نبرد «سوم» (Somme) در جنگ جهانی اول به عنوان یکی از خونین ترین نبردهای تاریخ بشر شناخته می شود که طی آن بیش از یک میلیون نفر کشته یا زخمی شدند و این نبرد نام خود را به عنوان مرگبارترین عملیات های جبهه غربی جنگ جهانی اول در تاریخ ثبت نمود. چیزی که در بحبوحه ی این نبرد نادیده گرفته می شود این است که سومین فاز این عملیات تهاجمی ۱۴۱ روزه با ورود تانک ها به میدان نبرد همراه بود. اگر چه تاثیر مستقیم نظامی تانک ها در ۱۵ سپتامبر ۱۹۱۶ تقریباً قابل چشم پوشی است اما در چند سال کوتاه پس از آن، تانک ها از یک نوآوری پرزحمت و سنگین و در معرض خرابی همیشگی به یک پلتفرم کارآمد تبدیل شدند که در ادامه ی قرن بیستم یکه تاز میدان های نبرد بودند.

 تا به امروز زره سنگین و زمخت این تانک ها تغییر زیادی نداشته اما چهره ی جنگ در یکصد سال اخیر و به طوز ویژه در دو دهه گذشته تغییرات زیادی را تجربه کرده است. پس تانک ها چطور توانسته اند خود را تا این حد به عنوان یک بازیگر اصلی و همیشگی در میدان های نبرد حفظ کنند؟ واحدهای تحقیقات نظامی در سراسر جهان برای پاسخگویی به این سوال تلاش می کنند.

مرتبط بودن با آینده

 از همان ابتدا، یک چیز کاملاً روشن است و آن این که تمامی کارشناسان نظامی بر این باورند که تانک ها در سال ۲۱۱۶ نیز برای قرن دوم خود همچنان در میدان های نبرد حضور خواهند داشت. جان پادی از کمپانی BAE Systems بریتانیا بر این باور است که حضور تانک ها در میدان نبرد به دلیل مرتبط بودن آن ها با ماهیت جنگ ها مربوط بوده است و به دلیل پیچیدگی میدان های نبرد امروزی و گستره ی بسیار وسیع تری از تهدیدات همچنان تانک ها در میدان نبرد حضور خواهند داشت.

وی در این باره چنین می گوید:” من قطعاً در طی ۱۰۰ سال آینده نیز نقشی برای تانک ها و زره پوش ها قایلم، به همان اندازه ای که در ۱۰۰ سال گذشته اهمیت داشته اند و شاید بیشتر. تانک ها مانند بوکسورهای سنگین وزن هستند، می توانند مشت های سنگینی وارد کنند، و در طرف دیگر می توانند ضربات سختی را نیز تحمل کنند و این موضوع همچنان وارد است، اما نقش های بسیاری زیادی دیگری نیز برای زره پوش ها وجود دارد”.

تناقض با ماهیت قدیمی زره

 ماهیت زره می تواند در آینده بسیار متفاوت باشد. تانک ها و زره پوش های مدرن از سیستم های حفاظتی بسیار پیشرفته و زیادی سود می برند اما با ساخت زره های جدید، سلاح های نفوذ کننده در زره بهتری نیز ساخته خواهد شد. اگر چه افزودن بر وزن زره باعث بهبود شرایط حفاظتی تانک خواهد شد اما این موضوع باعث کاهش سرعت و چابکی خواهد گردید و هزینه های توسعه و استقرار را نیز اقزایش خواهد داد. بدین ترتیب دیگر این اصل که زره بیشتر به معنای حفاظت بیشتر است و در یکصد سال اخیر همواره مد نظر بوده دیگر موضوعیت و اهمیت ندارد. امروزه روش های دفاعی و حمایتی قعالی در زره پوش ها به کار برده می شود که می توانند تهدیداتی که به سمت ان می آیند را از بین برده یا دستکم شدت تخریب آن را کاهش دهند.

