فضاپیمای قابل بازیابی "دریم چیسر"(Dream Chaser) اولین تست بعد از تلاش ناموفق قبلی خود را با موفقیت انجام داد.

اپل مدعی است که قفل تشخیص چهره آیفون X امن‌ترین سیستم تشخیص هویت بیومتریک است که تا به حال برای گوشی‌های هوشمند ساخته شده است. این شرکت ادعا می‌کند که در شرایط عادی ضریب اشتباه این مکانیزم یک در میلیون است. ولی اگر تعدادی از نوابغ امنیتی را با مقداری زمان وارد این بحث کنیم، موضوع کمی پیچیده‌ می‌شود.

یک شرکت امنیتی در ویتنام اعلام کرده است که قفل چهره‌ی آیفون 10 را با استفاده از یک ماسک سیلیکونی، قاب چاپی سه‌بعدی و تصاویر دو بعدی چشم‌ها و دهان، شکسته است. این فرآیند ساده نیست، ولی نشان می‌دهد آیفون 10 از لحاظ فنی شکست خورده است.

این سیستم کار خود را با یک فریم چاپی سه‌بعدی که توپوگرافی زمینه‌ی چهره را می‌کشد شروع می‌کند. بزرگترین نوآوری Face ID اسکن سه‌بعدی چهره‌ی کاربر است که آن را از سایر سیستم‌های تشخیص چهره که از تصویر دوبعدی استفاده می‌کنند مجزا می‌کند. پژوهشگران لایه‌ی سیلیکون مشابه پوست، مناطق "پردازش ویژه" در امتداد پیشانی و تصاویر دوبعدی از دهان و چشمان سوژه را به فریم سه‌بعدی اضافه کردند.

ویدئویی که این شرکت امنیتی منتشر کرده است، نشان می‌دهد این ماسک می‌تواند قفل آیفون 10 را بدون اینکه روی صورت شخصی گذاشته شود، باز کند. 

لینک دانلود

از آنجا که این روش به تجهیزات و پژوهش نیاز دارد، خطری برای کاربراد عادی محسوب نمی‌شود؛ اما برای نیروهای پلیس کاربردی خواهد بود. به عنوان مثال، اگر نیروهای پلیس مجوزهای بازرسی ویژه‌ای داشته باشند، می‌توانند چهره‌ی مظنون را به صورت مخفیانه اسکن کنند، ماسک آن را بسازند و سپس او را به صورت ناگهانی دستگیر کنند. کاربران می‌توانند با پنج بار فشردن دکمه‌ی قفل، سیستم تشخیص چهره را غیر فعال کنند. اما به صورت فرضی، می‌توان آیفون 10 مظنون را دزدید و پیش از غیرفعال شدن فیس آی‌دی، قفل آن را با ماسک سیلیکونی گشود.

نظر شما چیست؟

اپل مدعی است که قفل تشخیص چهره آیفون X امن‌ترین سیستم تشخیص هویت بیومتریک است که تا به حال برای گوشی‌های هوشمند ساخته شده است. این شرکت ادعا می‌کند که در شرایط عادی ضریب اشتباه این مکانیزم یک در میلیون است. ولی اگر تعدادی از نوابغ امنیتی را با مقداری زمان وارد این بحث کنیم، موضوع کمی پیچیده‌ می‌شود.

یک شرکت امنیتی در ویتنام اعلام کرده است که قفل چهره‌ی آیفون 10 را با استفاده از یک ماسک سیلیکونی، قاب چاپی سه‌بعدی و تصاویر دو بعدی چشم‌ها و دهان، شکسته است. این فرآیند ساده نیست، ولی نشان می‌دهد آیفون 10 از لحاظ فنی شکست خورده است.

این سیستم کار خود را با یک فریم چاپی سه‌بعدی که توپوگرافی زمینه‌ی چهره را می‌کشد شروع می‌کند. بزرگترین نوآوری Face ID اسکن سه‌بعدی چهره‌ی کاربر است که آن را از سایر سیستم‌های تشخیص چهره که از تصویر دوبعدی استفاده می‌کنند مجزا می‌کند. پژوهشگران لایه‌ی سیلیکون مشابه پوست، مناطق "پردازش ویژه" در امتداد پیشانی و تصاویر دوبعدی از دهان و چشمان سوژه را به فریم سه‌بعدی اضافه کردند.

