اینتل اعلام کرد که مونتاژ پردازنده‌های کافی‌ لیک را در کارخانه‌ی چنگدوی چین آغاز خواهد کرد.

اینتل از زمان ارائه‌ی این پردازنده‌ها با مشکل تأمین آن‌ها مواجه بوده است؛ بنابراین در جهت کمک به تأمین تقاضا، به مشتریان خود اعلام کرد که به‌زودی مونتاژ یا مونتاژ پردازنده‌های سریکافی لیک را در چین آغاز خواهد کرد. این پردازنده‌ها شامل مدل‌های i5-8700 ،i58600K ،i7-8400 و i7-8700K خواهند بود.

در واقع، این اعلام تنها در خصوص فرایند مونتاژ و تست صورت گرفته است و ارتباطی به سایر فرایندهای تولید ندارد؛ یعنی اینتل سایر فعالیت‌های ساخت این محصولات را به کارخانه‌ی خاصی محدود نکرده است. اما فرایند مونتاژ و تست که پیش از این تنها در کارخانه‌ی مالزی این شرکت انجام می‌شد، برای مدل‌های یادشده در کارخانه‌ی چنگدو نیز انجام خواهد گرفت تا روند تولید و عرضه‌ی پردازنده‌های کافی لیک تسریع و تسهیل شود.

اینتل اطمینان می‌دهد که فرایند ساخت پردازنده‌های این شرکت در چنگدو تماما تحت نظارت این شرکت و دقیقا همان روندی است که در کارخانه‌ی مالزی صورت می‌گیرد. بنابراین، خروجی محصولات، فارغ از اینکه کجا تولید شده‌اند، کیفیتی یکسان خواهد داشت.

پس از آنکه تسلا از کامیون الکتریکی سما رونمایی کرد، برخی کمپانی‌های نام‌آشنا به‌عنوان اولین مشتریان این کامیون، چند دستگاه از آن را پیش‌خرید کرده‌‌اند که از میان آن‌ها باید به والمارت اشاره کرد. اطلاعات ارائه‌شده نشان از این دارد که والمارت به‌عنوان بزرگ‌ترین فروشگاه‌ زنجیره‌ای در جهان، بیش از ۱۵ دستگاه Tesla Semi برای استفاده در سیستم توزیع خود در دو کشور آمریکا و روسیه سفارش داده است.

کُری لوندبرگ، سخنگوی والمارت، در این خصوص چنین اظهار نظر کرده است:

ما سابقه‌ی بسیار بلند بالایی داریم که نشان می‌دهد در والمارت فناوری‌های جدید را مورد آزمایش قرار داده‌ایم که از آن جمله‌ باید به استفاده از کامیون‌هایی با سوخت‌ جایگزین اشاره کرد. ما از این موضوع که جزو اولین کاربران کامیون‌های الکتریکی تسلا خواهیم بود، بسیار هیجان‌زده هستیم. ما معتقدیم که می‌توانیم ببینیم چگونه فناوری قادر است در چرخه‌ی تولید محصولات ما تأثیرگذار باشد. همچنین استفاده از کامیون‌های الکتریکی تسلا می‌تواند ما را در دست یافتن به اهداف بلندمدتمان برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای یاری کند.

هرچند توجه عمده در این حوزه بیشتر معطوف خودروهای سواری الکتریکی است؛ اما کامیون‌های الکتریکی نیز رفته‌رفته در کانون توجهات قرار می‌گیرند که می‌تواند پایانی برای آلایندگی بالا و همچنین انتشار گازهای گلخانه‌ای باشد. اضافه شدن قابلیت‌های هوشمند می‌تواند بیش از پیش به کاهش هزینه‌های کمپانی‌های ترابری کمک کند؛ چراکه رانندگان کامیون‌های سنگین دستمزد بالایی در قبال رانندگی دریافت می‌کنند.

بر اساس اطلاعات ارائه‌شده، فروشگاه‌ زنجیره‌ای والمارت نزدیک به ۵ دستگاه کامیون سما را برای استفاده در کشور آمریکا و ۱۰ دستگاه را برای کانادا سفارش داده‌ است.

از جمله‌ی کمپانی‌های دیگری که کامیون سما را سفارش داده‌اند باید به Meijer Inc اشاره کرد که چهار دستگاه کامیون را با پرداخت ۵۰۰۰ دلار پیش‌پرداخت برای هر کدام، خریداری کرده است. این کمپانی اعلام کرده که خودروهای الکتریکی آزمایش خود را پس داده‌اند و از این‌رو استفاده از نیروی الکتریکی به روشی که تسلا از آن استفاده می‌کند بسیار به‌صرفه‌تر از سوخت‌های فسیلی است.

باید دید آیا تسلا می‌تواند با کامیون الکتریکی تغییرات گسترده‌ای در حوزه‌ی خودروهای سنگین ایجاد کند یا خیر؟

اطلاعیه‌ای در رابطه با فعالیت تاکسی‌یاب‌های اینترنتی منتشر شده است و از رانندگان خواسته‌ شده که از این پس از اپلیکیشن مسیریاب Waze استفاده نکنند.

در این اطلاعیه آمده است:

به دستور مقام قضایی، از تاریخ ۳۰ آبان ماه جاری تمام اپلیکیشن‌های درخواست خودرو موظف به منع استفاده از مسیریاب Waze توسط کاربران خود هستند.

بر این اساس تاکسی‌یاب‌های اینترنتی از رانندگان خود خواسته‌اند که برای جلوگیری از غیر فعال شدن اپلیکیشن‌شان، درصورت داشتن مسیریاب Waze روی گوشی خود، تا قبل از ۳۰ آبان این مسیریاب را حذف کنند.