تکنولوژی های جدیدی نیز وجود دارند که زره های قوی تر را با وزن بسیار کمتری نسبت به گذشته تلفیق کرده اند که نیاز به زره های سنگین مرا مرتفع کرده و سرعت و چابکی تانک را نیز بهبود بخشیده اند. تکنولوژی های پنهانکار و سیستم های موتوری مدرن که گرمای تولیدی توسط موتور را کاهش می دهند نیز می توانند بدون نیاز به افزایش مقدار فلز این تانک ها، ماندگاری آن ها را برای مدت بیشتری در میدان نبرد تضمین نمایند. از این رو شناسایی تانک ها و زره پوش های آینده بسیار سخت تر بوده و هدف قرار دادن آن ها نیز به همان اندازه مشکل خواهد بود.

ظهور ربات ها

 البت بهترین راه برای بهبود بقا این است که از همان اول چیزی یا کسی را در خطر قرار ندهیم و بسیاری از زره پوش های نظامی بدون سرنشین نیز همین هدف را دنبال می کنند. از بسیاری از جوانب، این موضوع افزایش گرایش به سمت اتوماسیون بیشتر زره پوش ها توجیه می کند که به تولید پهپادها و یا برجک های چرخان بدون سرنشین یا زره پوش های با خاصیت کنترل از راه دور در چند دهه اخیر منتهی شده است. به نظر می رسد این رویه همچنان ادامه خواهد داشت و شاید روزی برسد که تنها ربات ها در میدان جنگ حضور داشته باشند که البته به این زودی ها چنین هدفی میسر نخواهد شد.

چادی در این باره می گوید:” به نظر من آینده ای مانند ترمیناتور را شاهد نخواهیم بود که انسان ها را به طور کلی از جایگاه تصمیم گیری دور کند. در مقابل ربات ها به اپراتورهای انسانی کمک خواهند کرد که درک بهتری از میدان نبرد داشته و همزمان نیز آن ها را از تیررس خطراتی که به آن ها آسیب جدی وارد می کند دور نگه خواهند داشت”. بدین ترتیب ربات ها جزئی اجتناب ناپذیر از ارتش ها و عملیات های نظامی زمینی آینده خواهند بود و از این طریق هم تلفات نیروها را کاهش داده و هم با دقت در هدفگیری و حس کردن خطر، تلفات جانبی و غیرضروری مانند کشته شدن غیرنظامیان را به کمترین حد ممکن خواهند رساند. اما در این مورد نیز تصمیم نهایی با انسان خواهد بود و چیزی به عنوان سلاح های تمام اتوماتیک و کاملاً مستقل نخواهیم داشت.

توپ های لیزری و پرتوهای مرگبار

 پس اگر هنوز ربات های قاتل فاصله ی زیادی با ما دارند، در مورد سلاح های لیزری که نمونه ی آن ها را در فیلم های علمی تخیلی دیده ایم تکلیف چیست؟

پادی در این باره چنین می گوید:” در این زمینه نیز خیلی ها با موفقیت خود را نشان داده اند و سلاح های لیزری و تولید کننده انرژی مخرب توسط بخش نظامی و صنعتی تولید شده و این دو بخش در حال سرمایه گذاری بیشتر در این مقوله هستند”. وی بر این باور است که بخش زیادی از گرایش به این حوزه در نتیجه ی ترس از تجهیزات نظامی هوایی بدون سرنشین بوده و گر چه بعید به نظر می رسد که سیستم های لیزری به زودی جای تجهیزات تهاجمی تانک ها را بگیرند اما دستکم در بخش دفاعی و حفاظتی تانک ها می توانند بسیار موثر باشند. بدون شک با گسترش تجهیزات نظامی الکتریکی مانند پرتوهای ویرانگر و توپ  های لیزری، در آینده ی نزدیک تانک ها از قدرت بسیار بیشتری نسبت به گذشته برخوردار خواهند بود.

شکل تانک های آینده

 شکل آشنای زنجیردار، تجهیزات نظامی پوشیده، موتور در قسمت عقب تانک ها از زمانی که کمپانی رنو در اواخر جنگ جهانی اول نخستین تانک را وارد میدان های نبرد کرد همچنان بدون تغییر مانده است اما بسیاری از نمونه های جدید شباهت بیشتری به کاوشگر هایی دارند که در مریخ مورد استفاده قرار گرفته اند تا پلتفرم های نظامی که به زمین وابسته اند. به نظر می رسد که در دنیای آینده هیچ چیز مقدس انگاشته نمی شود؛ تانک های ۲۱۱۷ به احتمال زیاد چرخدرا خواهند بود و نه زنجیردار و این چرخ ها نیز احتمالاً در انتهای پاهای دراز و انعطاف پذیری مانند پای مورچه خواهند بود.

