدال‌ها همگی با نمونه‌هایی از جنس آلومینیوم جایگزین شده‌اند. پوشش کف خودرو نیز تغییر یافته و با نمونه‌ی باکیفیت‌تری عوض شده است.

AC اشنیتزر اعلام کرده است که بیشتر بخش‌های فنی این خودرو بدون تغییر باقی مانده‌اند و جزئیات زیادی از تغییرات فنی این خودرو منتشر نکرده است. بنابراین با فرض بدون تغییر ماندن بخش فنی این خودرو، باید گفت بی‌ام‌و i8 در حالت استاندارد به یک پیشرانه‌ی ۱.۵ لیتری ۳ سیلندر از نوع هیبریدی مجهز است که می‌تواند ۳۵۷ اسب بخار قدرت و ۵۷۰ نیوتون متر گشتاور تولید کند.

این نکته را نیز نباید از قلم انداخت که ثبت زمان ۸ دقیقه و ۱۹.۸ ثانیه توسط این خودرو چندان قابل توجه نیست و برای مقایسه بد نیست بدانید که هوندا سیویک تایپ R با قدرت ۳۰۶ اسبی خود، زمان ۷ دقیقه و ۴۳.۸ ثانیه و رنجروور اسپرت SRV، زمان ۸ دقیقه و ۱۴ ثانیه ثبت کرده‌اند. حتی فورد فوکوس RS نیز این پیست را در زمان ۸ دقیقه و ۶ دهم ثانیه طی کرده است.

به خاطر همین عملکرد نه‌چندان درخشان است که بی‌ام‌و برنامه‌هایی برای عرضه‌ی نسخه‌ای سریع‌تر و قدرتمندتر از i8 در سر دارد که با نام i8 رودستر وارد بازار خواهد شد. مجموعه‌ی فنی این خودرو دستخوش تغییراتی خواهد شد و سقف آن نیز قابلیت باز کردن دارد. هنوز مشخصات فنی دقیق این خودرو اعلام نشده است؛ اما شایعاتی مبنی بر استفاده از پیشرانه‌ی هیبریدی با قدرت ۳۷۲ اسب بخار در این خودرو وجود دارد و گفته می‌شود ظرفیت باتری‌های این مدل نیز افزایش پیدا خواهد کرد تا بتواند مسافت بیشتری را در حالت تمام برقی طی کند. بی‌ام‌و به‌زودی رونمایی رسمی از این خودرو را انجام خواهد داد و در آن زمان می‌توان اطلاعات دقیق‌تری از این مدل دریافت کرد.

اغلب استارتاپ‌ها سقوط می‌کنند. بله، اغلب آن‌ها شکست می‌خورند چون نمی‌توانند بازار مناسبی برای محصولاتشان پیدا کنند یا اصولاً کالا و خدماتی تولید می‌کنند که تقاضای کافی ندارند. هنگامی‌که یک استارتاپ محصولی تولید می‌کند که پیش از آن هرگز وجود نداشته است، هیچ تضمینی نیست که مشتریان تولیداتش را رضایت‌بخش بدانند یا آن‌ها را به‌عنوان جایگزینی برای مصارف فعلی خود انتخاب کنند یا حتی حاضر باشند پولی بابت این محصولات بپردازند. در اغلب موارد می‌توان گفت نه، آن‌ها حاضر نیستند. پیش‌بینی موفقیت یک محصول جدید در هر صنعتی، واقعاً دشوار است.

برخی دیگر از استارتاپ‌ها به خاطر مشکلات اجرایی شکست می‌خورند. اغلب استارتاپ‌ها بودجه‌ی کافی ندارند، کارمندانشان بی‌تجربه‌اند، برندشان هنوز اعتبار خاصی به دست نیاورده است و ساعت‌ها تلاش می‌کنند تا فقط بتوانند مسیر خود را حفظ کنند. سپس دچار کمبود زمان می‌شوند و نهایتاً فرومی‌پاشند.