پیش از این اپلیکیشن نقشه و مسیریاب Waze به دستور مقام قضایی فیلتر شده بود؛ اما چندی پیش رفع فیلتر شد.

در همین راستا به رانندگان توصیه شده است که از سایر مسیریاب‌های جایگزین و بومی استفاده کنند.

«اقتصاد گیگ» عبارتی برای توصیف شرکت‌های نوظهوری است که به‌جای به خدمت گرفتن کارکنان تمام‌وقت، اقدام به استخدام پیمانکاران، کارمزدبگیران یا فریلنسرهای مستقل می‌کنند. در این سیستم، کارکنان به‌صورت مستقل در ازای ارائه‌ی خدماتی نظیر تحویل غذا یا حمل و نقل مسافر یا کالا، دستمزد دریافت می‌کنند.

در چنین بازار کاری، مشاغل موقتی و انعطاف‌پذیر هستند و کارکنان نیز از قراردادهای مشخصی بهره‌مند نیستند. برخی از کارکنان از انعطاف‌پذیری موجود در این گونه مشاغل استقبال می‌کنند؛ زیرا تمایلی به انجام کارهای تمام‌وقت ندارند.

اما دیگر افرادی که حق انتخاب محدودی دارند، ناچار خواهند بود این کار را بدون بهره‌مندی از قراردادی که تضمین‌کننده‌ی امنیت شغلی است، به‌صورت تمام‌وقت انجام دهند. این افراد همچنین از حقوق کارگری نظیر مرخصی استعلاجی، عیدی، پاداش و مرخصی زایمان محروم خواهند بود. کارگران گیگ از قانون حداقل دستمزد نیز بهره‌ای نخواهند برد.

شرکت‌های بزرگی نظیر پیملیکو پلامبرز، اوبر و دلیورو، همگی درگیر اختلافات عمومی با کارگران بر سر معضل گیگ هستند و در مورد اینکه با کارمندان خود به‌عنوان پیمانکار رفتار کنند یا نه، دچار اختلاف هستند.البته این سیستم معمولا برای کارفرما سودمند است؛ زیرا هنگامی که تقاضایی وجود ندارد، ناچار به پرداخت دستمزد به کارمندان نخواهد بود.

چه تعداد افراد درگیر اقتصاد گیگ هستند

بر اساس گزارش مؤسسه‌ی جهانی مک‌کینزی (MGI)، در حال حاضر ۵ میلیون نفر در بریتانیا مشغول کار در اقتصاد گیگ هستند. این رقم تقریبا شامل ۱۵.۶ درصد از مجموع نیروی کار تمام‌وقت و پاره‌وقت (۳۲ میلیون نفر) می‌شود. برآورد می‌شود که ۳۰ درصد از مجموع کارگران ایالات متحده و اروپا در اقتصاد گیگ مشغول به کار هستند.

ترزا می، نخست‌وزیر بریتانیا در مورد افراد شاغل در اقتصاد گیگ چه می‌گوید

دولت بریتانیا تأیید کرده که قرار است حقوق بیشتری به کارگران موقت اعطا شود.

نخست‌وزیر بریتانیا در یازدهم ژوئیه‌ی سال جاری در مصاحبه‌ای گفت:

من شکی ندارم که این دولت تلاش خواهد کرد منافع کارگران قراردادی سنتی، کارکنان مشاغل آزاد و آن‌هایی که مشغول کار در اقتصاد گیگ هستند به نحو مناسبی محافظت شود.

دستاورد این موضوع برای کارکنان مشاغل آزاد یا کارگران شاغل تحت قراردادهای صفر ساعت چه خواهد بود

متیو تیلر، سیاستمدار سابق و نویسنده‌ی گزارشی ۹ ماهه درباره‌ی اشتغال مدرن، از کارفرمایان استثمارگری که با پرسنل خود رفتار ناعادلانه‌ای دارند انتقاد کرده است.

دولت بریتانیا همچنین تأیید کرده است که حفاظت بیشتری از کارکنان مشاغل آزاد یا کارگران شاغل تحت قراردادهای صفر ساعت به عمل خواهد آورد. اما از آنجایی که هرگونه تغییر در قوانین مستلزم طی کردن روند بررسی و تأیید در ساختار پارلمانی است، تأمین این حفاظت احتمالا تاحدودی زمان خواهد برد. یکی از بزرگ‌ترین تغییرات، پیشنهاد تغییر قانون به منظور بازنگری در مفهوم کارگر و تغییر آن به «پیمانکار وابسته» است.

با فشار موجود بر شرکت‌ها برای بهبود شیوه‌های کاری، تغییرات دیگری نیز احتمالا به وقوع خواهد پیوست. برخی از پیشنهاداتی که توسط تیلور ارائه شده به شرح زیر است:

• باید حق درخواست ساعت کاری ثابت یا قرارداد دائم به کارکنان اعطا شود که البته کارفرمایان همچنان می‌توانند از اعطای این حقوق سرباز بزنند؛ با این حال آن‌ها موظف هستند تمام درخواست‌ها را اعلام کنند تا از این طریق، ناگزیر به ارائه‌ی امنیت بیشتر شغلی شوند.
• هنگامی که کارفرمایان از اعطای ساعات کاری تضمین‌شده سرباز می‌زنند، کمیسیون حداقل دستمزد (LPS)، باید خواهان پرداخت حداقل دستمزد بیشتر توسط شرکت‌ها باشد.
• مرخصی استعلاجی باید به‌عنوان یک حق افزوده به کارگران موقت اعطا شود و هرچقدر زمان کار آن‌ها برای شرکت افزایش یابد، به تبع آن مزایای بیشتری نیز دریافت کنند.
• در اولین روز کاری، باید فهرستی شامل تمام حقوق کاری به کارگران موقت داده شود. تمام موارد باید به زبان ساده نوشته شده باشد تا از بهره‌کشی از کارگران توسط کارفرما جلوگیری شود.
• از شرکت‌ها درخواست شود نحوه‌ی برخورد خود با شکایات کارگران را اعلام کنند.