 پیش بینی شکل زره پوش های آینده به اندازه پیش گویی در مورد تهدیداتی که آن ها را تهدید خواهد کرد مشکل خواهد بود اما به نظر می رسد که روش ها و قوانین سنتی و مقدس کنونی باید کنار گذاشت شوند، دنیایی که در آن هر روزه مقدار بیشتری زره به تانک ها اضافه می شد به پایان رسیده است. بدین ترتیب تانک های آینده می توانند هیولاهایی بسیار متفاوت و البته بسیار ترسناک تر از پسرعموهای امروزی شان باشند.

محققان پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک و زیست فناوری با استفاده از سویه باکتری‌های بومی خاک، ماده‌ای را برای تثبیت ارائه کردند که به گقته آنها علاوه بر آنکه در محیط امکان کاشت گیاه وجود دارد در اکوسیستم منطقه نیز اختلالی ایجاد نخواهد کرد.

پس از سال‌ها پیشرفت آهسته و قابل پیش‌بینی، در ۱۲ ماه گذشته شاهد تغییرات اساسی و هیجان‌انگیزی در بخش سخت‌افزار کامپیوترهای شخصی بوده‌ایم. از معرفی پردازنده‌های ۱۶ و ۱۸ هسته‌ای AMD و اینتل گرفته تا روند عجیب معرفیکارت‌های گرافیک‌ جدید، خبرهای غافلگیرکننده‌ی امسال به‌قدری زیاد و متنوع بودند که به‌ نظر می‌رسید دیگر شرکتی نتواند دنیای سخت‌افزار را تحت تأثیر قرار بدهد؛ تا اینکه روز گذشته اینتل و AMD با اعلام خبر همکاری برای ساخت تراشه‌ای مشترک برای رقابت با انویدیا در بازار لپ‌تاپ‌های باریک و سبک گیمینگ، بار دیگر علاقه‌مندان به دنیای فناوری را غافلگیر کردند. قرار است طی ماه‌های آینده مدل جدیدی از پردازنده‌های سری G کبی لیک (Kaby Lake) اینتل که به گرافیک رادئونAMD و حافظه‌ی HBM2 مجهز شده‌اند روانه‌ی بازار شوند. حال این سؤال پیش می‌آید که چرا دو رقیب قدیمی و غول سازنده‌ی تراشه تصمیم به همکاری با یکدیگر گرفته‌اند و این همکاری برای گیمرها به چه معنی خواهد بود؟

پیش از هر چیز، باید به سلطه‌ی انویدیا بر بازار لپ‌تاپ‌های گیمینگ اشاره کرد. از GTX 1050 گرفته تا GTX 1080، گرافیک‌های موبایل انویدیا (منظور از موبایل در اینجا دستگاه‌های قابل حمل است) با معماری پاسکال بسیار قدرتمند ظاهر شده‌اند. انویدیا توانسته است این نسل از گرافیک‌های موبایل خود را به‌گونه‌ای طراحی کند که از لحاظ عملکرد هم‌سطحِ نسخه‌ی مشابه دسکتاپی خود باشند یا در بدترین شرایط، تنها ۱۰ درصد عملکرد ضعیف‌تری نسبت به آن‌ها داشته باشند. از سوی دیگر بهینگی مصرف انرژی در معماری پاسکال باعث شده است وجود محصولاتی مانند لپ‌تاپ ۱۴ اینچی ریزر بلید، که قدرت آن عملا با یک کامپیوتر دسکتاپ مجهز به پردازنده‌ی ۴ هسته‌ای Core i5 و کارت گرافیک GTX 1060 برابر است، امکان‌پذیر باشد؛ محصولاتی که امکان بازی در رزولوشن‌های 1080p و 1440p را در فرم‌فاکتور یک لپ‌تاپ ۱۴ اینچی فراهم می‌کنند. لپ‌تاپ ریزر بلید احتمالا بهترین لپ‌تاپ مینیاتوری گیمینگ جهان است و شاید مقایسه‌ی آن با لپ‌تاپ‌های مجهز به گرافیک ادغام‌شده در CPU چندان عادلانه نباشد؛ اما در هر صورت، اینتل و AMD هیچ‌کدام محصولی برای رقابت در این سطح با انویدیا ندارند.