همه‌ی این‌ها بدان معنی است که دنیای استارتاپ‌ها پر از مردم شکست‌خورده است. بیشتر مؤسسین باوجود شکست شرکتشان دوام می‌آورند؛ ولی حتی آن‌هایی که به موفقیت می‌رسند، پیش از رسیدن به نقطه‌ی اوج ، حتماً از چندین شکست و اشتباه، آسیب‌ دیده‌اند.

بیشتر این بنیان‌گذاران، به شما جملات مشابهی خواهند گفت:

• وقتی می‌خواهید یک شرکت را پایه‌گذاری کنید، باید ریسک شکست را پذیرفته باشید. گرچه بعداً باید به‌سختی تلاش کنید که به این نقطه نرسید.
• شکست آن‌قدرها که شما تصور می‌کنید وحشتناک نیست. صنایع که شما را تحریم و بایکوت نمی‌کنند، زندگی‌تان هم که به‌جای خودش باقی است. اصلاً مردم کمی متوجه ماجرا می‌شوند.
• شما چیزهای زیادی یاد خواهید گرفت. استارتاپ‌ها تجاربی قوی هستند که باعث می‌شوند شما خیلی سریع‌تر یاد بگیرید. حتی اگر شکست بخورید، تجربه‌های جدیدی دارید که می‌توانید در شروع پروژه‌های جدید، از آن‌ها استفاده کنید.

این نگرش‌ها، سالم و واقع‌بینانه‌اند، اما گاهی به‌افراط کشیده می‌شوند. این حقیقت که صنایع شکست را می‌پذیرند اغلب بد تفسیر می‌شود؛ تا جایی که مخاطب فکر می‌کند ممکن است شکست فواید بیشتری نسبت به موفقیت داشته باشد.

ولی اصلاً این‌طور نیست. شکست دردآور است، زیان‌ها و هزینه‌های زیادی به شما تحمیل می‌کند و درس‌هایی که یاد می‌گیرید، بسیار کمتر از چیزی است که در صورت موفقیت خواهید آموخت. بنیان‌گذاران استارتاپ‌ از شکست وحشت دارند و برای اجتناب از آن می‌کوشند. بعلاوه این تنها راه یادگیری نیست: یادگیری از اشتباهات دیگران بسیار بهتر از اشتباهات شخصی شما است، پادکست‌ها و وبلاگ‌هایی که بخواهند داستان شکست دیگران را برای شما تعریف کنند هم کم نیستند.

اگر استارتاپی را شروع کنید که به‌جای شکست، موفق شود:

• شما تمام مراحل رشد استارتاپ را خواهید دید: با کنار هم قرار دادن افراد مناسب، یک تیم خوب می‌سازید، سرمایه‌تان را افزایش می‌دهید، یک محصول تولید می‌کنید، مشتریانتان را خشنود می‌کنید، چندین مدیر استخداممی‌کنید و سرپرستی آن‌ها را به عهده می‌گیرید، تیم و فرهنگ شرکتتان را تقویت می‌کنید. موفقیت استارتاپ به شما این شانس را می‌دهد که از همه‌ی این مراحل درس‌های بزرگی بیاموزید؛ ولی با یک استارتاپ شکست‌خورده هیچ‌کدام از این تجربیات را نخواهید داشت. اگر استارتاپ شما گامی بالاتر از کدها و برنامه‌هایی که با دوستانتان می‌نویسید نگذارد، همه‌ی چیزی که آموخته‌اید فقط همان نوشته‌های شما است.
• شما اعتمادبه‌نفس بیشتری پیدا می‌کنید. هنگامی‌که یک استارتاپ موفق را هدایت می‌کنید، متوجه می‌شوید که اگرچه سخت است، ولی از عهده‌ی مصائب آن برمی‌آیید. حالا می‌دانید که می‌توانید کارهای بزرگ‌تری انجام دهید.
• شما شبکه، شهرت و اعتبار خود را ساخته‌اید. برای کسی که می‌داند چگونه به پیروزی برسد و چالش‌ها را با موفقیت پشت سر بگذارد، استخدام عوامل بیشتر، جمع‌آوری پول و سرمایه و عقد قرارداد با مشتریان جدید بسیار آسان‌تر و راحت‌تر است.  