ویدئویی که این شرکت امنیتی منتشر کرده است، نشان می‌دهد این ماسک می‌تواند قفل آیفون 10 را بدون اینکه روی صورت شخصی گذاشته شود، باز کند. 

لینک دانلود

از آنجا که این روش به تجهیزات و پژوهش نیاز دارد، خطری برای کاربراد عادی محسوب نمی‌شود؛ اما برای نیروهای پلیس کاربردی خواهد بود. به عنوان مثال، اگر نیروهای پلیس مجوزهای بازرسی ویژه‌ای داشته باشند، می‌توانند چهره‌ی مظنون را به صورت مخفیانه اسکن کنند، ماسک آن را بسازند و سپس او را به صورت ناگهانی دستگیر کنند. کاربران می‌توانند با پنج بار فشردن دکمه‌ی قفل، سیستم تشخیص چهره را غیر فعال کنند. اما به صورت فرضی، می‌توان آیفون 10 مظنون را دزدید و پیش از غیرفعال شدن فیس آی‌دی، قفل آن را با ماسک سیلیکونی گشود.

نظر شما چیست؟

سازمان ملل هشداری منتشر کرد مبنی براین که سال گذشته، سطح کربن دی‌اکسید اتمسفر به حدی رسیده که پیش از این مشاهده نشده بود. سطوح کنونی کربن دی‌اکسید در طی سه میلیون سال گذشته، سابقه نداشته است.

غلظت جهانی کربن دی‌اکسید در سال ۲۰۱۶ به ۴۰۳.۳ قسمت در میلیون (ppm) رسید. در سال ۲۰۱۵ غلظت جهانی کربن دی‌اکسید ۴۰۰ قسمت در میلیون بود. این افزایش تاحدودی به سبب پدیده‌ی ال‌نینو بوده است؛ اما سوابق سطوح کربن دی‌اکسید در سال‌های گذشته نشان می‌دهند که ال‌نینو تنها دلیل این افزایش بی‌سابقه نبوده است.

افزایش ۳.۳ قسمت در میلیون بین سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ از افزایش ۲.۳ قسمت در میلیون بین سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۴ بیشتر است. در واقع میانگین افزایش سالانه‌ی سطوح کربن دی‌اکسید در دهه‌ی گذشته، ۲.۰۸ قسمت در میلیون بوده است. آخرین باری که ال نینو رخ داد، یعنی در سال ۱۹۹۸، سطح کربن دی‌اکسید اتمسفر تنها ۲.۷ قسمت در میلیون افزایش یافت.

عوامل محیطی فقط تا حدی بر افزایش سطوح کربن دی‌اکسید تاثیرگذار هستند. فعالیت‌های انسانی هم سطوح کربن دی‌اکسید را افزایش می‌دهند. گزارش سازمان ملل بیان می‌کند که افزایش جمعیت، کشاورزی‌های پرحجم، جنگل‌زدایی و صنعتی سازی مهم‌ترین عوامل افزایش بی‌سابقه‌ی سطوح کربن دی‌اکسید هستند. پتری تالاس، رییس سازمان هواشناسی جهانی می‌گوید:

اگر هرچه سریع‌تر انتشار کربن دی‌اکسید و دیگر گازهای گلخانه‌ای قطع نشود،تا پایان قرن افزایش دمای هوای بسیار خطرناکی خواهیم داشت که از میانگین توافق شده در تعهدنامه‌ی پاریس هم بیشتر خواهد بود.

هدف از قرارداد پاریس، فراهم آوردن برنامه‌ی عملی برای کمک به دولت‌ها در مشخص کردن تاثیر کشورشان بر محیط‌زیست بود. با این حال، باید دید که کشورها تا چه حد به تعهدات خود وفادار مانده و در رویه‌ی فعلی خود تفاوت ایجاد می‌کنند.

این هفته گزارشی منتشر می‌شود که نشان خواهد داد تعهدهای داخلی کشورها چگونه با اهداف بین‌المللی که در ابتدا مشخص شده بود، همخوانی ندارد. به هر حال، احتمال این که دمای کره‌ی زمین را تنها دو درجه بیشتر از دوران پیشاصنعتی نگاه داریم، بسیار اندک است. دمای کره‌ی زمین ممکن است بیش از سه درجه افزایش پیدا کند.