برای اینتل، همکاری با AMD عملا به معنی کنار گذاشتن پردازنده‌های کبی لیک G مجهز به گرافیک مجتمع آیریس و آیریس پرو است. نسل جدید گرافیک‌های ادغام‌شده در CPU اینتل با مجهز شدن به ۱۲۸ مگابایت حافظه‌ی کش فوق سریع، عملکرد بسیار بهتری نسبت به نسل قبل و گرافیک HD از خود نشان می‌دهند؛ اما همچنان توانایی رسیدن به استانداردهای انویدیا را ندارند. برای AMD نیز این همکاری پس از موفقیت در طراحی APU کنسول‌های بازی نسل هشتمی، به معنی بُردی دیگر در زمینه‌ی طراحی گرافیک یکپارچه خواهد بود. حتی اگر این برد در حد APU-های ایکس باکس وان و PS4 نباشد، باز هم برای AMD سودآور خواهد بود و درصورت موفقیت ممکن است ابعاد پروژه‌ی مشترک و همکاری با اینتل را افزایش دهد.

تراشه‌ی کبی لیک G قرار است با استفاده از یک رابط جدید سخت‌افزاری از پردازنده‌ی Core i7 (احتمالا مجهز به هسته‌های نسل هفتمی) درکنار پردازنده‌ی گرافیکی رادئون استفاده کنند. گرافیک‌های مجتمع تا پیش از این همواره از مشکل کمبود پهنای باند رنج می‌بردند؛ اما استفاده از نسل دوم حافظه‌ی HBM این مشکل را در تراشه‌ی جدید اینتل و AMD برطرف خواهد کرد. باتوجه به مشخص بودن تنها یک ماژول در رندرها و ویدئوی منتشرشده توسط اینتل، حداکثر پهنای باند این تراشه از لحاظ نظری به ۲۵۶ گیگابایت بر ثانیه خواهد رسید. هرچند پهنای باند طراحی نهایی احتمالا اندکی از این میزان کمتر خواهد بود؛ اما باید در نظر داشت که پهنای باند کارت گرافیک نسبتا قدرتمند RX 580 هم تنها ۲۲۴ گیگابایت بر ثانیه است. باتوجه به قیمت کنونی HBM2، به‌ کار گرفتن ۴ گیگابایت از این حافظه در چیپ جدید منطقی به‌ نظر می‌رسد.

مشخصات درزکرده به بیرون، اطلاعات فنی جالبی از بخش گرافیک تراشه در اختیار قرار می‌دهد. باتوجه به تعداد سایه‌زن‌ها و سرعت کلاک ۱ تا ۱.۱ گیگاهرتزی آمده در شایعات، احتمالا شاهد گرافیکی مجهز به ۱۵۳۶ پردازنده‌ی استریم (SP) قرارگرفته درون ۲۴ واحد پردازشی (CU) خواهیم بود. تمامی این اعداد و ارقام به معنای یک GPU با قدرت پردازشی ۳.۳ ترافلاپ است. برای مقایسه، قدرت پردازشی ایکس باکس وان برابر با ۱.۳ ترافلاپ و PS4 برابر با ۱.۸ ترافلاپ است.