جای بحث‌وجدل نیست: بهترین راه یادگیری انجام کار، مبادرت به اجرای آن است. شکست استارتاپ مضامین کمتری برای یادگیری به شما ارائه می‌دهد.

ولی دلیلی وجود دارد که مردم همچنان به پرسش‌های خود در مورد شکست استارتاپ ادامه می‌دهند. آنچه آن‌ها می‌پرسند فرمی از این سؤال اصلی است: اگر قرار باشد استارتاپ من شکست بخورد، بهتر نیست که اصلاً از اول شرکتی تأسیس نکنم؟

پاسخ این سؤال، به دیگر گزینه‌های جایگزین شرکت موردنظر بستگی دارد.

اگر آلترناتیو بعدی این است که شما در دفتر کوچکی در یک شرکت بزرگ نشسته باشید و هرروز کارهای تکراری روز قبل را انجام بدهید، طبیعتاً از راه‌اندازی شرکت خودتان چیزهای بیشتری یاد خواهید گرفت. حتی اگر شرکتتان خیلی زود شکست بخورد، شما یاد می‌گیرید که چگونه هم بنیان‌گذاران دیگری پیدا کنید، محصولی را به سطح تولید برسانید، با مشتریان ارتباط برقرار کنید و اگر اوضاع هنوز خیلی وخیم نباشد، یاد می‌گیرید که چگونه می‌توانید سرمایه‌گذاران را قانع کنید به همکاری با شما ادامه دهند. احتمال دارد مؤسسین و بنیان‌گذاران استارتاپ‌های دیگر را ملاقات کنید و با آن‌ها شبکه‌ای بسازید که در راه‌اندازی شرکت بعدی کمک خوبی برایتان خواهد بود. مهم‌تر از همه، شما متوجه می‌شوید که اصلاً به این کار علاقه دارید یا نه.

ولی تأسیس شرکت یا پیوستن به یک شرکت بزرگ‌تر به‌عنوان کارمند، تنها گزینه‌هایی نیستند که می‌توانید انتخاب کنید. راه سومی هم وجود دارد: اینکه به‌عنوان یک کارمند مؤثر، به یک استارتاپ کوچک اما در حال رشد بپیوندید. این گزینه عالی است؛ مخصوصاً وقتی هنوز آمادگی ندارید که کسب‌وکار خودتان را راه‌اندازی کنید و درعین‌حال می‌خواهید در پیشرفت و رشد محسوسی شرکت داشته باشید.

اگر در مراحل اولیه‌ی رشد یک استارتاپ به آن ملحق شوید، ممکن است حتی نسبت به زمانی که خودتان شرکتی را تأسیس می‌کنید که به‌سرعت شکست می‌خورد، نکات بیشتری یاد بگیرید. شما دیدگاهی دست‌ اول در مورد اینکه موفقیت و رشد کسب‌وکار چیست به دست می‌آورید، مهارت‌هایی را که به هر مرحله از پیشرفت استارتاپ مربوط هستند می‌آموزید، اعتمادبه‌نفس پیدا می‌کنید و شبکه‌ی شخصی خودتان را تشکیل می‌دهید. به‌این‌ترتیب اگر در آینده بخواهید شرکتی تأسیس کنید، طرحی از موفقیت در ذهنتان خواهید داشت و مهارت‌ها و منابع را که برای رسیدن به این هدف لازم دارید، می‌شناسید. فقط باید مطمئن باشید به استارتاپی می‌پیوندید که به کار تیمی اهمیت می‌دهد و اطلاعات خود را با همه‌ی اعضا به اشتراک می‌گذارد.

درهرصورت، اگر در محیطی قرار بگیرید که یادگیری سریعی داشته باشید، امکان ندارد که اشتباهات هولناک شما را در خود غرق کنند. اگر برای فکر کردن وقت بگذارید و به‌جای اندیشیدن به راه‌های اجتناب از شکست، برای رسیدن به موفقیت و پیروزی برنامه‌ریزی کنید، حرفه‌ی خوبی در انتظار شما خواهد بود.

