استرس به هر طریقی، راه خود را به زندگی ما پیدا می‌کند؛ چه از طریق فشارهای کاری، مالی، سلامتی یا موارد دیگر. وقتی استرس به زندگی ما وارد شد، مانند ابری سیاه بر ما سایه می‌اندازد و همه‌جا به دنبالمان می‌آید.

قریب به نصف افراد شرکت‌کننده در نظرسنجی انجمن روانشناسی آمریکا اظهار می‌کنند که استرس مداوم، تأثیری منفی بر زندگی شخصی و حرفه‌ای آن‌ها دارد. این استرس منفی، خود را به اشکال مختلفی نظیر رخوت، سردرد، سیستم ایمنی ضعیف یا بدتر نشان می‌دهد.

برای این‌که با این استرس مقابله کنید، در ادامه با دن اسکالکو، مؤسس و مدیر توسعه آژانس بازاریابی دیجیتالی Digitalux همراه می‌شویم و او به ذکر چهار روش متفاوت برای رساندن استرس به حداقل میزان ممکن می‌پردازد.

 ۱. وعده‌های غذایی ساده‌تر آماده کنید

هر شخصی به‌طور میانگین روزانه حدود یک ساعت و ۴۲ دقیقه به پخت‌وپز و خوردن وعده‌های غذایی اختصاص می‌دهد. این رقم در هفته به ۱۲ ساعت می‌رسد. با یادگیری آماده کردن وعده‌های غذایی (صبحانه، نهار و شام) به شیوه‌ای ساده‌تر، می‌توانید در درازمدت، زمان چشمگیری ذخیره کنید و به‌جای این‌که تمام کارها را در طول روز با عجله و شتاب انجام دهید، این مدت‌زمان را به استراحت اختصاص دهید. «ترفندهای وعده غذایی» برای من به شرح زیر هستند:

• برای عضویت در یک سرویس تحویل غذا درخواست دهید. نیازی نیست زمانتان را برای با عجله رفتن به فروشگاه مواد غذایی یا عجله برای یافتن بهترین دستور غذا تلف کنید. همیشه چند سرویس غذایی خوب وجود دارد که حتی غذاهای آماده‌شده را برای شما می‌فرستند و تنها باید آن‌ها را پیش از میل کردن گرم کنید.
• این بار برای صبحانه، یک اسموتی فوری را امتحان کنید. برخی شرکت‌ها، فنجان‌های میوه‌ و سبزی‌های آماده‌شده و یخ‌زده را ارسال می‌کنند. کافی است پیش از نوشیدن، آن‌ها را تکان دهید.

• پرهیز غذایی متناوب را امتحان کنید. اگر می‌خواهید تا جایی که امکان دارد زمان ذخیره کنید، وعده‌های غذایی روزانه را تقریبا به‌کلی حذف کنید. شاید به نظرتان عجیب باشد؛ اما به‌علاوه ذخیره زمانی که به این ترتیب خواهید داشت، نتیجه‌ی تحقیقات نشان داده است که پرهیز غذایی متناوب به کاهش ورم‌کردگی، سلامت قلب و حتی محافظت از مغز در برابر زوال کمک می‌کند.

۲. برای رانندگی با یک دوست همراه شوید

شاید بدترین قسمت رفتن به سر کار طی روز، رانندگی به سمت آن محل و برگشتن باشد. فشار خون بالا، اضطراب، نگرانی و ترس همگی با رانندگی همراه هستند. رانندگی به‌خصوص در اوایل صبح و عصر استرس‌زا است؛ یعنی زمانی که ترافیک در اوج خود است و مردم خسته هستند. نرخ بالای خشونت‌های جاده‌ای در این زمان، موضوع عجیبی نیست.

استرس روزانه خود را با اشتراک‌گذاری اتومبیل از بین ببرید. به این روش علاوه بر صرفه‌جویی در هزینه بنزین، یکی از بزرگ‌ترین عوامل استرس‌زای روزانه را نیز معدوم می‌کنید.

۳. مصرف قهوه را کمتر کنید و بیشتر چای بنوشید

نوشیدن قهوه، انرژی اکثر نیروی کار را تأمین می‌کند. بااین‌حال مصرف بیش از حد کافئین، اثرات جانبی منفی زیادی به همراه دارد. اولین اثر منفی آن، سطوح بالای استرس و اضطراب است. نیاز نیست مصرف قهوه و کافئین را به‌کلی قطع کنید. اما می‌توانید آن را با نوشیدنی دیگری که طی روز استرس را به میزان بسیار کمتری تشدید می‌کند، جایگزین کنید. قهوه دوم یا سوم روزانه خود را با یک چای سیاه ساده تعویض کنید. این نوشیدنی‌ها معمولا یک‌سوم کافئین قهوه را دارند و بااین‌حال دارای اثرات تحریک‌کننده مشابهی با قهوه هستند.

۴. سروصدای اطرافتان را کاهش دهید

صداهای مزاحم کوچک مانند پچ‌پچ‌های محیط دفتر کار و باز و بسته کردن درها باعث ایجاد استرس زیادی در طول روز می‌شوند. ممکن است در طول روز به میزان این صداهای مزاحم کوچک اضافه شود که این موضوع باعث تلف شدن زمان و اضافه شدن سطح استرس شما می‌شود.