نمی توان گفت که تاکنون هیچ اقدامی در راستای کاهش منابع انتشار کربن دی‌اکسید صورت نگرفته است. فرانسه تغییرات بزرگی را  در هیئت‌های تصمیم‌گیری خود ایجاد کرده است. چین بسیار فعال بوده است و اخیرا برخی از کارخانه‌های بزرگ خود را به منظور کاهش آلودگی تعطیل کرده است.

اما در نقطه‌ی دیگری از جهان، تلاش‌ها بسیار ضعیف شده است. دولت ایالات متحده خطر تغییرات اقلیمی را علی‌رغم شواهد تایید آن، دست کم می‌گیرد. عواقب چنین کوته‌بینی‌هایی نه تنها برای سیاست، بلکه برای بشریت هزینه‌های سنگینی خواهد داشت.

هواوی شهریور امسال و در جریان کنفرانسی اختصاصی در نمایشگاه ایفا ۲۰۱۷ از تراشه‌ی کرین ۹۷۰ پرده‌برداری کرد. چینی‌ها با این تراشه نوید آینده‌ای با محوریت هوش مصنوعی را برای گوشی‌های هوشمند می‌دهند؛ چرا که کرین ۹۷۰ نخستین پردازنده‌ی موبایل دنیا محسوب می‌شود که یک واحد پردازش مبتنی بر شبکه‌ی عصبی اختصاصی موسوم به NPU‌ در آن گنجانده شده است. میت ۱۰، میت ۱۰ پرو و میت ۱۰ پورشه دیزاین، نخستین محصولات تجاری هواوی محسوب می‌شوند که از تراشه‌ی کرین ۹۷۰ بهره می‌برند.

کرین ۹۷۰ تراشه‌ای ۱۰ نانومتری و هشت هسته‌ای است که در آن هسته‌های پردازشی، چینشی مشابه کرین ۹۶۰ دارند. بهره‌وری انرژی این تراشه ۲۰ درصد بهبود یافته و به‌لطف لیتوگرافی ۱۰ نانومتری، مساحت کلی آن نیز ۴۰ درصد کاهش یافته است. تعداد ترانزیستورهای کرین ۹۷۰ نسبت به نسل قبل، افزایشی ۳۷.۵ درصدی تجربه کرده است و اکنون تعداد آن‌ها به ۵.۵ میلیارد ترانزیستور می‌رسد. 

کرین ۹۷۰ توسط شرکت تایوانی TSMC و با لیتوگرافی ۱۰ نانومتری +FinFET تولید می‌شود. پردازنده‌ی مرکزی (CPU) بر مبنای معماری مجموعه‌ی دستورالعمل ARMv8-A شرکت آرم توسعه داده شده است. این واحد از هشت هسته‌ی پردازشی بهره می‌برد که در یک خوشه‌ی بسیار قدرتمند، شامل چهار هسته‌ی Cortex-A73 با فرکانس ۲.۳۶ گیگاهرتز و یک خوشه‌ی کم‌مصرف، شامل چهار هسته‌ی Cortex-A53 با فرکانس ۱.۸۴ گیگاهرتز و بر اساس معماری رایانش ناهمگون big.LITTLE آرم کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند.

کرین ۹۷۰ نخستین تراشه‌ی موبایل مجهز به جدیدترین واحد پردازش گرافیکی آرم، موسوم به Mali-G72 MP12 است که از ۱۲ هسته‌ی پردازشی با فرکانس ۸۵۰ مگاهرتز و توان پردازشی ۵۹۲.۲ گیگافلاپس تشکیل شده و به‌کارگیری آن در تراشه‌ی کرین ۹۷۰ باعث شده است عملکرد این پردازنده‌ نسبت به کرین ۹۶۰، حدود ۲۰ درصد سریع‌تر شود و مصرف انرژی آن نیز ۵۰ درصد کاهش یابد. این GPU از استانداردهای DirectX 12 و OpenCL 2.0 ،OpenGL ES 3.2 ،OpenVG 1.1 ،Vulkan 1.0 پشتیبانی می‌کند.