پژوهشگران می‌گویند احتمالاً عاملی را که باعث شده است میلیاردها سال پیش، اکسیژن به اتمسفر و درون سنگ‌های زمین نفوذ کند، شناسایی کرده‌اند. یافته‌های جدید این افراد، نشان می‌دهند تا زمانی که این عامل بسیار مهم تغییرات جوی اساسی را به وجود نیاورده، فرآیند اکسیژنه کردن نیز رخ نداده است. میلیاردها سال پیش،‌ در اقیانوس‌های اولیه و اتمسفر زمین، هیچ اکسیژن آزادی وجود نداشت؛ هرچند سیانوباکتری‌ها می‌توانستند اکسیژن را به‌صورت یک عنصر مجزا تولید کنند اما این روند تأثیر چندانی نداشته است. اکسیژن آزاد با عناصر دیگری نظیر نیتروژن و کربن ترکیب نمی‌شود و موجودات هوازی ‌مانند انسان‌ها، برای زنده ماندن به آن نیاز دارند.

حدود ۳ میلیارد سال پیش، بسته‌های کوچکی از اکسیژن در اقیانوس‌ها نمایان شدند و حدود ۲.۴ میلیارد سال پیش نیز به شکلی عجیب، میزان اکسیژن موجود در اتمسفر به‌سرعت افزایش یافت؛ به‌طوری که در یک بازه‌ی زمانی ۲۰۰ میلیون ساله، میزان اکسیژن موجود در اتمسفر چیزی در حدود ۱۰ هزار برابر بیشتر شد. این دوره که با نام «رویداد بزرگ اکسیژنی» شناخته می‌شود، تمام واکنش‌های شیمیایی سطح زمین را به‌طور کامل تغییر داد.

مَتیس اسمیت، زمین‌شناس دانشگاه بریتیش کلمبیا به همراه پروفسور کلاوس مِزگِر از دانشگاه بِرن، می‌دانند که رویداد بزرگ اکسیژنی در آن زمان ترکیبات قاره‌ها را نیز تغییر داده است؛ بنابراین آن‌ها به بررسی سوابق ژئوشیمی ۴۸ هزار سنگ معمولی و سنگ آذرین که از سرتاسر جهان جمع‌آوری شده‌اند، پرداختند تا بتوانند عاملی که این سنگ‌ها را در میلیاردها سال پیش به یکدیگر پیوند می‌دهد، کشف کنند.

مَتیس اسمیت، در جریان یک نشست خبری گفت:

مشخص شده است در همان زمانی که اکسیژن در اقیانوس‌ها انباشته می‌شد، تغییرات چشمگیری نیز در ترکیبات قاره‌ها به وجود آمده است. این‌طور به نظر می‌رسد که رویداد بزرگ اکسیژنی، منتظر بود تا رخ دهد. شاید این رویداد، همان چیزی بود که قاره‌ها برای رشد و تکامل به آن‌ نیاز داشتند.

عامل واردکننده اکسیژن به اتمسفر

در جزایر فارو و ایسلند امروزی، سنگ‌هایی وجود دارند که می‌توانند نمونه‌های بسیار خوبی از ترکیبات قاره‌ها، پیش از آغاز فرآیند اکسیژن‌زنی باشند. سنگ‌های موجود در این نواحی، مملو از منیزیم هستند و مقدار اندکی نیز سیلیکا در آن‌ها وجود دارد. در گذشته‌ی بسیار دور، سنگ‌ها، حاوی الیوین معدنی بوده‌اند. چنین سنگ‌هایی وقتی با آب در تماس هستند، به آغازکننده فرآیندهای شیمیایی خاصی که اکسیژن نیز در آن‌ها دخیل است، تبدیل می‌شوند و اکسیژن را مصرف می‌کنند و مانع از انباشته شدن آن می‌شوند. این احتمالاً اتفاقی است که در روزهای نخستین تاریخ زمین، برای اکسیژن تولیدشده توسط سیانوباکتری‌ها رخ داده است.