برای به حداقل رساندن صداهای مزاحم به میزانی که تمرکز شما حفظ شود و از استرس در طول روز به دور بمانید، از ابزارهای ضد صدا مانند هدفون‌ حذف نویز یا حتی از گوش‌گیر استفاده کنید.

شکی وجود ندارد که واقعیت افزوده تحول بزرگ بعدی دنیای فناوری محسوب می‌شود و تمرکز اکثر شرکت‌های فعال در این عرصه بر توسعه‌ی این فناوری قرار گرفته است. امروزه، به‌صورت مداوم شاهد انتشار اپلیکیشن‌ها و ابزارهای جدید واقعیت افزوده‌ی هستیم و آنچه یک زمان رؤیایی آینده‌نگرانه محسوب می‌شد، اکنون در حال تبدیل شدن به واقعیت است.

در طول ۲ سال گذشته، واقعیت افزوده از یک فناوری سرگرم‌کننده در قالب بازی‌هایی چون پوکمون گو، به عرصه‌ی نبرد جدیدی تبدیل شده است که اکثر غول‌های فناوری مشغول سهم‌خواهی از آن هستند. در خصوص چارچوب‌های نرم‌افزاری، اپل سال گذشته‌ی میلادی با عرضه‌ی ARKit (کیت واقعیت افزوده‌)، بزرگ‌ترین اقدام قابل توجه را در این رابطه انجام داد و به دنبال آن گوگل نیز ARCore (هسته‌ی واقعیت افزوده) خود را منتشر کرد. در همین حال، شرکت‌های فعال در دنیای سخت‌افزار بر سر عرضه‌ی بهترین عینک واقعیت افزوده، مشغول رقابتی تنگاتنگ با یکدیگر هستند.

در دنیای فناوری، تقاضای شگرفی برای واقعیت افزوده در جریان است و اغلب صنایع، مشغول یافتن شیوه‌های مختلف به‌کارگیری واقعیت افزوده در جهت ارتقاء و بهبود کسب‌وکارهای خود هستند. بااین‌حال از بین تمام بخش‌هایی که واقعیت افزوده بر آن‌ها تأثیرگذار بوده است، حوزه‌ی تجارت الکترونیک احتمالا بیشترین تأثیر را خواهد پذیرفت و این مسئله منجر به دگرگونی‌های زیادی در جامعه خواهد شد.

حرکت از الکترونیک به واقعیت افزوده

با وجود آنکه خرید اینترنتی در دو دهه‌ی گذشته با نرخ رشد فوق‌العاده‌ای افزایش یافته؛ اما اهمیت فروشگاه‌های فیزیکی و قابل رؤیت همچنان پابرجا باقی مانده است. این موضوع غالبا ناشی از آن است که فروشگاه‌های اینترنتی هنوز قادر به برقراری ارتباط واقعی بین خریدار با محصولات قابل فروش خود نیستند. این بدین خاطر است که معمولا مشتری خرید خود را از یک مجرا آغاز می‌کند و در مجرایی دیگر به پایان می‌رساند؛ بدین مفهوم که مشتری هنگام خرید اینترنتی، قادر به مشاهده‌ی محصول مورد نظرش از نزدیک نیست.

مشتریان باید نسبت به تصمیمات خود درباره‌ی خریداری محصولات، احساس اطمینان کافی داشته باشند و تنها نمایش تصاویر مسطح، ابعاد یا مشخصات محصول نمی‌تواند با رابطه‌‌ای که مشتری در زمان واقعی و در محیط زندگی واقعی خود با محصول برقرار می‌کند، جایگزین شود. بااین‌حال، فناوری واقعیت افزوده از طریق واقعیت‌بخشی به محصولاتی که هنگام خرید الکترونیکی تنها تصاویری بیش نیستند، خریداران اینترنتی را به نحو کاملا متفاوتی با محصولات دلخواهشان آشنا می‌کند.

یک رویکرد خرده‌فروشی فراگیر (Omni-channel) و دقیق، به معنی خلق تجربه‌ای یکپارچه برای مشتری در تمام محیط‌ها (اعم از رسانه‌های اجتماعی، فروشگاه‌های اینترنتی، فروشگاه‌های فیزیکی و ...) است. تجربه‌ای که امروزه اکثر فروشگاه‌های اینترنتی در اختیار کاربر قرار می‌دهند، ناقص و غیر قابل اطمینان است؛ زیرا لمس فیزیکی یک محصول با تماشای تصویر آن به‌کلی تفاوت دارد. این مسئله منجر به بروز شکاف در تجربه‌ی مشتری می‌شود و به همین دلیل با وجود رشد گسترده‌ی خرید اینترنتی، بسیاری همچنان خرید از فروشگاه‌های واقعی را ترجیح می‌دهند. در این میان، واقعیت افزوده از طریق حضور محسوس خود در فرآیند خرید اینترنتی، به پر کردن این شکاف‌ها کمک می‌کند.