قطعات قرارگرفته روی بورد از چپ به راست: حافظه‌ی HBM2، گرافیک رادئون AMD و پردازنده‌ی ۴ هسته‌ای اینتل

اما اینکه آیا تراشه‌ی جدید اینتل-AMD با چنین مشخصات سخت‌افزاری می‌تواند با گرافیک‌های موبایل انویدیا رقابت کند، جای بحث دارد. نسخه‌ی موبایل کارت GTX 1060 هنگام اجرای بازی‌های جدید در رزولوشن 1080p و تنظیمات Ultra عملکرد بسیار قابل قبولی دارد و مدل دسکتاپی آن گاهی اوقات حتی از دو کارت RX 570 ا(۵.۱ ترافلاپی) و RX 580 ا(۶.۱ ترافلاپی) هم عملکرد بهتری از خود نشان می‌دهد. اگر شایعات درست باشند، محصول اینتل-AMD احتمالا عملکردی در حد کارت GTX 1050 Ti یا اندکی بهتر از آن خواهد داشت. با این اوصاف انویدیا همچنان در میان گرافیک‌های موبایل دست بالا را خواهد داشت.

پس اگر تراشه‌ی اینتل-AMD نمی‌تواند از لحاظ عملکرد با انویدیا رقابت کند، برتری آن در چه خواهد بود؟ مهم‌ترین مزیت این چیپ ابعاد یا فرم‌فاکتور آن است. در ویدئوی تبلیغاتی اینتل تمرکز زیادی روی صرفه‌جویی فضا توسط چیپ کبی لیک G در مقایسه با یک CPU و GPU مجزای مجهز به حافظه‌ی GDDR5 شده است. ارتفاع این چیپ نیز به گفته‌ی اینتل نسبت به سیستم‌های مشابه بسیار کم‌تر خواهد بود. باتوجه به تمام آنچه تا به اینجا گفته شد، می‌توان با اطمینان نتیجه‌گیری کرد که مهم‌ترین مزیت کبی لیک G اجرای بازی‌های روز با رزولوشن 1080p و تنظیمات مناسب در دستگاه‌های بسیار باریک و سبک خواهد بود.

هنوز عوامل ناشناخته‌ی زیادی هستند که می‌توانند روی نتجه‌ی نهایی تأثیر بگذارند. برای مثال، اینکه AMD گرافیک رادئون خود را برای استفاده در این چیپ تا چه میزان سفارشی‌سازی خواهد کرد؛ یا اینکه اصلا معماری آن چه خواهد بود. از طرفی می‌توان انتظار داشت AMD در این چیپ نیز مانند APU-های نسل آینده‌ی خود با کدنام ریون ریج (Raven Ridge) از معماری وگا استفاده کند؛ اما از طرف دیگر وگا برای رسیدن به سرعت‌های کلاک بالا به تعداد ترانزیستور بیشتری احتیاج دارد و درنتیجه شاید معماری پلاریس انتخاب مناسب‌تری برای یک GPU با سرعت کلاک یک گیگاهرتزی باشد.

فعلا به‌ نظر می‌رسد اصلِ همکاری اینتل و AMD روی پروژه‌ای مشترک، بسیار هیجان‌انگیزتر از مشخصات سخت‌افزاری چیپ جدید باشد. هرچند کبی لیک G شاید نتواند انتظارات بسیاری از گیمرها را برآورده کند؛ اما احتمالا برای اولین بار امکان ساخت لپ‌تاپ‌هایی با فرم‌فکتور مک‌بوک و توانایی اجرای بازی‌های روز را در اختیار سازندگان کامپیوتر شخصی قرار خواهد داد.

 چربی زیاد شکم، یک مشکل تقریبا همگانی است اما عوارضی که این چربی‌های ایجاد می‌کنند فراتر از شکل ظاهر و راحت نبودن در شلوار جین‌تان است؛ در واقع مقدار چربی دور کمرتان می‌تواند پیش درآمد طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها و مشکلات برای سلامتی باشد مانند بیماری‌های قلبی و عروقی، دیابت نوع دوم و انواع سرطان‌ها.

شاید هم تمام تلاش را می‌کنید تا از شر این چند کیلوگرم چربی اضافی خلاص شوید اما نتیجه‌ای نمی‌گیرید. چند عامل اصلی وجود دارد که می‌تواند تعیین کند تلاش و تقلای شما برای کاستن از چربی‌های شکم‌تان تا چه اندازه تاثیرگزار باشد.