با گذشت زمان، پوسته‌ی قاره‌ها تکامل یافت و به شکلی که امروز دارد، شباهت پیدا کرد. با این تکامل، الیوین تقریباً ناپدید شد و فرآیندهای شیمیایی خاصی را که آغاز می‌کرد، از بین رفتند. این اتفاق به اکسیژن اجازه‌ی انباشته شدن داد. وقتی که اقیانوس‌ها مملو از اکسیژن شدند، با تبخیر خود، گاز اکسیژن را به داخل اتمسفر وارد کردند.

مَتیس اسمیت در این خصوص می‌گوید:

تا جایی که ما می‌دانیم، به نظر می‌رسد که این اتفاق، لحظه‌ی آغاز تنوع حیات بوده است. پس از این اتفاق، زمین بیش از پیش سکونت‌پذیر شد و برای تکامل حیات پیچیده، بستر مناسب فراهم شد. وقوع یک چنین اتفاقی، به یک عامل آغازکننده نیاز داشته است و ما احتمالاً آن را کشف کرده‌ایم.

اگرچه هنوز عاملی که باعث شد این تغییرات در قاره‌ها نیز آغاز شوند، ناشناخته مانده است؛ اما مَتیس اسمیت به این نکته اشاره کرده که شکل‌گیری تکتونیک مدرن صفحات زمین تقریباً از همان زمان آغاز شده است و بسیاری از پژوهشگران در حال نظر دادن در مورد رابطه‌ی میان این رویدادها هستند.

این پژوهش قصد اثبات نظریه تکامل یا به وجود آمدن موجودات زنده از مواد بی‌جان را ندارد؛ بلکه به این نکته اشاره می‌کند که با کشف چگونگی گسترش مهم‌ترین عامل برای شکل‌گیری حیات پیچیده، دانشمندان می‌توانند بخشی از معمای چگونگی پیدایش ریشه‌های حیات زمینی را کشف و این معما را حل کنند. یک چنین دانش باارزشی می‌تواند برای جستجوی حیات فرازمینی نیز مورد استفاده قرار گیرد. در حال حاضر دانشمندان بر این باور هستند که دو سیاره از منظومه‌ی TRAPPIST-1، روی سطح خود آب مایع دارند. اگر دانشمندان بتوانند حضور اکسیژن را روی این سیاره‌ها تشخیص دهند، آنگاه شاید بتوانند موقعیت و ترکیبات قاره‌های سیاره‌های فراخورشیدی را نیز شناسایی کنند و بخشی از مجهولات معادله‌ی دریک را معلوم کنند.

تصور کنید که یک بمب هسته‌ای ۱۵۰ کیلوتنی در شهری نزدیک به محل زندگی شما منفجر شده است. آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که شهر، منطقه‌ی اطراف آن و ساکنانش به چه شکلی تحت تاثیر قرار خواهند گرفت؟

احتمالا نخستین پاسخی که به ذهنتان برسد این جمله باشد: افراد زیادی جانشان را از دست می‌دهند. باید بگوییم که شما تنها نیستید و بسیاری دیگر از ما نیز تصورمان فراتر از این نمی‌رود. البته پیش‌بینی فوق کاملا صحیح است. اما در اینجا می‌خواهیم نگاه دقیق‌تری به موضوع داشته باشیم.

الکس ولورشتاین، مورخ علمی فعال در موسسه‌ی فناوری استیونز، در وب‌سایت NuclearSecrecy.org متعلق به خودش چنین می‌نویسد:

ما در جهانی زندگی می‌کنیم که مسائل مربوط به سلاح‌های هسته‌ای به‌صورت منظم در اخبار و سرتیتر روزنامه‌هایمان مطرح می‌شود؛ هنوز هم اکثر مردم از اینکه انفجار یک بمب اتمی واقعا چه آثاری می‌تواند بر جای بگذارد، حس خوبی نمی‌گیرند.

ولورشتاین برای کمک به مردم جهان در درک بهتر آنچه که ممکن است در صورت منفجر شدن یک سلاح هسته‌ای رخ دهد، یک برنامه‌ی کاربردی مرورگر تعاملی به نام Nukemap ایجاد کرده است. وی نوشته است:

برخی از مردم فکر می‌کنند که [بمب‌های هسته‌ای] همه چیز را در جهان به‌‌یکباره نابود می‌کنند؛ برخی هم فکر می‌کنند که آن بمب‌ها تفاوت چندانی با بمب‌های معمولی ندارند؛ واقعیت جایی در میان این دو باور قرار دارد.