با این حال، مدیران شرکت‌های اوبر و دلیورو به برخی از این پیشنهادها انتقاد کرده‌اند. آن‌ها به اعضای پارلمان اعتراض کرده‌ و مدعی شده‌اند که اعطای حقوق اولیه به کارگران برای آن‌ها گران تمام خواهد شد. اندرو بیرن، مدیر سیاستگذاری اوبر در بریتانیا، به کمیسیون بازرگانی پارلمان گفته است اگر بخواهند با رانندگان خود مثل کارگران عادی رفتار کنند، باید هزینه‌ای بالغ بر «ده‌ها میلیون» یورو برای این کار در نظر بگیرند. دن وارن، مدیر اجرایی دلیورو در بریتانیا می‌گوید در صورت اجرایی شدن پیشنهادات ذکرشده، هزینه‌ی سفارشات برای مشتریان به اندازه‌ی یک یورو افزایش خواهد یافت.

نکته‌ی قابل تأمل در درگیری‌های پیش‌آمده‌ی اخیر بریتانیا، سپری شدن دوران بلوغ اقتصاد گیگ در جهان است. کشور انگلستان به‌عنوان یکی از پیشتازان دنیای تجارت، می‌‌تواند با تصویب قوانین مدرن، این سبک از اقتصاد را به‌خوبی جهت‌دهی کند. فعالان اقتصادی باید بدانند که این نوع جدید از کارفرمایی و پیانکاری که در سال‌های اخیر متولد شده است، در مسیر بلوغ قرار دارد و برای ماندگار شدن در آن، باید قوانین و دستورالعمل‌های کاربردی نیز تصویب شود.

در کشور ما نیز نمونه‌های متعددی از این نوع کسب و کار مشاهده می‌شود. ظهور اقتصاد گیگ در ایران نیز عمر زیادی ندارد و به زمان ظهور استارتاپ‌های موفق حوزه‌ی فناوری محدود می‌شود. به هر حال توجه به قوانین جهانی و تلاش برای تصویب قوانین بومی برای این نوع از تجارت، نیازی حیاتی است که برطرف کردن آن، همکاری تمامی فعالان این حوزه و همچنین قانونگذاران را طلب می‌کند.

تلسکوپ فضایی جیمز وب دو سال پیش از پرتاب به فضا اهداف رصدی ابتدایی خود را شناخت.

منجمان در کره جنوبی در مطالعات خود، موفق شدند کهکشانی را در فاصله 180 میلیون سال نوری رصد کنند که بسیار به کهکشان راه شیری شباهت دارد.

وقتی همپشایر گفته‌های لورن و لیچ را در مورد Automatic Neuroscientist شنید، متوجه شد که این موضوع می‌تواند سرنوشت بازی را عوض کند. لیچ گفت:

آن‌ها می‌توانند یک موضوع را هنگام هدایت آزمایش توسط هوش مصنوعی انجام دهند.

ولی همپشایر گفته آن‌ها را اشتباه شنید و در تمنای چیزی جاه‌طلبانه بود. او هزاران موضوع و آزمایش را در پارامترهای موازی و چندگانه پیشنهاد کرد.

این ایده‌ی عجیب، ظرافت خاص خودش را داشت. علوم شناخت انسان، معضلی پیچیده و غیر انسانی است؛ بنابراین آیا باید با دستگاهی با چنین مشکلاتی مواجه شد؟

لورنز از Automatic Neuroscientist در ژوئن سال ۲۰۱۶، از نسخه آزمایشی مطالعه‌ی تصویربرداری مغز همپشایر استفاده کرد. او از ۲۱ داوطلب برای انجام ۱۶ تست شناختی کمک گرفت. دستگاه می‌بایست مدارهایی از مغز را پیدا می‌کرد که با هر وظیفه، فعال می‌شدند. وظایف انتخاب‌شده از سوی هوش مصنوعی، طبق آزمایش قبلی همپشایر مبتنی بر فعال‌سازی دو شبکه‌ی مغزی استدلال قیاسی و حافظه‌ی کاری فضایی بودند.

این باعث شد که توجه‌ها به آزمایش بیشتر شود. با این نتایج به‌دست‌آمده، همپشایر که هنوز از نتیجه مطمئن نبود، کمی شگفت‌زده شد. طبق مطالعات قبلی، بسیاری از وظایفی که هوش مصنوعی انتخاب می‌کند باید مدارهای متفاوتی را فعال می‌کردند. تأیید دو مدار از سه مداری که در مقاله Neuron در سال ۲۰۱۲ شناسایی شد، خوش‌شانسی محض بود.

 تیم، آزمایش را مجددا در یک روز از ماه می انجام دادند. همکار پرتغالی تیم با نام اینس ویولانته، داخل اسکنر قرار گرفت. لورنز پس از چند دقیقه، نموداری از فعالیت ویولانته در شبکه‌های مختلف مغز برای هر یک از تست‌ها ایجاد کرد؛ این نمودار شبیه یکی از نقاشی‌های رنگارنگ مارک روتکو بود. وقتی فعالیتی در یک مدار با فعالیت دیگر هم‌راستا نبود، رنگ قرمز و وقتی فعالیت‌ها با هم مرتبط بودند، رنگ آبی نشان داده شده بود.