غذاهای اشتباهی می‌خورید

تغذیه، بخش مهمی از نبرد شما در برابر چربی‌های شکم‌تان است. شاید ندانید غذاهایی هستند که تمایل دارند به عنوان چربی دور کمرتان خودشان را نمایان کنند. مثلا غذاهایی که محتوای سدیم بالایی دارند مانند غذاهای کنسروی، اسنک‌های نمکدار و گوشت‌های دودی شده یا فرآوری شده. غذاهای سرشار از کربوهیدارت‌های تصفیه شده مانند نان سفید، شکر، کیک‌ها و کلوچه‌ها نیز چربی‌های شکم‌تان را بیشتر می‌کنند.

ضمنا اگر غذاهای پُر از چربی‌های اشباع شده زیاد مصرف کنید، مانند پنیر، خامه و گوشت‌ قرمز پُرچرب، در واقع بدن‌تان را انباشته از چربی شکمی می‌کنید. خوشبختانه رژیم‌هایی وجود دارد که به شما کمک می‌کنند این نوع غذاها را حذف کرده و عادت‌های درست‌تری در تغذیه در پیش بگیرید. مثلا جایگزین کردن کرده با روغن زیتون، استیک با سالمون و خداحافظی با نمکدان سر سفره، تغییرات کوچکی هستند که می‌توانند تاثیرات بزرگ بگذارند. 

اشتباهی ورزش می‌کنید

حتما نقش مهم ورزش در کنترل وزن و سلامتی را می‌دانید و عجیب نیست که ورزش در غلبه بر سایز در حال افزایش ِ دورکمر نیز نقش بزرگی داشته باشد. اما بسیاری از آنهایی که مرتبا به باشگاه می‌‌روند و به سختی هم تمرین می‌کنند، درگیر انجام تمرینات اشتباه هستند.

ورزش‌های هوازی مانند پیاده روی، دو و دوچرخه سواری، تمرینات بی‌نظیری هستند اما برای اینکه بتوانید چربی‌های شکم‌تان را به خوبی هدف بگیرید، باید ترکیبی از تمرینات هوازی و تمرینات مقاومتی انجام دهید. دلیلش هم این است که افزایش توده‌ی عضلانی به شما کمک می‌کند کالری بیشتری بسوزانید. پس اگر چه طرفدار الیپتیکال هستید یا از رکاب زدن لذت می‌برید، اما حتما تمرینات مقاومتی مانند اسکوات، شنا روی زمین و استفاده از باندهای مقاومتی را هم در برنامه بگنجانید.

دارید پیر می‌شوید

سن، تنها یک عدد است اما می‌تواند تاثیر منفی بر عددی که ترازو نشان می‌دهد داشته باشد. بسیاری از افراد با افزایش سن، از سرعت متابولیسم‌شان کم شده و کم تحرک می‌شوند، این حالت می‌تواند منجر به از دست دادن توده‌های عضلانی شده و چربی بیشتری را در بدن‌شان انباشته کند. زنان بعد از رسیدن به سن یائسگی بیشتر در معرض تجمع چربی اطراف میان تنه‌شان هستند.

مطالعات نشان داده افت میزان استروژن در بدن زنان، موجب دوباره پخش شدن چربی از ران‌ها و باسن، مستقیما به طرف شکم می‌شود. اگر می‌خواهید با این فرم ناخواسته مبارزه کنید، باید به تمرینات هوازی مانند پیاده روی تند، شنا و دوچرخه سواری همراه با تمرینات قدرتی ادامه دهید. دلیلی وجود ندارد که در این سالهای زیبا از عمرتان، اندامی زیبا و ایده آل نداشته باشید. 

خیلی استرس دارید

خیلی استرس دارید؟ تنها نیستید. وقتی مدام احساس استرس و پریشانی و اضطراب می‌کنید، تمایل‌تان به خوردن غذاهای پرکالری و چاق کننده بیشتر می‌شود. زیرا زمانی که استرس دارید بدن‌تان در شرایط «جنگ و گریز» قرار می‌گیرد و هورمونی به نام کورتیزول ترشح می‌شود. کورتیزول در واکنش به استرس، نقش مهمی دارد اما بر خلاف اجدادمان که ندرتا با استرس مواجه می‌شدند، ما در زندگی امروز دچار استرس مزمن هستیم و این یعنی واکنش بدن به استرس هرگز خاموش نیست!