روند کار نوک‌مپ برای توضیح اثرات واقعی سلاح هسته‌ای به این شکل است که ابتدا اجازه می‌دهد تا شما یک بمب هسته‌ای فرضی بسازید و آن را در هر نقطه‌ای از کره‌ی زمین که خواستید، رها کنید. این نرم‌افزار از معادلات و مدل‌های رمزگشایی‌شده در مورد سلاح‌های هسته‌ای و اثرات آنها که دربرگیرنده‌ی عوامل موثری از قبیل ابعاد، دهانه‌ی آتش، شعاع انفجار هوا، مناطق تابش و سایر موارد برای انجام تجزیه‌وتحلیل‌هایی استفاده می‌کند و سپس نتایج را به صورت آثار گرافیکی روی نقشه‌ی گوگل ارائه می‌دهد.

گزینه‌های از پیش تعیین‌شده به شما اجازه می‌دهد تا انفجار‌های تاریخی و همینطور انفجارهای آزمایشی اخیر را انتخاب کنید؛ از جمله تست‌های انفجاری اخیر کره‌ی شمالی و تست انفجار بمب تزار، قوی‌ترین بمب هسته‌ای منفجرشده تا به امروز. این برنامه حتی می‌تواند تلفات و صدمات را به ازای عملکرد هر سلاح انتخابی بر حسب ارتفاع و مکان تعیین‌شده تعیین کند. اولین نسخه‌ی برنامه‌ی ولورشتاین در ماه فوریه‌ی سال ۲۰۱۲ منتشر شد؛ اما او در ماه جاری میلادی نیز نسخه ۲.۵ آن را به‌روزرسانی کرده است. کاربران تا کنون بیش از ۱۲۴ میلیون انفجار هسته‌ای فرضی را در پایگاه نوک‌مپ، صورت داده‌اند.

ویژگی‌های جدید Nukemap 2.5 اجازه می‌دهد تا بتوانید مشاهده کنید که یک ابر غبارهای رادیواکتیو بر اساس شرایط آب و هوایی محلی، در چه محل‌ها و مسیرهایی ممکن است حرکت کند. پدیده‌ی Fallout یا بارش راديواكتيوی به خاک و آوارهایی اشاره دارد که توسط یک انفجار هسته‌ای با پرتوهای تابش‌شده در سطوح خطرناک تابش، به فضای اطراف پرتاب شده و در فواصل بزرگی پراکنده می‌شود.

برنامه‌ی به‌روزرسانی‌شده همچنین به شما اجازه می‌دهد که سناریوهای مختص خود را پیاده کنید؛ حتی می‌توانید آنها را در نرم‌افزارهای نقشه‌‌ای همانند گوگل ارث بارگذاری کنید و سپس در حالت‌ سه‌بعدی به کندوکاو در آنها بپردازید. ولورشتاین در سایت خود نوشته است:

من امیدوارم که مردم بتوانند اثرات یک بمب هسته‌ای در محل زندگی آشنا برای خودشان را درک کنند و دریابند که اندازه‌های متفاوت از بمب‌های هسته‌ای چه تاثیرات متفاوتی می‌تواند داشته باشد.

انتخاب یک بمب و هدف

ما تصمیم گرفتیم تا برنامه‌ی Nukemap 2.5 را با استفاده از حالت پیش تعیین‌شده برای تست انفجار زیرزمینی روز سوم سپتامبر سال جاری میلادی در کره‌ی شمالی، آزمایش کنیم. بعضی از کارشناسان معتقدند که آزمایش فوق شاید یک بمب اتمی هسته‌ای بوده و قدرت انفجاری‌اش معادل با انفجار ۱۵۰ کیلوتن تی‌ان‌تی باشد.

این مورد در واقع قدرتمندترین انفجار هسته‌ای کره‌ی شمالی تا به این زمان محسوب می‌شود؛ انفجاری که حدود ده برابر قدرتمندتر از انفجار بمب هیروشیما در سال ۱۹۴۵بود. گفتنی است که انفجار هیروشیما باعث کشته شدن حدود ۱۵۰ هزار نفر شد.