این مورد یکی از ویژگی‌های به‌ظاهر ساده اما شگفت‌انگیز واقعیت افزوده است که به‌صورت اساسی منجر به بروز تغییرات اساسی در صنعت تجارت الکترونیک می‌شود و هر دو دنیای واقعی و مجازی را با یکدیگر پیوند می‌دهد. در نتیجه، می‌توانیم برای نامیدن دنیای جدیدی که واقعیت افزوده در حال شکل‌دهی به آن است، از عبارت تجارت واقعیت افزوده (A-Commerce) که به‌زودی جایگزین تجارت الکترونیک (E-Commerce) خواهد شد، استفاده کنیم. در حال حاضر، خرده‌فروشان با بهره‌گیری از واقعیت افزوده می‌توانند تجربه‌ای تعاملی‌تر و شخصی‌تر در اختیار مشتریان قرار دهند و از طریق آن نحوه‌ی خرید اینترنتی را متحول کنند.

البته بااین‌وجود، فروشگاه‌های فیزیکی هنوز از بین نخواهند رفت؛ اما مسیر رسیدن به این مرحله به‌تدریج هموارتر خواهد شد. در ادامه به معرفی ۴ اپلیکیشن منتخب تجارت واقعیت افزوده که اخیرا منتشر شده‌اند، می‌پردازیم.

IKEA Place

با انتشار آی‌اواس ۱۱ و کیت واقعیت افزوده‌ی اپل، توسعه‌دهنده‌ی آیکیا نیز اپلیکیشن واقعیت افزوده‌ی خود را منتشر کرده است تا به مشتریان کمک کند دریابند در صورت تغییر چینش مبلمان و اثاث، خانه‌ی آن‌ها چه ظاهری پیدا خواهد کرد.

کاربران می‌توانند به‌آسانی از بین محبوب‌ترین مجموعه محصولات اپلیکیشن دست به انتخاب بزنند یا آن‌ها را بر اساس انواع مختلف نظیر «نوزاد و کودک» یا «صندلی و میز» فیلتر کنند. این اپلیکیشن را می‌توانید به‌رایگان از اپ استور دریافت کنید.

آمازون

به دنبال انتشار اپلیکیشن آیکیا، آمازون نیز اخیرا اپلیکیشن واقعیت افزوده‌ی جدیدی منتشر کرده است. این اپلیکیشن به کاربران امکان می‌دهد پیش از سفارش هر نوع محصول آن را با محیط خانه یا محل کار خود ادغام کنند. ویژگی دید واقعیت افزوده (AR View) از طریق لمس آیکون دوربین در اپلیکیشن آمازون فعال می‌شود و کاربر می‌تواند از بین هزاران محصول مختلف در شاخه‌های گوناگون نظیر دکور خانه، وسایل آشپزخانه و مبلمان دست به انتخاب بزند.

سفورا (Sephora)

اخیرا در آخرین به‌روزرسانی نسخه‌ی آی‌اواس اپلیکیشن سفورا، ویژگی جدیدی افزوده شده است که کاربران به‌وسیله‌ی آن می‌توانند آرایش مجازی چهره‌ی خود امتحان کنند. این ویژگی با اسکن چهره‌، محل دقیق لب‌ها و چشم‌ها را مشخص می‌کند و امکان تغییر ظاهر را در اختیار کاربر قرار می‌دهد.

در حال حاضر، کاربران تنها می‌توانند رژ لب، سایه‌ی چشم و مژه‌های مصنوعی را امتحان کنند. این اپلیکیشن همچنین آموزش‌های مجازی و نحوه‌ی آرایش چهره را در اختیار کاربر قرار می‌دهد.

ری‌بن

یافتن مناسب‌ترین عینک می‌تواند گاهی اوقات به معضل بزرگی تبدیل شود. اپلیکیشن جدید ری‌بن به نام Virual Try On به شما امکان می‌دهد به‌راحتی و بدون خارج شدن از خانه یا ایستادن طولانی‌مدت در مقابل آینه، عینک‌های مختلف از برندهای متنوع را روی چهره‌ی خود امتحان کنید.

این اپلیکیشن به لطف فناوری نقشه‌برداری پیشرفته‌ی چهره به شما کمک می‌کند مدل مجازی را خود را بسازید و ظاهر خود را از زوایای مختلف مشاهده کنید. اپلیکیشن ری‌بن در نسخه‌ی موبایل و دسکتاپ قابل دریافت است.

کمپینی که با هشتگ #سفرنورد در اینستاگرام وایرال شد و شرکت‌کنندگان سبک سفرهای‌شان را با انتشار عکس و درج این هشتگ با علاقمندان به سفر به اشتراک گذاشتند و هر هفته به قید قرعه، جایزه‌ای متنوع و از نوع سفر دریافت کردند.

اورنس میلیونی و کم‌نظیر ایجاد شده‌ی این کمپین در اینستاگرام و استفاده‌ی درست از مفهوم سفر، نشان از عملکرد دقیق و حساب شده‌ی تیم مارکتینگ علی‌بابا دارد که ما را به بررسی آن وا داشت.