این ایده‌ی عجیب، ظرافت خاص خودش را دارد. از آنجایی که علوم شناخت انسان، معضلی پیچیده و غیرانسانی است، بهتر است برای روبه‌رو شدن با آن از دستگاه کمک گرفته شود.

یک لوزی قرمزرنگ در سمت راست، پایین نمودار وجود دارد. این لوزی بدان معنا است که دو تست، بر دو مدار مستقل مربوط به استدلال استقرایی یا قیاسی و حافظه‌ی کاری فضایی اثر می‌گذارند. این لوزی نتایج به‌دست‌آمده از نسخه آزمایشی را تأیید می‌کرد. لیچ، همپشایر و لورنز اکنون تصمیم داشتند مطالعه آنلاین هوش را که در سال ۲۰۱۲ انجام داده بودند، دوباره تکرار کنند. همپشایر می‌گوید:

می‌خواهیم نوعی دستگاه هوش مصنوعی را به‌ کار بندیم که می‌تواند با استفاده از مقدار زیادی داده، اجزای اصلی هوش انسان را مورد بررسی قرار دهد و در عین حال بی‌طرف باشد.

همپشایر به جای ۱۲ تست قبلی، در حال تدارک ۶۰ تست است. این تست آنلاین خواهد بود و هرکسی می‌تواند در آن شرکت کند.

الگوریتم یادگیری دستگاه آن‌ها همزمان اطلاعات ۱۰۰ نفر را دریافت و جمع‌آوری خواهد کرد. خوشبختانه هزاران نفر در این تست ۶۰ گانه شرکت می‌کنند تا فهرستی از عملکردشان را طی تست ارائه دهند. سپس این تست با وظایفی تصحیح خواهد شد تا مجموعه‌ای بی‌نقص ارائه دهد که عملکرد خوب در یک زمینه‌، راهنمایی برای عملکرد روی دیگری نباشد. Automatic Neuroscientist قادر خواهد بود، تست‌ها را به‌گونه‌ای اصلاح کند که بتواند آزمایشات خودش را طراحی کند.

لیچ برای اینکه مفهوم هوش مصنوعی به‌عنوان ابزاری برای شناسایی مغز را بهتر منتقل کند، آن را به بازی Hangman مرتبط می‌کند. در این بازی، شخص کلمه‌ای پنهانی انتخاب می‌کند و فرد دیگر باید این کلمه را حرف‌به‌حرف حدس بزند.

در اسکن مغزی سنتی، حدس فوری و کامل کلمه محتمل بود. پژوهشگران از قبل تصمیم می‌گرفتند چه چیزی را با یک اسکنر اندازه‌گیری کنند و با ثبت داده‌های به‌دست‌آمده از وظایف شناختی فرد، نتایج حاصل از بسته‌های آماری را در هم می‌آمیختند تا بتوانند به موضوع مورد علاقه‌شان برسند.

شیوه‌ی هوش مصنوعی، بیشتر شبیه به بازی واقعی است، شبیه به تست یک حرف است، اینکه درک کنیم چگونه حرف‌ها به‌ شکل درست در کنار هم قرار می‌گیرند، سپس آنقدر فرضیه‌سازی کنیم تا به جواب برسیم.  

انشعابات، مشتقات، و تأثیرات همیشه گسترده‌تر و وسیع‌تر هستند. لیچ معتقد است که هوش مصنوعی می‌تواند فردیت را از پژوهش حذف کند. تنوع هوش مصنوعی در طیفی بین اکتشاف و شناسایی (جایی که فرضیه‌ها ضعیف هستند) و بهره‌برداری (جایی که فرضیه‌های صحیح و قوی در آن تصفیه شده‌اند و قابل بهره‌برداری هستند) قرار دارد. البته بدون شک به افرادی نیاز دارید که فرضیه‌های پیشین را طراحی کنند، کد بنویسند، فرضیه مطرح کنند، برای آزمایش آزادی تعریف کنند، مقاله‌ی پژوهشی بنویسند و مواردی از این دست؛ اما دستگاه از انسان سریع‌تر و همچنین مطمئن‌تر است. لیچ می‌گوید:

تکرار و رونوشت در ذات این روش است. پتانسیل این روش بسیار بالا است و می‌تواند رشته‌ی عصب‌شناسی را منقلب کند. Automatic Neuroscientist می‌تواند راه و روشی جدید برای رادیولوژی اتوماتیک، روانشناسی اتوماتیک و ... ارائه دهد.

لورنز در ۱۳ ژوئن سال ۲۰۱۳، دکترای خودش را گرفت و ۱۲ مقاله در ژورنال‌ها ارائه داد. لورنز یادآور شد:

وقتی می‌خواستم به بیماران فلج به‌عنوان یک محقق در دانشگاه فنی برلین کمک کنم، هنوز ایده‌ی من آنقدر‌ها پیشرفت نکرده بود. تمامی این آزمایشگاه‌ها برای کمک به بیماران بود، ولی تمرکز آن‌ها بر بهبود جزئی در الگوریتم قرار داشت. من احساس ضعف می‌کردم و نگران بودم. تنها در صورتی می‌توانستم امیدوار باشم که بهبودی واقعی حاصل شود؛ حتی اگر این بهبودی کوچک باشد. پس از گذشت ۴ سال چیزی پیدا کردم که تفاوت‌ها را رقم زد.

شرکت کردن در تست هوش انسان از طریق هوش مصنوعی

تیم کالج ایمپریال لندن، هوش مصنوعی Cognitron را خلق کرده است. Cognitron اولین هوش مصنوعی است که برای ارزیابی مهارت‌های ذهنی انسان طراحی شده است. شما می‌توانید از Cognitron بازدید کنید و پس از وارد کردن کمی از اطلاعات شخصی‌تان، تست را انجام دهید. این تست حدودا نیم ساعت تا یک ساعت زمان می‌برد.