صرف‌نظر از بهبود‌های پردازنده‌ی مرکزی و واحد پردازش گرافیکی، آنچه تراشه‌ی جدید هواوی را در کانون توجهات قرار داد، واحد پردازش مبتنی بر شبکه‌های عصبی (NPU) آن است. ریچارد یو، مدیرعامل گروه محصولات تجاری هواوی در جریان معرفی تراشه‌ی کرین ۹۷۰، ضمن اشاره به انواع هوش انسانی شامل هوش انفرادی (ادراک و مقدارسنجی، نتیجه‌گیری و پاسخ‌گویی، تحمل و بقا) و هوش جمعی (ادارک و اشتراک‌گذاری، اتاق فکر و مشاوره، کار تیمی و خلق مشترک)، اعلام کرد که در مورد دستگاه‌های هوشمند، هوش انفرادی از خود دستگاه سرچشمه می‌گیرد و هوش جمعی حاصل از رایانش ابری است. ترکیب هوش مصنوعی مبتنی بر دستگاه‌ و هوش مصنوعی مبتنی بر رایانش ابری، هوش مصنوعی موبایل را شکل می‌دهد؛ اما هواوی با تراشه‌ی کرین ۹۷۰، هوش مصنوعی مبتنی بر دستگاه‌ها را هدف خود قرار داده است.

به گفته‌ی یو، هواوی در زمینه‌ی هوش مصنوعی مبتنی بر دستگاه با چهار چالش ادراک، شناخت، امنیت و توان محاسباتیمواجه شده‌ است. در گوشی‌های هوشمند، وظیفه‌ی ادراک برعهده‌ی دوربین و میکروفون‌ها قرار دارد؛ چرا که برای هوش مصنوعی، ادراک محیط از زوایای مختلف از اهمیت بالایی برخوردار است. شناخت، چالش پیچیده‌ای برای گوشی‌های هوشمند محسوب می‌شود و فراتر از جمع‌آوری صرف داده است. این چالش، مواردی مانند شناسایی صحنه (رانندگی، قدم‌زدن و ...)، شناسایی خلق‌‌وخوی کاربر (علایق، سرگرمی‌ها و ...) و هدف وی (سفر، رفتن به محل کار و ...) را دربرمی‌گیرد.

چالش مهم دیگر، امنیت اطلاعات کاربر، نظیر داده‌های حساس شخصی، داده‌های خصوصی و داده‌های حریم خصوصی است که به‌لطف پردازش مبتنی بر دستگاه، محقق می‌شود و بدین ترتیب از حریم خصوصی کاربر، بیش از پیش، محافظت می‌شود. مدیرعامل چالش نهایی را توان پردازشی می‌داند؛ هوش مصنوعی مبتنی بر دستگاه، نیازمند توان پردازشی و بهره‌وری انرژی فوق‌العاده بالایی است. این نوع از پردازش هوش مصنوعی به یک واحد پردازش تنسور با مصرف انرژی متناسب با گوشی هوشمند نیاز دارد.

مزایای هوش مصنوعی مبتنی بر دستگاه، پردازش‌های سریع‌تر، مصرف انرژی پایین‌تر و امنیت بیشتر است؛ بنابراین هواوی برای فراهم کردن این مزایا برای کاربر عادی، تراشه‌ی کرین ۹۷۰ را طراحی کرده است که از یک واحد پردازش شبکه‌ی عصبی اختصاصی بهره می‌برد. به ادعای چینی‌ها، این واحد پردازشی به‌خوبی از عهده‌ی عبور از چالش‌های یادشده برمی‌آید.

طبق اعلام هواوی، ابعاد واحد پردازش عصبی تراشه‌ی کرین ۹۷۰، ۵۰ درصد کوچک‌تر از پردازنده‌ی مرکزی است؛ با این وجود، به‌ترتیب ۲۵ و ۵۰ برابر، عملکرد و بهره‌وری بهتری را نسبت به آن ارائه می دهد. واحد پردازش عصبی کرین ۹۷۰ قادر است به‌صورت بی‌درنگ و آنی تسک‌های مربوط به پردازش تصویر را انجام دهد؛ در حالی که پردازنده‌ی مرکزی و واحد پردازش گرافیکی از انجام آن ناتوان هستند.

وقتی صحبت از پردازش‌ مبتنی بر هوش مصنوعی (یا به‌طور کلی هر اَبَرپردازش دیگر) می‌شود، آنچه اهمیت دارد، تعداد عملیات ممیز شناوری (فلاپس) است که پردازنده می‌تواند در هر ثانیه انجام دهد. طبق ادعای هواوی، توان محاسباتی واحد پردازش عصبی (NPU) به‌کاررفته در تراشه‌ی کرین ۹۷۰، هنگام استفاده از اعداد ممیز شناور ۱۶ بیتی (FP16)، معادل ۱.۹۲ ترافلاپس است.