 #سفرنورد از کجا پا گرفت؟

اگر با علی‌بابا همراه بوده باشید، حتما می‌دانید که علی‌بابا خود را "همسفر حرفه‌ای‌ها" می‌داند و تلاش می‌کند در همین راستا حرکت کند. ترکیب این شعار با "خلق تجربه‌ی شایسته‌ی سفر" باعث جرقه‌‌زدن کمپینی به نام سفرنورد شد؛ کمپینی که بدون شک نیاز به مشارکت و همراهی حرفه‌ای و بی‌وقفه‌ی تیم‌های ایده‌پردازی و خلاقیت، دیجیتال مدیا، شبکه‌های اجتماعی و محتوا در بالاترین سطح دارد.

در کنار بالابردن سطح آگاهی، معرفی علی‌بابا و جاباما به عنوان حامیان سفر با هر سبکی، از اهداف این کمپین بوده است.مسابقه‌ی #سفرنورد با حمایت علی‌بابا و جاباما از اینفلوئنسرها کلید خورد و چند گروه از آن‌ها به شهرهای مختلف سفر کردند و تجربیات خود از سفر به این شهرها را در شبکه‌های اجتماعی خود به اشتراک گذاشتند.

برای ایجاد مشارکت دنبال‌‌کنندگانِ اکانت اینفلوئنسرها در شبکه‌های اجتماعی، از آنها خواسته شد تا در پست‌هایی که در راستای این کمپین منتشر می‌کنند، با توضیح مختصری از تجربه‌ی سفر خود، دوست‌داران سفر را به شرکت در کمپین و مسابقه دعوت کنند.

به گزارش ویرلن، مدیر شبکه‌های اجتماعی علی‌بابا از حساسیت‌های سخت‌گیرانه‌اش برای انتخاب اینفلوئنسرهای این کمپین موفق می‌گوید؛ رصد طولانی مدت یک اینفلوئنسر و آنالیز رفتار تبلیغاتی، نرخ درگیری دنبال‌‌کنندگان و ضریب نفوذپذیری برای هر یک از آن‌ها، از معیارهایی بود که در انتخاب‌شان نقش داشت.

پرونده‌ی این انتخاب به همین‌جا ختم نمی‌شد و جلسات هدفمند برای ایده‌پردازی و مشارکت خود اینفلوئنسرها در کمپین یکی از راه‌های رفته‌ی این کمپین بود، مسیری که باعث می‌شد اینفلوئنسرها را بیشتر درگیر کمپین کند و از صمیم دل با آن همراه شوند.

مدیر شبکه‌های اجتماعی علی‌بابا می‌گوید: «ایمپرشن، ریچ، درگیری و تعداد هشتگ‌های رصد شده توسط ابزارهای معروف و بین‌المللی نشان می‌دهد هشتگ #سفرنورد مشارکتی حدود ۳۰۰۰ نفر داشته و ایمپرشن ۱۵ میلیون نفری ایجاد کرده، این یعنی اگر شما هم در اینستاگرام فعالیت روزانه دارید، به احتمال زیاد این کمپین را دیده‌اید. عکس‌های رسیده حاکی از جا افتادن نام و حیطه‌ی کاری علی‌بابا و جاباما به عنوان سایت‌های خرید آنلاین بلیط هواپیما و قطار و رزرو آنلاین هتل برای مخاطبان کمپین است.

او در ادامه اضافه کرد: «در مدت این کمپین شاهد رشد چشمگیر تعداد فالوئرها و افزایش نرخ درگیری پیج بودیم. علاوه بر این، افزایش نرخ ورودی، کلیک روی سایت، نصب اپلیکیشن از اینستاگرام و دایرکت‌های خرید مشتاقانه از علی‌بابا و جاباما یکی از نشانه‌های موفقیت این کمپین است.

همراهی افرادی که به صورت حرفه‌ای و در طول سال‌ها سفرهای متعددی به نقاط مختلف ایران و دنیا داشتند در اینستاگرام با کمپین #سفرنورد، همچون هدی رستمی و بک‌پکرها، حاکی از موفقیت این کمپین اینستاگرامی که نمونه‌ی یک کمپین حرفه‌ای قابل بررسی بوده است.

همچنین مقایسه‌ی آماری و بودجه‌ی کمپین #سفرنورد نسبت به کمپین‌های وایرال سایر استارت‌آپ‌ها و برندها نشان داد چگونه یک تیم حرفه‌ای می‌تواند در مدت زمانی کوتاه و با هزینه‌ای پایین و مقرون به صرفه، کمپینی به مراتب پر سر و صداتر ایجاد کند.

علی ‌بابا و جاباما در حالی یکی از موفق‌ترین کمپین‌های اینستاگرامی را برگزار کردند که پیش از این نیز تجربه‌ی موفقیت‌آمیزی در کمپین‌های #سفرتودستت و #توهتلم کسب کرده بودند.

هشتگ سفرنورد

 علی‌بابا در اینستاگرام

 جاباما در اینستاگرام

ایلان ماسک فردی است که به داشتن افکار بزرگ شهرت دارد؛ از اختراع ماشین‌های هیجان‌انگیز تسلا گرفته تا تولید محصولات هوافضایی شرکت اسپیس‌ایکس. ایلان ماسک تا به حال در پنج صنعت مختلف از جمله پرداخت، ماشین، فضا، حمل‌ونقل و باتری کار کرده است. کارآفرینان زیادی در دنیا وجود دارند که با مشکلات بزرگی درگیر هستند؛ اما ریسک‌هایی که ایلان ماسک انجام می‌دهد او را از هر کارآفرین دیگری متمایز کرده است. در ادامه به بررسی طرز تفکرهایی می‌پردازیم که شجاعت او را در دنیای کسب‌و‌کار زیاد کرده است.