بنابراین کاملا منطقی است که میل به غذاهایی داشته باشیم که سریع‌ترین منابع انرژی بوده و عمدتا هم پُر از شکر و چربی‌اند، زیرا این شیوه‌ی بدن، برای سوخت گیری و تامین منابع ناشی از تحت استرس بودن است. اگر جزو افرادی هستید که مدام استرس دارید، باید به دنبال راههای سالم‌تری برای مدیریت استرس خود باشید، راههایی غیر از خوردن! مانند یوگا، تنفس عمیق، مدیتیشن، ذهن آگاهی و از همه مهمتر، ورزش کردن.

زیاد می‌نشینید

هر روز چقدر می‌نشینید؟ احتمالا مقدار زمانی که در روز نشسته هستید خیلی بیشتر از آن چیزی است که فکر می‌کنید و مشکل اینجاست که عواقب این طولانی نشستن‌ها می‌تواند وحشتناک باشد. ساعت‌های طولانی نشستن نه تنها منجر به افزایش فشار خون، بالا رفتن کلسترول، دیابت نوع دوم، مشکلات کمر و کاهش عملکرد ادراک و شناخت می‌شود، بلکه می‌تواند چند کیلو به وزن‌تان اضافه کند، مخصوصا تجمع چربی دور کمرتان را بیشتر کند. نشستن باعث سرکوب شدن آنزیمی مهم می‌شود که به دفع چربی از خون کمک می‌کند.

بنابراین اگر هدف‌تان کاهش سایز کمرتان است باید از هر فرصتی برای بلند شدن از جای خود و حرکت کردن استفاده کنید. استفاد از پله‌ها به جای آسانسور، دورتر پارک کرد اتومیبل و استفاده از میز ایستاده هم راههای خوبی برای آب کردن چربی‌های شکم هستند.

زیاد نوشابه رژیمی می‌خورید

شاید فکر کنید با انتخاب نوشابه‌های رژیمی به عنوان یک نوشیدنی مناسب، از کالری مصرفی‌تان کم می‌کنید و از وزن‌تان می‌کاهید. اما تحقیقات نشان داده عکس این موضوع درست است! مخصوصا وقتی پای چربی دور کمر به میان می‌آید. طبق تحقیقات انجام شده، هر چه نوشابه‌ی رژیمی بیشتر مصرف کنید، وزن بیشتری اطراف شکم‌تان اضافه خواهید کرد. پس به جای نوشابه‌های رژیمی بهتر است به دنبال جایگزین‌های بدون کالری باشید که فوایدی برای سلامتی‌تان داشته باشند. شاید خوشایندتان نباشد اما بهترین نوشیدنی از هر لحاظ، آب است.

به اندازه‌ی کافی نمی‌خوابید

کمبود خواب داشتن، مسئله‌ای است که امروزه افراد زیادی با آن درگیرند و با وجود اینکه 7 تا 9 ساعت خواب شبانه، توصیه‌ای همیشگی است اما 40 درصد از بزرگسالان نهایتا 6 ساعت بیشتر نمی‌خوابند. کسر خواب داشتن نه تنها احساس خستگی و بیحالی و پریشانی در بر دارد بلکه تحقیقات نشان داده می‌تواند بدن‌تان را در معرض افزایش چربی در ناحیه‌ی دور کمر قرار بدهد. بنابراین اگر کمبود خواب داشتن برای شما یک امر عادی شده، وقت آن است که تغییری در عادات خود بدهید و خواب را در الویت قرار دهید تا بدن‌تان به میزان کافی استراحت کرده و از چیزهایی که نیازی به آنها ندارد خلاص شود که مهمترین آنها، چربی شکم‌تان است. شرایط یک خواب عالی و با کیفیت را برای خود فراهم کنید و خوب بخوابید.

عکسی که شما به آن می‌نگرید یک عکس تولیدی از "Gravity" نیست، بلکه یک شبیه‌ساز آموزشی برای جرمی هانسن، فضانورد آژانس فضایی کانادا است. وی روی یک ماکت ایستگاه فضایی بین المللی(ISS)، در حالیکه به سیستم فعال واکنش به جاذبه(ARGOS) در مرکز فضایی جانسون ناسا در هوستون تگزاس متصل است، به حالت تعلیق درآمده است.