برای اطلاعات بیشتر روی لینک کلیک کنید.

شرکت  BMW در حال کار روی نمونه فیس‌ لیفت سری 7 است که درحال حاضر، در اطراف مونیخ و پیست نورنبرگ تست‌های نهایی را می‌گذراند. دیگر جای شگفتی باقی نمی‌ماند؛ چراکه نمونه استتارشده این خودرو توسط خبرنگاران دیده شده است. معمولا در خودروهای فیس‌لیفت از بعضی از ترفندهای طراحی استفاده می‌شود؛ اما این بار قضیه کمی جدی‌تر است. اخیرا خبر تازه‌ای منتشر شده که در آن از سری 7 در کنار سری 8، X7 و i8 به‌عنوان پروژه‌های فوق لوکس در آینده شرکت بی‌ام‌و یاد می‌شود که ذهن مردم را بسیار کنجکاو می‌کند.

مطمئنا مدل جدید سری 7 قرار است کمی بیشتر از یک خودروی فیس‌ لیفت، تغییرات ظاهری داشته باشد؛ یعنی از لحاظ فنی و تکنولوژی‌های به‌کاررفته نیز قطعا شاهد تغییراتی در این مدل خواهیم بود که در نسخه نهایی از آن رونمایی خواهد شد. یک طراح مستقل، تصمیم گرفته است با استفاده از مفهوم ظریف طراحی X7 و iperformance، این خودرو را طراحی کند.

این یک ایده جسورانه است که مستقیما از جلوی X7 گرفته شده و روی سری 7 قرار داده شده است. در عقب نیز روش مشابهی تکرار شده و به نظر می‌رسد چراغ‌های عقب از X4 مدل ۲۰۱۹ گرفته شده است.

درحالی‌که جلوپنجره‌ی بزرگ حس یک ماشین SUV را به انسان منتقل می‌کند؛ مقامات خودروساز باواریایی رسما اعلام کردند که در مدل‌های سدان و کوپه از پنجره‌های کشیده‌تری استفاده می‌کنند تا در کنار طراحی مجدد چراغ‌ها، ظاهری اسپرت‌تر به خودروی لوکس سری 7 بدهند.

بایدو (Baidu)، غول چینی دنیای اینترنت از دو ربات جدید و یک اسپیکر هوشمند برای رقابت با اسپیکر اکوی شرکتآمازون رونمایی کرد.

این محصولات که هر سه Raven نام دارند، در مقر واقع در شهر پکن این شرکت و در جریان کنفرانس Baidu world در روز چهارشنبه رونمایی شدند. این محصولات همگی به فناوری هوش مصنوعی بایدو مجهز هستند.

اسپیکر هوشمند بایدو، موسوم به Raven H، یک محصول متفاوت با ریموت کنترل LED جداشونده‌ای است که می‌تواند به‌صورت جداگانه برای کنترل سایر دستگاه‌های Raven نیز مورد استفاده قرار گیرد. این اسپیکر هوشمند در ماه دسامبر به قیمت ۲۵۶ دلار به فروش گذاشته خواهد شد.

ساخت این دستگاه را کمپانی Raven Tech بر‌عهده دارد. این کمپانی که در ماه فوریه تحت مالکیت بایدو درآمد، با همکاری شرکت الکترونیکی سوئدی Teenage Engineering این اسپیکر را طراحی و تولید کرده‌ است.

اسپیکر مورد بحث، مانند آمازون اکو، گوگل هوم و اپل هوم‌پاد، این امکان را برای کاربران فراهم می‌کند که بتوانند با استفاده از صدای خود به جستجوی صوتی بپردازد، موزیک گوش کنند یا تاکسی بگیرند.

بازار اسپیکر هوشمند مملو از برندهای مختلف شده است؛ اما آمازون با در اختیار گرفتن ۶۸ درصد از سهم بازار، یکه‌تاز این عرصه به شمار می‌رود. بنابراین ۶۸ درصد از ۲۴ میلیون اسپیکر هوشمندی که پیش‌بینی می‌شود تا پایان امسال به فروش برسد، به دستیار مجازی الکسا آمازون که در اسپیکرهای اکو استفاده شده است، مجهز خواهند بود.

چنگ لیو، مؤسس Raven Tech و مدیر کل فعلی بخش سخت‌افزار هوشمند بایدو، می‌گوید:

سال‌ها است که انسان‌ و ماشین‌ با هم تعامل دارند. اما Raven H قصد دارد دنیایی بسازد که در آن تعامل یادشده بی‌نقص باشد. این اسپیکر به فناوری تشخیص صوت پیشرفته‌ی بایدو یعنی DuerOS مجهز است که سطح ادراک بالا و بی‌سابقه‌ای از یک دستگاه هوشمند به نمایش می‌گذارد. طراحی انعطاف‌پذیر آن به کاربر این امکان را می‌دهد که در خانه یا محل کار خود حرکت کند و همزمان به Raven H و دنیای شخصی خود متصل باشد.

بر اساس گزارش بایدو، Raven R رباتی خودکار با هوش عاطفی است. این ربات ۶ مفصل مشابه انسان دارد که به آن این امکان را می‌دهد که دستورات کاربر را اجرا کند و برای ارتقاء تجربه‌ی کاربری، عواطفی از خود بروز دهد.

Raven Q ربات خانگی دیگری است که هنوز در مرحله‌ی طرح مفهومی قرار دارد. بایدو می‌گوید این ربات پس از تکمیل فناوری‌های متعددی نظیر مسیریابی لحظه‌ای، بینایی کامپیوتری و پردازش زبان طبیعی را در خود جای خواهد داد.