عملیات ممیز شناور ۱۶ و ۸ بیتی، اهمیت بسیاری در حوزه‌ی هوش مصنوعی دارند؛ چرا که شبکه‌های عصبی در ماتریس‌های محاسباتی از اعداد دَه‌دَهی استفاده می‌کنند؛ با این حال، نیازی نیست اعداد ممیز شناوری یادشده دقت بسیار بالایی داشته باشند (نیازی به وجود تعداد زیادی عدد، پس از ممیز نیست)؛ بنابراین محاسبات ممیز شناور ۸ و ۱۶ بیتی بسیار مهم‌تر از محاسبات ۳۲ و ۶۴ بیتی هستند.

توان مصرفی NPU برای شناسایی تصویر تنها ۰.۳ وات است و این واحد پردازشی برای شناسایی ۱۰۰۰ تصویر، تنها ۰.۱۹ درصد از ظرفیت باتری ۴۰۰۰ میلی‌آمپرساعتی Huawei Mate 10 را مصرف می‌کند. هواوی مدعی است هر سه واحد پردازشی تراشه‌ی کرین ۹۷۰، شامل CPU ،GPU و NPU در مجموع می‌توانند ۲۰۰۵ تصویر را پردازش کنند، در حالی که این عدد برای پردازش تصویر توسط پردازنده‌ی آیفون ۷ پلاس و گلکسی اس ۸ به‌ترتیب معادل ۴۸۷ و ۹۵ تصویر است.

هواوی در جریان رونمایی از تراشه‌ی کرین ۹۷۰ ویدیویی را به نمایش گذاشت که در آن تفاوت عملکرد NPU و CPU در شناسایی و پردازش تصاویر نشان داده می‌شد. در این ویدیو، واحد پردازش عصبی کرین ۹۷۰ موفق به پردازش ۲۰۰ تصویر تنها در ۶ ثانیه شد؛ در حالی که پردازنده‌ی مرکزی، تصاویر یادشده را در مدت ۱۲۰ ثانیه پردازش کرد؛ بنابراین عملکرد NPU در این تسک، ۲۰ برابر بهتر از CPU است.

از کاربردهای هوش مصنوعی و NPU می‌توان به زمان‌بندی تسک‌ها، متعادل‌سازی بار پردازشی، تخصیص حافظه، رندر بهتر محیط رابط کاربری، پردازش گرافیکی و پردازش تصاویر در دوربین اشاره کرد. هواوی مدعی است که واحد پردازش عصبی اختصاصی کرین ۹۷۰ مزایایی همچون بینایی کامپیوتری بی‌درنگ، تجربه‌ی واقعیت افزوده با مصرف انرژی پایین و ادراک زبان دقیق‌تری را نیز برای گوشی‌های مجهز به این تراشه، نظیر میت ۱۰ و میت ۱۰ پرو نیز به ارمغان می‌آورد.

در حال حاضر از کاربردهای هوش مصنوعی در میت ۱۰ که به مدد واحد پردازش عصبی تراشه‌ی کرین ۹۷۰ فراهم شده‌اند، می‌توان به بهینه‌سازی عملکرد گوشی در طولانی‌مدت با یادگیری الگوی استفاده‌ی کاربر از گوشی، بهینه‌سازی مصرف انرژی گوشی، تشخیص تصویر، تشخیص صدا، پردازش طبیعی زبان و بهبود کیفیت تصاویر ثبت‌شده از طریق شناسایی هوشمند سوژه و شرایط نوری محیط اشاره کرد؛ اما بی‌شک چینی‌ها در این زمینه کماکان در ابتدای راه قرار دارند.

هواوی امیدوار است تا با عرضه‌ی تراشه‌ی کرین ۹۷۰ به‌عنوان «پلتفرمی باز برای هوش مصنوعی مبتنی بر موبایل» و گذاشتن آن در اختیار توسعه‌دهندگان و شرکای تجاری خود، به آن‌ها اجازه بدهد تا کاربردهای جدید و نوآورانه‌ای برای قابلیت‌های پردازش هوش مصنوعی این تراشه بیابند؛ بنابراین تراشه‌ی کرین ۹۷۰ با پشتیبانی از Tensorflow/Tensorflow Lite و Caffe/Caffe2 در کنار کتابخانه‌‌های Kirin AI و Android NN اکوسیستم بازی را برای هوش مصنوعی فراهم می‌کند؛ بنابراین احتمالا به‌زودی شاهد انتشار اپلیکیشن‌های متنوعی برای میت ۱۰ خواهیم بود که از پلتفرم رایانش هوش مصنوعی هواوی بهره می‌برند.