۱- بزرگ‌ترین ریسک هر فرد این است که هیچ ریسکی انجام ندهد

این روزها شرایط دنیا به‌گونه‌ای شده است که هیچ چیزی ثبات ندارد. ایلان ماسک معتقد است تا زمانی که ریسک کردن ضرر بزرگی به زندگی فرد نمی‌زند باید این کار را انجام دهد، نکات جدید یاد بگیرد و رو به جلو حرکت کند. او همچنین معتقد است هر فردی باید طرز فکر معمولی خود را تغییر دهد تا بتواند به موفقیت‌های بزرگ دست پیدا کند. به‌عنوان مثال او به خودش یک مهلت صدروزه داد تا بتواند شبکه‌ی برق جنوب استرالیا را با ساختن بزرگ‌ترین کارخانه‌ی باتری دنیا تعمیر کند و در صورتی که نتواند این کار را انجام دهد، خودش باید تمام هزینه‌ها را متحمل شود. این اعمال فشار از طرف خودش باعث شد بتواند پروژه را با موفقیت به پایان برساند. هر شخص با تعیین کردن چنین چالش‌هایی برای خودش می‌تواند فاصله‌ی میان حرف و عمل را کاهش دهد.

۲- شکست پیشگام

یکی از مهم‌ترین و معروف‌ترین کتاب‌ها در میان کارآفرینان، مدیتیشن (Meditations) نوشته‌ی مارکوس اورلیوس است. این کتاب روی یک محتوای محتاطانه تمرکز کرده است و می‌گوید: «شما روی مغز خود قدرت کنترل دارید، نه حوادثی که در پیرامون شما رخ می‌دهند. اگر این موضوع را متوجه شوید، به قدرت بالایی دست پیدا خواهید کرد.» ایلان ماسک از معدود افرادی است که این طرز تفکر را در زندگی خود پیاده کرده است. داستان او مدلی برای غلبه بر موانع، جنگیدن برای چیزی که به آن باور دارد و تسلیم نشدن است. شکست خوردن و اشتباه کردن هیچ ایرادی ندارد و باعث نمی‌شود چیزی از ارزش‌های انسانی یک فرد کم شود. ایلان ماسک در یکی از مصاحبه‌های خود با شبکه‌ی CNN گفت: «زمانی که می‌خواستم دو شرکت تسلا و اسپیس‌ایکس را راه‌اندازی کنم، به این فکر می‌کردم که فقط ۵۰ درصد شانس موفقیت دارم. هیچ گاه نتوانستم خودم را قانع کنم که ایده‌ام صد درصد به موفقیت خواهد رسید. با خودم فکر می‌کردم احتمالا این کار جواب نمی‌دهد اما ارزش امتحان کردن را دارد؛ زیرا نتیجه‌ای که از آن حاصل می‌شود اهمیت بالایی دارد.»

۳- روحیه‌ی وایکینگی

ایلان ماسک نه‌تنها در صحبت بلکه در عمل بسیار شجاع است و طی یک روش سیستماتیک از شکست برای چرخش سریع استفاده می‌کند. او می‌گوید: «چرا باید از انجام دادن کاری تنها به این دلیل بترسیم که امکان شکست خوردن وجود دارد. اگر اجدادمان این طرز تفکر را داشتند، امروزه چیزی به نام کشور آمریکا وجود نداشت.»

ایلان ماسک عزت و استقامت فوق‌العاده زیادی در مواجهه با تهدیدات شدید دارد. او همیشه در حال قدم گذاشتن به دنیای ناشناخته‌ها و استقبال کردن از فرصت‌های جدید است. اعتقادات عمیق، خوش‌بینی (انتظار برای اتفاقات خوب)، پایداری (تعهد به هدف و تسلیم نشدن) و انعطاف‌پذیری (توانایی انطباق سریع با موانع) از جمله ویژگی‌های ایلان ماسک و هر کارآفرین موفق دیگری در دنیا است.

حال که سال ۲۰۱۷ تمام شده است، شما چه تعهداتی برای ورود به سال جدید آماده کرده‌اید؟ تمایل ذاتی هر انسانی به این صورت است که در نقطه‌ی امن فعلی خود باقی بماند و اتفاقاتی را که برایش رقم می‌خورد بپذیرد. تا به حال چند بار به ایده‌های بزرگی فکر کرده‌اید که می‌توانند شرایط زندگی شما را از این رو به آن رو کنند؟ البته قدم گذاشتن به دنیای ناشناخته‌ها کار ساده‌ای نیست. ایلان ماسک معتقد است امتحان کردن کارهای جدید هیچ ضرر جدی به زندگی شخص وارد نخواهد کرد. پشیمانی و شکست اصلی تنها زمانی حاصل می‌شود که هیچ موقع ندانیم امتحان کردن کارهای جدید چه احساسی دارد.