مشخص نیست که دو ربات Raven R و Raven Q چه قیمتی دارند و چه‌زمان به فروش می‌رسند.

لیو می‌گوید:

تمام محصولات ما در خانواده‌ی Raven به جدیدترین فناوری‌های هوش مصنوعی بایدو از جمله تشخیص چهره، بینایی کامپیوتری و حتی فناوری اتومبیل خودران Appollo متعلق به بایدو مجهز خواهند بود. این اسپیکر هوشمند و ربات‌های خانگی ممکن است گام کوچکی در تاریخ فناوری به حساب بیایند؛ اما می‌توانند به زندگی روزمره‌ی مردم کمک کنند و تجربه‌ای برای آن‌ها به ارمغان بیاورند که تنها در فیلم‌های علمی تخیلی می‌توان دید.

گسترش اینترنت و رواجِ  کاربری آن در کشورهای مختلفِ  دنیا، باعث شد سرویس‌های چندرسانه‌ای و تولید محتوای بزرگی در این دنیای مجازی پدیدار شوند که تا پیش از این در انحصارِ رسانه‌های رادیو، تلویزیون و شبکه‌های کابلی بود. از این گذشته، افزایشِ   حجم داده‌ها و اطلاعاتِ  تولیدشده به بزرگ شدنِ  ذخیره‌سازها و متورم شدنِ  بیش از پیشِ   سرویس‌های اشتراک گذاریِ  فایل و رشدِ شدید ترافیکِ  شبکه‌های مبتنی بر P2P در این شبکه‌ی تار عنکبوتی منجر شد. با تغییر الگوی کاربران در استفاده از اینترنت و شیوعِ بیش از پیش سرویس‌های استریم و تماشای آنلاینِ محتوا و دانلودِ بازیِ‌های ویدیویی به جای خریدِ رسانه‌ی فیزیکی، لزوم بهره‌‌گیری از سرعت‌های بالاتر برای پاسخ‌گویی به این نیازها هم افزایش یافت و شرکت‌های سرویس‌دهنده‌ی اینترنتی به تدریج سرعتِ  سرویس‌ها و خدماتِ  خود را ارتقا دادند و فناوری‌های جدیدی به کار گرفتند.

فناوری‌های نوین در اینترنتِ  ثابت برای عبور از محدودیت‌های فنی، از به‌کارگیری Digital subscriber line) DSL) روی خطوط مسی تلفن به سمتِ  استفاده از VDSL و سپس به‌کارگیریِ فیبر نوری در شبکه‌ی دسترسی و توزیعِ اینترنت سوق پیدا کردند و راهکارهای جدیدی بر این اساس و با استانداردهای FTTxمعرفی شد. رایج‌ترینِ  آن برای کاربرانِ  خانگی همان FTTH یا Fiber to the home است که فیبرِ نوری تا مودم کاربر در خانه امتداد پیدا می‌کند و زوج سیمِ  مسی کاملا از مسیرِ ارتباطی حذف می‌شود. اگر چه خدماتِ  کابلی و مبتنی بر فیبرِ نوری سال‌های سال است که در کشور‌های مختلف‌ دنیا به‌صورت گسترده برای کاربرانِ  نهایی مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ در ایران تاکنون فقط شبکه‌های زیرساختی، سازمانی و دانشگاهی بر این اساس گسترش یافته‌اند و سرویس‌های اینترنتِ  خانگی عمدتا هنوز بر خطوطِ  مسی استوار هستند. به هر ترتیب با توسعه‌ی بیشترِ شبکه‌های داخلی و افزایشِ   تدریجیِ  استفاده از فناوری‌های نوین برای بهره‌مندی از کیفیت و سرعتِ  بالاتر، لزومِ  ارائه‌ی الگوی جدید و کارآمدتری در ارائه‌ی خدماتِ  اینترنتی در سطح کشور، بیش از پیش افزایش می‌یابد.

مفهومِ  مصرف منصفانه در اینترنت

با رواجِ سرویس‌های نامحدود و افزایش سرعتِ  دسترسی کاربران و توانایی دریافت و ارسالِ اطلاعات با سرعت‌ بالا، شرکت‌های سرویس‌دهنده‌ لزوم به‌کارگیریِ  برخی سیاست‌ها برای مدیریت پهنای باندِ شبکه‌ی خود را ضروری دیدند. سیاست‌های فنی که با اعمالِ  محدودیت‌های خاص در سرویس‌ِ کاربرانِ  نهایی، بتواند کیفیت و ثباتِ  ترافیک اینترنت و ارائه‌ی خدمات سرویس‌دهنده را بر اساسِ   پهنای باندِ کلیِ  در دسترس، برای تمامی کاربران تضمین کند. در روزهای آغازینِ  عرضه‌ی تجاریِ  سرویس‌های نامحدود، تعدادی از کاربران با مصرف و دانلودِ طولانی‌مدت خصوصا در ساعاتِ اوجِ مصرف، می‌توانستند بخشِ   زیادی از پهنای باندِ کاربران را در اختیارِ خود بگیرند.

تا سالِ ۲۰۱۰ ارائه‌ی سرویس‌های نامحدود هنوز هیچ شرایطی را شامل نمی‌شد؛ ولی پس از آن و به‌خصوص از اواسطِ  سال ۲۰۱۲ و اوایل ۲۰۱۳ بود که استفاده از مفهومِ Fair Use Policy یا اختصارا FUP در بین ISP-ها متداول شد و بسیاری از آن‌ها بنا به میزانِ  متوسطِ  درآمد به ازای هر کاربر، امکاناتِ  فنی و برآورد تعدادِ کاربرانِ  پُر‌مصرف در مناطقِ تحتِ  پوششِ    خود سعی کردند مقرراتی در این چارچوب وضع کنند؛ به نحوی که کاربر در صورتِ  عبور از سقفی مشخص در بازه‌ی زمانی خاص، با محدودیت‌هایی در سرعتِ  دریافت و ارسال یا در استفاده از سرویس‌های استریم یا اشتراک گذاری فایل مثلِ  تورنت یا UseNet مواجه شود.