این دی‌ان‌ای است که جهان بسیار شلوغ داخل یک سلول را مدیریت می‌کند. وقتی دی‌ان‌ای آسیب می‌بیند، سلول بیمار شده و می‌میرد. برای کارا بودن دی‌ان‌ای، سلول‌ها می‌توانند نقص‌های آن را تشخیص داده و آن را بهبود دهند.

پژوهشگران دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوییس گزارش کرده‌اند که راهی ناشناخته را یافته‌اند که به نظر می‌رسد سلول‌ها نوعی تخریب در اثر مصرف برخی داروهای شیمی‌درمانی را حس می‌کنند. نتایج این پژوهش که در ژورنال Nature منتشر شده است، می‌تواند کاربردهای وسیعی در درمان سرطان داشته باشد.

برخی از قدیمی‌ترین داروهای شیمی‌درمانی با نام عامل‌های آلکیلی شناخته می‌شوند؛ زیرا آن‌ها با اتصال اتم‌های هیدروژن و کربن به دی‌ان‌ای یا اصطلاحا آلکیله سازی دی‌ان‌ای، سلول‌های سرطانی را از بین می‌برند. میزان آسیب ناشی از آلکیله‌سازی، قابلیت سلول در بهبود با استفاده از مسیرهای اصلاح دی‌ان‌ای را از بین می‌برد. برخی از غده‌ها به طرز عجیبی به پروتئین‌هایدخیل در اصلاح دی‌ان‌ای وابسته هستند؛ به گونه‌ای که حذف آن پروتئین‌ها به نابودی غده‌ی سرطانی منجر می‌شود.

نیما مسماپرست، نویسنده‌ی ارشد، استادیار آسیب‌شناسی و ایمونولوژی و رییس گروه متابولیزم و اصلاح دی‌ان‌ای درمرکز سرطان سایتمن در بیمارستان بارنز-جویش می‌گوید:

ما دریافتیم که سلول‌های سرطانی می‌توانند آسیب ناشی از آلکیله‌سازی را حس کنند و مجموعه‌ای از اقدامات اصلاحی مناسب برای این نوع آسیب را به کار گیرند. از بین بردن این اقدامات اصلاحی می‌تواند روشی برای افزایش قدرت داروهای شیمی‌درمانی خاص باشد یا به صورت ویژه، از بین بردن غده‌های سرطانی که به این اقدامات اصلاحی وابسته هستند.

آلکیله‌سازی ممکن است به صورت طبیعی رخ دهد و به همین دلیل سلول‌ها این ابزار اصلاحی را در اختیار دارند. علاوه بر این، برخی از داروهای خاص شیمی‌درمانی، آلکیله‌سازی را انجام می‌دهند. بوسولفان، داروی درمان سرطان خون و تموزولومید، داروی درمان غده‌های مغزی نقاط بسیاری را در طول دی‌ان‌ای آلکیله‌سازی می‌کنند. دی‌ان‌ای آلکیله‌شده نمی‌تواند دستورهای زیستی صادر کند؛ در نتیجه سلول می‌میرد.

پژوهشگران با مطالعه‌ی درمان سلول‌ها با داروهای شیمی‌درمانی آلکیله‌کننده یا دیگر داروهایی که به آسیب دی‌ان‌ای منجر می‌شوند در یافتند که سلول‌ها چگونه آسیب دی‌ان‌ای ناشی از عوامل آلکیله‌سازی را درمان می‌کنند. آن‌ها گروهی از پروتئین‌ها را تشخیص دادند که اطراف نقاطی در دی‌ان‌ای که آلکیله‌سازی شده بود، تجمع می‌کردند. سلول‌هایی که عضوی کلیدی از این مجموعه پروتئین‌ها را نداشتند، احتمال بیشتری داشت که در مواجهه با داروهای آلکیله‌کننده بمیرند. این پژوهش اهمیت مجموعه‌ی پروتئینی در اصلاح دی‌ان‌ای را نشان داد. اگر این پروتئین کلیدی در سلول غایب بود، تغییری در آسیب دی‌ان‌ای ایجاد نمی‌کرد.