ما [نویسنده‌های اصلی مقاله که این تست را صورت داده‌اند] آزمایش را از سان فرانسیسکو شروع کردیم؛ زیرا با توجه به سیستم محاسبه‌ی موشکی میسل‌مپ Missilemap که در واقع ابزار ترکیبی ولورشتاین برای کار با نوک‌مپ است، این شهر در محدوده‌ی تخمینی از برد موشک بالستیک بین قاره‌ای کره‌ی شمالی هاوسانگ-۱۴ قرار دارد؛ جدیدترین و دوربردترین موشک کره‌ی شمالی.

اثرات انفجار

نوک‌مپ به‌طور پیش فرض چنین در نظر می‌گیرد که یک کلاهک ۱۵۰ کیلوتنی توان رفتن تا ۱.۶۵ کیلومتر بر فراز شهر را دارد. انفجار هوایی موجب افزایش قدرت مخرب بمب هسته‌ای می‌شود، چون این روند اجازه می‌دهد تا انرژی انفجار در محیط مورد هدف گسترش یابد.

اگر یک بمب هسته‌ای روی سطح زمین منفجر شود، خاک بخش بیشتر از انرژی حاصل از انفجار را جذب خواهد کرد. 

اثرات اصلی انفجار هسته‌ای به‌صورت چهار منطقه‌ی رنگی در تصویر فوق مشخص شده‌اند و ما در اینجا به تشریحشان می‌پردازیم:

• محدوده آتش به شعاع ۹۰۰ متر در منطقه‌ی نزدیک به محل انفجار بمب؛ آتش‌سوزی گسترده اغلب ساختمان‌ها، اشیا و افراد را سوزانده است.
• تابش به شعاع ۲ کیلومتر؛ اشعه‌ی گامای بمب هسته‌ای و دیگر تابش‌ها در این منطقه بسیار شدید هستند؛ به‌طوری که ۵۰ درصد افراد در آن محدوده طی چند ساعت تا چند هفته می‌میرند.
• انفجار هوا به‌شعاع ۷.۵ کیلومتر؛ این منطقه انفجاری به‌شدت تقریبی ۳۵ هزار پاسکال را نشان می‌دهد. این انفجار به اندازه‌ی کافی قدرتمند است تا بیشتر ساختمان های مسکونی را از میان بردارد و به پرده‌های شنوایی افراد را نابود کنند؛ جراحت‌ها و مصدومیت‌ها گسترده بوده و مرگ و میر فراوانی رخ خواهد داد.
• تابش حرارتی به‌شعاع حدود ۱۰ کیلومتر؛ این منطقه با نور فرابنفشی که بر بافت‌های پوستی اثر سوزاننده دارد، تحت تاثیر قرار می‌گیرد و هر کسی در معرض انفجار قرار داشته باشد دچار سوختگی خواهد شد. سوختگی‌های درجه‌ی سوم در تمام لایه‌های پوست گسترش می‌یابد و اغلب هم بی‌درد هستند، زیرا عصب‌های مربوط به حس درد را از بین می‌برند. این سوختگی‌ها می‌توانند زخم‌های شدید یا معلولیت‌هایی ایجاد کنند و باعث شوند که فرد به قطع عضو نیاز پیدا کند.

کلیک روی گزینه‌ی Radioactive fallout هیچ منطقه‌ای برای قرار گرفتن در معرض این انفجار فرضی ایجاد نشد. در یادداشتی واقع در بخش پایینی نتایج نوک‌مپ توضیح داده شده است: انتخاب شما برای ارتفاع پرتاب بیشتر از آنی است که قادر به تولید تابش‌های رادیواکتیو محلی چشمگیری باشد.

تلفات و مناطق آلودگی رادیواکتیو

هنگامی که ما ارتفاع را به سطح زمین تغییر دادیم، یک تصویر کاملا متفاوت ظاهر شد: مناطق حرارتی و انفجار هوایی کاهش یافت؛ اما به‌جای آن آتش‌ تقریبا دو برابر شد و منطقه تحت تاثیر اشعه‌ی فرابنفش نیز به سه برابر رسید.