 به نقل از انگجت، برای این جلسه خاص، مهندسین آزمایشات را در هر دو حالت روشنایی و تاریکی انجام دادند تا چرخه‌های 90 دقیقه‌ای روز و شب که فضانوردان در چرخش در مدار تجربه می‌کنند، شبیه‌سازی شود.

سیستم فعال واکنش به جاذبه اساسا یک جرثقیل بالابر با ابعاد 41 × 24 × 25 فوت است.

این سیستم سنسورهای نیرو و قدرت‌های مختلفی دارد که کارآموزان را به هرجا که بروند، همراهی می‌کند و نیروی سازگار را برای هر محیطی که ناسا سعی دارد شبیه‌سازی کند، حفظ می‌کند.

این سیستم دارای موتورهای الکتریکی کامپیوتری است که در هر سه محور حرکت می‌کنند.

به طور عمودی یک محفظه بار به یک کابل متصل شده و موتورها را برای بالا بردن یا کاهش بار برای حفظ نیروی ثابت در حال حرکت هدایت می‌کند.

این سیستم می‌تواند به سرعت حرکت کند و 300 پوند بار را با سرعت 10 فوت در ثانیه و 750 پوند بار را با سرعت چهار فوت در ثانیه حرکت دهد.

به صورت افقی، حرکت سوژه با یک کابل حسگر زاویه اندازه‌گیری می‌شود که به سیستم فرمان می‌دهد تا وزن سوژه را در مرکز سیستم نگه دارد.

این سیستم می‌تواند انواع مختلفی از وضعیت‌ها را شبیه‌سازی کند. وضعیت‌هایی نظیر گرانش صفر بر روی ایستگاه فضایی، گرانش فضاپیمای در حال چرخش، گرانش قمری، که یک ششم گرانش زمین است و گرانش مریخ که 38 درصد از نیروهایی را که ما تجربه می‌کنیم، دارد.

"ARGOS" مکانیزم‌های مختلفی دارد که می‌تواند برای اتصال افراد یا اشیا به منظور شبیه‌سازی دقیق استفاده شود.

ناسا خاطرنشان می‌کند: این مکانیزم‌ها برای انسان و ربات توسعه یافته است و برای شرایط مختلف آزمایشگاهی مانند جرم ستاره‌ای یا میکروگرانشی تخصصی‌سازی شده‌اند.

ناسا می‌گوید "ARGOS" برای آزمایش و آموزش تجربه شرایط موجود در سفرهای آینده به مریخ، ماه، سیارک‌ها و یا هر مقصد دیگر آسمانی طراحی شده است.

با توجه به برنامه‌های بزرگ ناسا و شرکت‌های خصوصی مانند بوئینگ و اسپیس‌ایکس احتمال دارد استفاده از آن در یک یا دو دهه آینده بسیار بیشتر شود.

برای مثال اسپیس‌ایکس قصد دارد تا سال 2022 محموله‌هایی به مریخ فرستاده و برای اولین بار تا سال 2024 انسان به مریخ خواهد فرستاد.

سیستمی مانند ARGOS برای هر دو نوع ماموریت مفید خواهد بود، زیرا می‌تواند شبیه‌سازی‌ها را برای ربات و انسان انجام دهد. همچنین برای شبیه‌سازی‌های میکروگرانشی کار می‌کند، بنابراین می‌تواند کمک زیادی به فضانوردان در طی سفر طاقت فرسای 200 روزه آنها به مریخ باشد.

 

 

 

یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که بیخوابی باعث می‌شود که سلول‌های مغز نتوانند به طور صحیح با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و این اتفاق بر نگرش آنها به دنیای پیرامون تاثیر خواهد داشت.

با ویژگی جدید اضافه شده به "دستیار گوگل" اکنون می‌توانید با پرسیدن اطلاعات آهنگ مورد علاقه‌تان از دستیار صوتی گوگل به شناسنامه آن دسترسی پیدا کنید.