این یافته‌ها نشان می‌دهند که تشخیص آسیب آلکیله‌شدن، دفاع اولیه و مهمی در برابر داروهای شیمی‌درمانی مانند بوسولفان و دیگر عامل‌های آلکیله‌سازی است. تداخل داروها با این مجموعه‌های پروتئینی ، قدرت کشتن این داروها را تقویت کرده و حتی می‌تواند مقاومت دارویی را از بین برده یا کم کند. تومورها می‌توانند پس از یک دوره‌ی موفق شیمی‌درمانی، با قدرتی بیشتر از قبل ایجاد شده و به داروهای دوره‌ی درمانی قبلی، مقاوم شوند. مسماپرست می‌گوید:

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد اوراکسپرس (ساخته شدن بیش از حد پروتئین) اجزای این مسیرهای بهبود می‌تواند دلیل مقاومت تومورها به داروها باشد. مسدودسازی این مسیرها می‌تواند راهی برای حساس سازی دوباره‌ی تومورها باشد.

غده‌هایی که بار دیگر تشکیل می‌شوند، تنها مواردی نیستند که سطوح بالایی از پروتئین‌های اصلاح‌کننده‌ی دی‌ان‌ای دارند. برخی از غده‌هایی که تاکنون در معرض داروهای آلکیله‌سازی نبوده‌اند هم سطوح بالایی از پروتئین‌های آلکیله‌سازی دارند. این اتفاق برای بیماران بسیار بد است. مسماپرست می‌گوید:

در برخی از سرطان‌های ریه، پروستات و پانکراس، ساخته شدن بیش از حد این پروتئین‌های اصلاح‌کننده، به شرایط بدتری منجر می‌شود.

با این حال، می‌توان به شکل مثبتی به این اتفاق نگاه کرد. تومورهایی که سطوح بالایی از پروتیئن‌های اصلاح‌کننده دارند، به آن‌ها وابسته هستند. بنابراین اگر این پروتئین‌ها به نحوی مهار شوند، سلول‌های سرطانی خواهند مرد. سلول‌های معمولی به این پروتئین‌ها خیلی وابسته نیستند. دیگر سیستم‌های بهبود دهنده می‌توانند آسیب آلکیله‌سازی دی‌ان‌ای را کنترل کنند. مسماپرست می‌گوید:

این یافته‌ها می‌توانند آغازی برای یک داروی شیمی‌درمانی جدید باشند. ما می‌توانیم دارویی طراحی کنیم که با هدف قرار دادن پروتئین‌های اصلاح‌کننده‌ی آسیب‌های آلکیله‌سازی، برای سلول‌های سرطانی سمی باشد؛ اما به سلول‌های عادی آسیب نرساند.

داروی الاپاریب، که در سال ۲۰۱۴ برای درمان سرطان تخمدان ارثی تاییدیه گرفت، از یک آسیب پذیری مشابه برای اثربخشی خود استفاده می‌کند. این دارو تومورهایی را هدف قرار می‌دهد که به صورت غیرطبیعی به مسیر بهبودی دی‌ان‌ای پس از قطعه قطعه شدن آن وابسته هستند. الاپاریب این مسیرها را مسدود کرده و منجر به مرگ سلول سرطانی می‌شود.

سلول‌های سوختی هیدروژنی یکی از آینده‌دارترین منابع انرژی به شمار می‌روند و در حال حاضر خودروسازان زیادی مشغول توسعه‌ی خودروهای هیدروژنی هستند. طبق اخبار منتشرشده، سرور و دیتاسنترها نیز به استفاده از انرژی سلول‌های سوختی هیدروژن تمایل یافته‌اند. دایملر، HPE، شرکت پاور اینوویشنز (Power Innovations) و لابراتوار ملی انرژی‌های تجدیدپذیر ایالات متحده طی همکاری مشترکی مطالاعات خود را برای تأمین انرژی مورد نیاز سرور و دیتاسنترها از طریق هیدروژن آغار کرده‌اند. 