آیا تا به حال اتفاق افتاده است که در مورد خاطره‌ای با کسی بحث کنید؟ هر دو در یک مکان بوده‌اید و یک اتفاق برای هر دو رخ داده است؛ اما هر کدام از شما واقعه را به‌صورتی متفاوت به خاطر می‌آورید. در این مورد باید بگوییم که چنین اتفاقی به دفعات برای ما رخ می‌دهد و بارها و بارها اتفاق افتاده است که در مورد چنین خاطراتی با دوستان، خانواده و آشنایانمان بحث کرده باشیم. اما دلیل آن چیست؟ پاسخ بسیار ساده است، حافظه‌ی انسان کامل نیست. بله، حافظه‌ی ما همیشه در حال تغییر است و هر قدر هم بخواهیم به ذهنمان اعتماد داشته باشیم، بازهم باید این واقعیت را بپذیریم که ذهن ما به‌طور دائم در حال تغییر و تحول است.

الیزابت لافتوس پژوهشگر و استاد روانشناسی شناختی است و پژوهش‌های زیادی در این زمینه انجام داده و به‌خوبی با ماهیت حافظه آشنا است. او در پژوهش‌های خود با بررسی صدها مورد شهادت در دادگاه‌ها، به‌خوبی نشان داده است که ذهن انسان چگونه می‌تواند یک واقعه را تغییر دهد یا به تعبیری تحریف کند.

به‌عنوان مثال در یکی از پژوهش‌های او، به سوژه‌های پژوهش، ویدئوهایی شبیه‌سازی‌شده‌ای از وقوع جرایم یا تصادفات رانندگی نشان داده شد و سپس با منحرف کردن ذهن سوژه‌ها، آن‌ها به این باور رسیدند که در ویدئو، خودرو به‌جای ایستادن در مقابل علامت توقف در مقابل علامت رعایت حق تقدم ترمز کرده است؛ یا اینکه مجرمی که از صحنه‌ی جرم فرار کرده، موهای فرفری داشته است. لوتوس در این مورد می‌گوید:

 تحریف حافظه یا همان تغییر جزئیات واقعه‌ای که افراد واقعا مشاهده کرده‌اند، با استفاده از اطلاعات نامشخص و حدودی بسیار ساده است؛ اما کمی بعد، این سؤال برایمان مطرح شد که در این زمینه تا چه حدی می‌توانیم پیش برویم. آیا این امکان وجود دارد که اطلاعاتی کاملا نادرست از وقایعی که هرگز اتفاق نیفتاده‌اند وارد حافظه فرد کنیم؟

پاسخ این سؤال، مثبت است. لوتوس و پژوهشگران دیگری همچون جولیا شاو، با موفقیت توانسته‌اند، خاطرات مبهم و نادرست را به حافظه‌ی افراد سالم وارد کنند. به‌عنوان مثال در یکی از پژوهش‌ها، آن‌ها توانستند با بهره بردن از تکنیک‌های بازیابی حافظه، به ۷۰ درصد سوژه‌های پژوهش تلقین کنند که جرائمی از قبیل سرقت، ارتکاب به اعمال خشونت‌آمیز یا خشونت با اسلحه انجام داده‌اند.  آیا می‌دانستید که پژوهش در مورد حافظه‌ی نادرست، قدمتی بیش از صد سال دارد؟

پژوهشگران توانسته‌اند با موفقیت خاطرات مبهم و نادرستی را به حافظه‌ی افراد سالم وارد کنند. سالوادور دالی، نقاش مشهور سورئالیست، نقل قول معروفی دارد:

تفاوت میان خاطرات دروغین و خاطرات واقعی درست به‌مانند جواهرات است، همیشه جواهرات قلابی درخشان‌تر و واقعی‌تر از جواهرات اصلی به نظر می‌رسند.

این موضوع به‌خوبی می‌تواند توضیح بدهد چرا ما به‌سرعت موارد نادرستی که اتفاق می‌افتند، باور می‌کنیم. مفهوم تحریف حافظه به بیش از صد سال قبل باز می‌گردد؛یعنی زمانی که هوگو مونستربرگ، مدیر آزمایشگاه روانشناسی دانشگاه هاوارد و رئیس انجمن روانشناسی آمریکا، پژوهش‌هایی پیشگامانه را در این زمینه انجام داد.

مونستربرگ در مقاله‌ای که در نشریه‌ی تایمز منتشر کرد. پرونده قتل زنی را بازگو کرد که در آن، کشاورز جوانی بدون هیچ دلیل و با وجود حضور نداشتن در محل جرم، پس از بازجویی‌های پلیس به قتل اعتراف کرد. مونستربرگ در مقاله‌ی خود نوشت:

او هر بار به خواسته‌ی خود داستان وقوع جرم را تعریف می‌کرد و هر بار هم جزئیات بیشتری به آن اضافه می‌کرد.

مونستربرگ در ادامه‌ی مقاله خود نوشت که این جوان هر بار که داستانش را تعریف می‌کرد، به جزئیاتی نامعقول‌تر و بی‌معنی‌تر می‌رسید. اما او نمی‌توانست بگوید که این داستان در واقع ساخته و پرداخته‌ی ذهن خود او است. مونستربرگ در مقاله خود نتیجه‌گیری کرد که مشخصا در این مورد این فرد، قربانی تلقین بازجویی‌هایی پلیسی شده است.