همچنین تنظیمات جدید رادیواکتیو مبتنی بر آب‌وهوای محلی فعال شد و برای دیدن اثرات انسانی، گزینه‌ی تلفات نیز مورد تایید واقع شد. خوشبختانه، بادهای محلی در این سناریوی فرضی در حال حرکت به غرب و جنوب غربی قرار داشتند که این امر بیشترین میزان رادیواکتیو را به سوی اقیانوس آرام هدایت می‌کند.

اگر فردی به مدت چهار ساعت در ناحیه‌ای با شدت ۱۰۰ رادبرساعت به‌مدت چهار ساعت ایستاده باشد، آنها ۴۰۰ راد از تابش‌های اشعه را دریافت خواهند کرد؛ مقداری برای کشتن ۵۰ درصد افراد مبتلا به سندرم تاثیر تابش حاد کافی است. با این حال بر اساس برآورد تلفات نوک‌مپ، این انفجار هنوز حدود ۱۳۰ هزار نفر را می‌کشد و طی ۲۴ ساعت بعد از آن، به ۲۸۰ هزار نفر دیگر هم صدمه وارد می‌کند.

این سیستم همچنین یادآور می‌کند که آمار فوق در بر دارنده‌ی اثرات مربوط به خسارت‌های رادیواکتیو در میان موارد دیگر نیست. مدل‌سازی میزان تلفات ناشی از حمله‌ی هسته‌ای دشوار است. این اعداد باید به عنوان تخمین و نه مقادیر تعیین‌کننده در نظر گرفته شوند.

نمای Google Earth

احتمالا قابلیت اکسپورت کردن این نقشه از گوگل‌مپ یکی از بخش‌های جالب آن باشد؛ اما در حال حاضر به نظر می‌رسد که فعال شدن آن نیاز به کار بیشتر دارد. به‌عنوان مثال، منطقه‌ی فاجعه در ناحیه‌ای کاملا متفاوت و به‌جای سوق یافتن به سوی غرب با جنوب غربی، تقریبا به سمت جنوب سان فرانسیسکو هدایت شد که این در تضاد با محاسباتی بود که در مرورگر ظاهر می‌شد.

اما نقشه‌ی موجود در سایت هنوز هم برای دیدن آثار ناشی از محدوده‌ی آتش، به‌طرز تکان‌دهنده‌ای مفید بود. شما می‌توانید سناریوی انفجار هسته‌ای خود را در سایت ایجاد کنید و گزینه‌های Nukemap 2.5 را در پایگاهnuclearsecrecy.com/nukemap بررسی کنید.

ولورشتاین و دیگران در موسسه‌ی فناوری استیونز (موسسه‌ای در هوبوکن نیوجرسی) در حال کار روی یک پروژه‌ی مرتبط با نام Reinventing Civil Defense هستند. پروژه‌ی فوق با هدف توسعه‌ی استراتژی‌های ارتباطی جدید پیرامون خطر هسته‌ای، با پتانسیل بالا برای ترویج مخاطبان عمومی دارد. این پروژه اعتباری به‌مبلغ ۵۰۰ هزار دلار دریافت کرده است و انتظار می‌رود که در سال ۲۰۱۹ آغاز به کار کند.

"جیمز دایسون" اعلام کرد شرکتی با نام خودش تاسیس کرده که در حال کار بر روی ساخت وسایل نقلیه با باتری الکتریکی است و این کار برای سال 2020 برنامه‌ریزی شده است.

معمولا دوربین‌های متعددی برای فیلمبرداری در طبیعت ساخته شده‌اند، اما دوربین توپی جدید در خلق تصاویر بی‌نظیر از دنیای حیوانات از هر نظر بهتر است.

محققان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی با همکاری محققان فرانسوی موفق به مدل‌سازی سه‌بعدی جمجمه نوزادان با استفاده از تصاویر MRI و سی‌تی‌اسکن و ارائه یک "اطلس" از سر نوزادان برای آنالیز و تحلیل مغزی نوزادان شدند.