انرژی خورشیدی و بادی توانایی مناسبی برای تأمین نیازهای دیتاسنترها دارند؛ اما سلول‌های سوختی هیدروژنی به‌خوبی قادر به تولید انرژی مورد نیاز در ساعات اوج مصرف و بار شدید سرورها هستند. در حال حاضر غول‌های فناوری جهان تمهیدات گسترده‌ای برای کنار گذاشتن ژنراتور‌های دیزلی و دیگر روش‌های تولید توان پشتیبان نه‌چندان دوستدار محیط زیست، اندیشیده‌اند. سلول‌های سوختی هیدروژنی برخلاف باتری‌ها، محدودیتی ندارند و می‌توانند تا زمان تأمین هیدروژن مورد نیاز خود، به فعالیت و تولید انرژی ادامه دهند.

فعالیت شرکت‌های نامبرده در سال جاری میلادی و با تولید نمونه‌های آزمایشی وارد فاز جدیدی خواهد شد. با این حال تا عملیاتی شدن این راهکار جدید و عرضه‌ی آن به بازار چندین سال زمان مورد نیاز خواهد بود. HPE با همکاری شرکای خود در نظر دارد کاربرد سوخت هیدروژنی را به‌صورت گسترده در صنعت فناوری اطلاعات افزایش دهد. این همکاری آغازی بر دیتاسنتر‌های سبز و به دور از هرگونه آلودگی برای محیط زیست خواهد بود. 

کاربرد سوخت هیدروژنی در دیتاسنتر‌ها می‌‌تواند تضمین بزرگی بر حیات این فناوری در آینده، حتی در صورت کنار گذاشتن کامل آن در صنعت خودروسازی و تولید محصولات الکتریکی با باتری‌های بزرگ توسط شرکت‌های خودروسازی باشد. شاید سلول‌ سوختی هیدروژنی نتواند جای پای خود را در صنعت خودروسازی باز کند؛ اما تأمین توان مورد نیاز سرورها کاربرد بسیار گسترده و مهمی خواهد بود که در صورت موفقیت انجام آن، می‌‌توان آینده‌ی بسیار روشنی برای این دسته از سوخت‌های پاک متصور شد.

چند ماه پیش مسابقه‌ی بزرگی از سوی وب‌سایت فتوکراود در زمینه‌ی عکاسی سیاه و سفید برگزار و جوایز مختلفی به برندگان اهدا شد. در این مطلب نگاهی به بهترین تصاویر این مسابقه خواهیم انداخت. در ادامه زومیت را همراهی کنید.

«پرتاب تور»، اثری از ایروان سابینگر، ثبت‌شده در کشور اندونزی

در این عکس، مردی از قبیله‌ی Baduy را می‌بینیم که در تلاش است تا با پرتاب تورهای مخصوص، به ماهیگیری بپردازد

«۱۲ سال بعد از آن حادثه‌ی فراموش‌نشدنی»، اثر ادوارد مولدوین، ثبت‌شده در شهر نیویورک کشور آمریکا

این عکس در حقیقت ادای احترامی به شهر نیویورک پس از حادثه‌ی تلخ ۱۱ سپتامبر است

«دروازه‌ی ورودی»، اثری از فرن بلکر، ثبت‌شده در منطقه‌ی دُرست کشور انگلستان

«پل گُلدن گیت»، اثری از اریک براوت، ثبت‌شده در شهر سن‌فرانسیسکو کشور آمریکا

«باابهت و باشکوه»، اثری از دیمین هاجی‌ایوناک، ثبت‌شده در شهر کومو کشور ایتالیا

عکسِ   یک طاووس نر که پرهایش را به‌زیبایی هرچه‌تمام‌تر، پهن کرده است

«پرتو امید»، اثری از راجو گاش، ثبت‌شده در کشور هند

عکس بالا، کارگران کارخانه‌ای در شهر کلکته کشور هند را نمایش می‌‌دهد

«آبشار آلدیجارفوس»، ثبت‌شده در کشور ایسلند

«فاصله»، اثری از ژان، ثبت‌شده در کشور نروژ

«شب در رود گنگ»، اثری از نیمیت نیگام، ثبت‌شده در ایالت اوتار پرادش کشور هند

«درخواست برای صدور اجازه‌ی فرود»، اثری از مارو ویساسکی، ثبت‌شده در شهر فرشاش کشور صربستان

عکس بالا، انعکاس تصویر یک اردک در یک خانه‌ی متروکه است که آب آن را فرا گرفته 

«از جنس جنگل»، اثری از والدمار متیوسیک، ثبت‌شده در کشور اسکاتلند