 اما برای پژوهش دقیق تحریف حافظه، دهه‌ها زمان لازم بود. متأسفانه ایده‌ی مونستربرگ در مورد کشاورز جوان، در زمان خود بسیار افراطی به نظر می‌رسید و جوان بی‌گناه یک هفته بعد به دار آویخته شد. این واقعه، دهه‌ها قبل از این بود که تحریف حافظه به‌صورت دقیق و کامل مورد بررسی قرار گیرد و مفهومی به نام تأثیرات خارجی روی اعترافات در پژوهش‌های علمی مورد تأیید قرار گیرد. اما امروزه به‌خوبی استنباط می‌شود که بازجویی‌های شدید در مورد جرائمی همچون قتل، می‌تواند به اعتراف فرد به قتل منتهی شود؛ چه این موارد شامل افرادی شود که به غلط تصور می‌کنند که مرتکب جرم شده‌اند و چه می‌خواهند به سیر بازجویی‌های طاقت‌فرسا پایان دهند.

دانشمندان در دهه‌های اخیر پژوهش‌های زیادی در این زمینه انجام داده‌اند. در یکی از این پژوهش‌ها، دانشمندان علوم اعصاب با بررسی اسکن‌های مغزی افرادی که خاطراتی نادرست و افرادی که خاطراتی واقعی داشتند، تفاوت‌های بین این دو را بررسی کردند.

در پژوهش دیگری که توسط پژوهشگران دانشگاه دایگو در کره جنوبی انجام گرفت، پژوهشگران از ۱۱ داوطلب حاضر در پژوهش خواستند که فهرستی از کلمات همچون اسامی حیوانات اهلی را بخوانند. سپس از آن‌ها خواسته شد که کلمات فهرست اصلی را به‌ خاطر بیاورند و همزمان به روش تصویرسازی تشدید کارکردی، تغیییرات جریان خون در نقاط مختلف مغز این افراد ثبت شد. هنگامی که داوطلبان از درستی جواب‌هایشان مطمئن بودند، میزان گردش خون در هیپوکامپ آن‌ها افزایش می‌یافت. هیپوکامپ بخشی از دستگاه کناره‌ای مغز است که مرکز یادگیری انسان محسوب می‌شود. اما زمانی که آن‌ها از جوابشان مطمئن بودند، جواب‌ها نادرست بود (اتفاقی که در مورد ۲۰ درصد داوطلبان اتفاق افتاد) و گردش خون در لوب آهیانه‌ای این افراد افزایش می‌یافت. لوب آهیانه‌ای بخشی از مغز است که وظیفه‌ی پردازش کارکردهایی همچون ادراک فضایی، دیداری، بازشناسی اندازه‌ها، رنگ و اشکال از یکدیگر و احساس درد را بر عهده دارد.

نظریه‌ی اثر نامفهوم ( FTT) به توضیح این پدیده کمک می‌کند. نظریه‌ای که به نحوه‌ی پدید آمدن خیال‌بافی یا خاطرات نادرست در ذهن ما می‌پردازد. این نظریه در دهه‌ی ۱۹۹۰، توسط دو پژوهشگر به نام‌های چارلز برینرد و والریا اف. رینامطرح شد. این نظریه‌ای بود که پارادایم دیس-رایجر-مک دمورت (DRM) را توضیح می‌داد. البته DRM آن‌طور که به‌ نظر می‌رسد، پیچیده نیست. این نظریه بیان می‌کند که افراد با به خاطر سپردن فهرستی از اسامی، ناخودگاه اسامی هم‌خانواده یا مرتبط را هم به‌اشتباه به خاطر می‌سپارند. به‌عنوان مثال، در پژوهش‌ها به داوطلبان فهرستی از اسامی همچون، خواب، رؤیا، خسته و خمیازه داده و از آن‌ها خواسته شد که کلماتی که به خاطر سپرده‌اند، بازگو کنند. در بسیاری از موارد، داوطلبان کلماتی را می‌گفتند که در فهرست نبودند، اما به کلمات فهرست اصلی مرتبط بودند؛ همچون چرت زدن. والریا اف. رینا در این مورد می‌گوید:

افراد کلمات مرتبطی که در فهرست نبودند، به خاطر می‌آوردند و در این مورد کاملا مطمئن بودند؛ چیزی که می‌توان به آن همان حافظه‌ی نادرست گفت. این مورد، یک پدیده روانشناسی چشم‌گیر است که در آن ناسازگاری حافظه با واقعیت رخ می‌دهد. در واقع، مسئله این نیست که ما مواردی را فراموش کرده‌ایم یا اینکه درست به خاطرشان نمی‌آوریم، بلکه به وضوح آنچه اتفاق نیفتاده است به خاطر می‌‌آوریم. بنابراین نظریه‌ی اثر نامفهوم ( FTT)، اولین فرضیه‌ی کاربردی است که برای توضیح چنین پدیده‌ای مطرح شده است.