سرویس‌های اینترنتی شرکت BT در بریتانیا - سرویس ۵۲ مگابیت بر ثانیه با قیمتِ  ماهانه ۳۴ پوند بدون محدودیتِ FUP

در یک نگاهِ کلی، ISP با ارائه‌ی سرویسِ   نامحدود بر اساسِ   ضوابطِ FUP یا همان سیاستِ  مصرفِ  منصفانه می‌تواند دسترسیِ  کاربرانِ  پرمصرف را محدود کند؛ محدودیتی که بر اساسِ   اصول منصفانه و نسبت به میزانِ  عرف و رایجِ  استفاده در میانِ  کاربران و نیازِ واقعی باشد. به تعبیر دیگر می‌توان گفت که اینترنتِ  نامحدود واقعا نامحدود باشد؛ مگر جایی که هدفِ  یک کاربر در بلعیدنِ  شبانه روزی تمامِ  پهنای باندِ در دسترسِ   خود محرز شود.

اما مشکلی که ایجاد می‌شود این است که مصرفِ  منصفانه تعریفِ  ثابتی ندارد و در هر جا ممکن است معنی متفاوتی برای آن به کار رود. از طرفِ دیگر این موضوع وقتی حادتر می‌شود که این سیاستِ  مصرفِ  منصفانه واقعا منصفانه پیاده‌سازی نشود و از نظر فنی به شکلی اجرا شود که نه‌تنها سرعت و کیفیتِ  دسترسی کاربرانِ  خورنده‌ی پهنای باند را هدف بگیرد، بلکه بسیاری از کاربرانِ  عادی با الگو‌های مصرفِ  رایج را هم تحتِ  تاثیر قرار داده و باعثِ  نارضایتی بسیاری از این افراد شود.

به همین دلیل، اطلاعِ دقیقِ  کاربران از ضوابطِ FUP در سرویس‌های نامحدود ضرورتِ  دوچندانی پیدا می‌کند و هر سرویس‌دهنده موظف است شرایطِ  مصرف منصفانه در خدماتِ  اینترنتیِ  خود را به روشن‌ترین شکلِ  ممکن به اطلاع کاربران برساند.

روند به‌کارگیری سیاست‌های مصرفِ  منصفانه در دنیا

مطرح شدن این طرح توسطِ  برخی سرویس‌دهنده‌های اینترنتیِ  مشهور در دنیا از همان ابتدا انتقادهای زیادی برانگیخت. بسیاری از کاربران و رسانه‌های تخصصی به تناقضِ    ذاتیِ  این محدودیت‌ها با تبلیغاتی که برای سرویس‌های نامحدود می‌شد اعتراض داشتند و برخی هم از ایجادِ ابهام و مجال برای سوء استفاده‌ی احتمالیِ  سرویس‌دهنده‌ها ابراز نگرانی می‌کردند. در هر حال بعضی خدمت‌دهندگان این شرایط را در سرویس‌های جدیدشان اجرایی کردند و در عوض به کاربران قولِ کیفیتِ  مطلوب‌تر و ثباتِ  کلی بیشتر در سرویس‌های ارائه‌شده بر اساسِ   شرایطِ FUP دادند.

اما پیاده‌سازی سیاست‌های محدود‌کننده‌ی خدمات بدونِ  عوارض نبود و بعد از مدتِ  کوتاهی منجر به پیامدهای غیر قابل پیش‌بینیِ  جدیدی شد. بسیاری از کاربران از عدم اطلاع‌رسانیِ  صحیح در موردِ ضوابط FUP روی سرویس‌هایشان شکایت داشتند و کار به دعوای حقوقی هم کشید. به طور نمونه FCC (کمیسیونِ  ارتباطاتِ  فدرال) در آمریکا برخی سرویس‌دهندگان اینترنتی را به خاطرِ آنچه گمراه کردنِ  کاربران در ارائه‌ی سرویس‌های نامحدود می‌نامید، جریمه کرد. در ماه ژوئنِ ۲۰۱۵ شرکتِ AT&T به پرداخت ۱۰۰ میلیون دلار و در اکتبرِ ۲۰۱۶ شرکتِ T-Mobile به پرداختِ ۴۸ میلیون دلار محکوم شدند که ناشی از ناتوانی آن‌ها در ارائه‌ی شفافِ  محدودیت‌های در نظر گرفته‌شده روی سرویس‌های نامحدود بود.

افولِ  استفاده از سیاست‌های منصفانه

اصولا ایده‌ی به‌کارگیری برخی محدودیت‌ها روی پهنای باندِ کاربران، از ابتدا به خاطرِ وجودِ محدودیت‌های فنی و قیمتِ  تجهیزات مطرح شد. اما با گذشتِ  سال‌ها شرایط در عرصه‌ی تجهیزاتِ  تأمینِ  اینترنت با عرضه‌ی فناوری‌های جدید و کاهشِ   قیمتِ  آن‌ها به کلی تغییر کرده است.

در سال ۲۰۱۶، دین جسپر، مدیر عاملِ  شرکت Sonic از عرضه‌ کنندگانِ  خدمات اینترنتی در ایالات متحده، تصورِ عمومی مبنی بر لزومِ  به‌کارگیری محدودیت‌‌های شناخته‌شده تحت عنوان سیاست‌های منصفانه روی سرویس‌های اینترنتی را زیر سؤال برد و اذعان کرد که سهمِ  هزینه‌ی تجهیزاتِ اینترنتی در سال ۲۰۰۸ به حدودِ ۲۰ درصد از درآمدِ آن‌ها بالغ می‌شد؛ در حالی که این هزینه در سالِ ۲۰۱۶ به دلیلِ  افت قیمتِ  شدید تجهیزاتِ  مورد نیاز به حدود ۱.۵ درصد از درآمد این شرکت تقلیل پیدا کرده است. با این توصیف دیگر لزومی به ایجاد محدودیت مصنوعی نیست و عایدیِ سرویس‌دهندگان از قبال فروش سرویس‌هایشان بسیار بیشتر از چیزی است که در سال‌های گذشته به پیاده‌سازی FUP منجر شده بود.

حتی قبل از این هم بعضی از شرکت‌هایی که به شکلی ضوابط FUP را در برخی بسته‌ها پیاده‌سازی کرده بودند، به تدریج با تجدید نظر در خدمات و رفع کاستی‌ها توانسته بودند از وضع هر گونه محدودیت روی سرویس‌های عرضه‌شده خلاص شوند و کاربران را هم از این محدودیت‌های ساختگی خلاص کنند. برخی شرکت‌ها هم شرایطِ  مصرفِ  منصفانه را تا حدِ زیادی بهبود بخشیدند. مثلا شرکت Comcast در سال ۲۰۱۶ سرویسی با ضوابط مصرف منصفانه داشت؛ ولی آستانه‌ی ایجاد محدودیت در سرویس را از ۳۰۰ گیگابایت در ماه به سقف یک ترابایت افزایش داده بود. با وجود این، تحقیقات داخلی این شرکت نشان می‌داد که حتی استفاده‌ی مداوم تمام اعضای خانواده از Netflix به‌صورت HD در طول یک‌ ماه در پایان چیزی بین ۲۵۰ تا ۳۰۰ گیگابایت داده را در بر‌ می‌گرفت و بعید بود کاربری با الگوی مصرف متعارف به نزدیک ۱ ترابایت برسد.

در اینجا فهرستی از برخی سرویس‌دهندگان در کشورهای مختلف و شرایط مصرف منصفانه در خدمات اینترنت آن‌ها را ملاحظه می‌کنید:

در سال‌های گذشته برخی از این شرکت‌ها در کشورهایی مانند انگلستان و آمریکا محدودیت‌هایی برای سقف دانلود مقرر کرده بودند که حالا این محدودیت را به کلی حذف کرده‌اند و یا این سقف را تا جایی افزایش داده‌اند که حتی برای کاربران پُرمصرف هم به سختی قابل عبور است. در کشورهای جنوبِ شرق آسیا هم به علت مصرف دیتای زیاد و استفاده‌ی همگانی از اینترنت، هیچ محدودیت خاصی از ابتدا اعمال نشده است و به عنوان نمونه شرکت SKbroadband در کره‌ی جنوبی فقط بر روی سرویس‌ گیگابیتی خود محدودیت دانلود ۱۰۰ گیگابایت در یک روز را اعمال کرده است و پس از عبور از سقف ۱۰۰ گیگابایت، تنها در همان روز سرعت به ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه که یک دهم سرعت اصلی است کاهش خواهد یافت.

جمع‌بندی

حتما در خبرها خواندید که در ایران هم پس از سال‌ها تأخیر و حجم‌فروشی سرویس‌دهندگان اینترنتی با قیمت‌های گزاف، سرانجام تعرفه‌ی جدید سرویس‌های پرسرعت اینترنت غیر حجمی توسط وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات اعلام شد. این طرح در اولین تلاش در دولت قبلی، پس از مخالفت‌های فراوان متوقف شد و برای بار دوم مورد ارزیابی و تجدید نظر قرار گرفت و پس از تصویب اعلام شد. در طرح نهایی جدید دیگر از میزان «سقف مصرف» برای سرویس‌هایی که قرار بود نامحدود باشند اسمی برده نشده است و در عوض برای اولین بار از اتکای آن بر یک سقف مصرف منصفانه (Fair usage policy) صحبت به میان آمده و تعیین جزئیات آن هم به عهده‌ی سرویس‌دهندگان گذاشته شده است.

اگر این مصرف منصفانه قرار است همان تعریف متداول به شکل کنونی آن در سطح دنیا را داشته باشد که به نظر گامی بلند و رو به جلو همراه با تحول در شیوه‌ی خدمت‌رسانی اینترنتی در ایران را در پیش رو خواهیم داشت و برای کاربران نیز سودمند خواهد بود. اما اگر استفاده از اصطلاح «مصرفِ منصفانه» تنها یک تغییر کلامی و تعویض واژگان باشد، احتمالا هدف بیشتر رفع ظاهری ایرادات طرح قبلی و کاستن از انتقادات کاربران بوده و تغییری محتوایی در طرح اصلی صورت نگرفته است. در هر حال انتظار این است که وظیفه‌ی محول‌شده به سرویس‌دهندگان اینترنتی برای پیشنهاد سقفِ  مصرف منصفانه، واقعا منصفانه و همگام با تعریف جهانی این مفهوم و به معنای رایج آن باشد و دوباره مثل طرح ابتدایی وزارتخانه، شاهد اعلام محدودیت‌های حجمی غیر منطقی، نامتعارف و البته سودجویانه از سوی آن‌ها نباشیم و رابطه‌ای از نوع رابطه‌ی خودرو سازان داخلی با وزارت صنعت، بین ISP-ها با وزارت ارتباطات شکل نگیرد.