دو نوع حافظه وجود دارد که هر دوی آن‌ها مزیت‌هایی دارند. در ابتدا، پژوهشگران تصور می‌کردند که چنین پدیده‌ای می‌تواند به خود کلمات مرتبط باشد. اما با انجام پژوهش‌های مشابه به نتایجی مشابه دست یافتند. در عوض، آن‌ها از نظریه‌ی اثر نامفهوم بهره بردند و به این نتیجه رسیدند که دو نوع حافظه وجود دارد: حافظه‌ی کلمه به کلمه و حافظه‌ی بازنمایی کلی. حافظه‌ی کلمه به کلمه، حافظه‌ای است که ما در آن، وقایع را با جزئیات به خاطر می‌آوریم. در مقابل، حافظه‌ی بازنمایی کلی، بازنمایی نامفهومی از وقایعی است که در گذشته اتفاق افتاده‌اند. به همین جهت هم این نظریه، اثر نامفهوم نام گرفته است. رینا می‌گوید:

با بالا رفتن سن، حافظه‌ی کلمه‌به‌کلمه و به‌تدریج جای خود را به حافظه‌ی بازنمایی کلی می‌دهد. تقریبا همه‌ی چیزهای مهم زندگی با یک وقفه اتفاق می‌افتند. به‌عنوان مثال، اگر شما یک دانشجو باشید، از دانش خود نمی‌توانید در زمان امتحان بهره ببرید، بلکه این دانش در ترم آینده یا یک فرصت شغلی به‌کار شما می‌آید. البته این موارد، مربوط به اطلاعاتی نمی‌شوند که در طول یک روز یا یک هفته به ذهن خود سپرده‌اید. بلکه این موضوع در مورد آموخته‌های طولانی‌مدت شما صدق می‌کند. حافظه‌ی بازنمایی کلی، بعد از یک وقفه، نسبت به حافظه‌ی کلمه‌به‌کلمه اثری قوی‌تر دارد.

نظریه‌ی اثر نامفهوم، به‌خوبی قادر به پیش‌بینی این اثرات چشم‌گیر افزایش سن روی حافظه‌ی ما بوده؛ پدیده‌ای که به اثر بازگشت معکوس موسوم است. اساسا زمانی که ما از دوره‌ی کودکی پای به بزرگ‌سالی می‌گذاریم، حافظه کلمه‌به‌کلمه ما قوی‌تر می‌شود و می‌توانیم، وقایع را با جزئیات بیشتر و بهتری به خاطر بیاوریم. اما در همین حال، حافظه‌ی بازنمایی کلی ما هم بهبود می‌یابد.

رینا در این مورد توضیح می‌دهد:

با بالا رفتن سن، ما به جای حافظه‌ی کلمه‌به‌کلمه، بیشتر تمایل داریم که نقاط مختلف را به هم وصل کنیم و به یک مفهوم یا واقعیت دست پیدا کنیم.

البته این بدان معنا نیست که حافظه‌ی ما با افزایش سن، ضعیف‌تر می‌شود، بلکه این مغز ما است که کمتر به دریافت مفاهیم با سرعت بالا متکی می‌شود. این نظریه از زمان مطرح شدن، بیش از ۵۰ بار توسط پژوهشگران مختلف دوباره مورد آزمایش قرار گرفته است.

 حافظه‌ی نادرست همیشه، مسئله‌ای نگران‌کننده نیست. بسیاری از پژوهشگران در ابتدا نسبت به این نظریه تردید داشتند. زیرا چنین استدلال می‌شد که افراد بزرگ‌سال در بسیاری از موارد از کودکان حافظه‌ی بهتری دارند. شاید دلیل این مورد این باشد که بزرگ‌سالان، بیشتر به ذهن خود متکی هستند و کمتر به هر تلقینی اعتماد می‌کنند و با بالا رفتن سن، توجه فرد هم کم‌تر می‌شود و این می‌تواند، تا حدی موضوعی ناخوشایند باشد. به نظر رینا، اگر چه همه‌ی ما در مواقعی خاطرات نادرست را در ذهن خود پدید می‌آوریم، اما این موردی نگران کننده نیست. حتی از لحاظ تکاملی، حافظه‌ی بازنمایی کلی، در زمان تصمیم‌گیری‌های خطرآفرین به فرد کمک می‌کند. به این ترتیب، اگر ما در همه جنبه‌های زندگی با عینیتی سیاه و سفید نگاه می‌کردیم، همه چیز را به حالتی محاسباتی می‌دیدیم و انتظار داشتیم همیشه به بالاترین حد ممکن از چیزی دست یابیم.

خاطرات نادرست ممکن است که ناخوشایند باشد و نحوه نگرشمان به دنیا را تغییر دهد

تناقض آله (Allais paradox)، نظریه‌ای است که می‌تواند به‌خوبی توضیح‌دهنده‌ی این موارد باشد. تناقض آله، مسئله‌ی انتخابی است که در سال ۱۹۵۳ توسط موریس اله طراحی شده است. آله در این نظریه‌ی خود به بیان، ناسازگاری بین انتخاب‌های فرد با پیش‌بین‌های نظریه مطلوبیت انتظار می‌پردازد. در این مسئله، به افراد امکان انتخاب شرط‌بندی یک داده می شد که در آن شانس فرد ۱۰۰ درصد برای پاداش یک میلیون دلاری در نظر گرفته می‌شد و در شرط‌بندی دو، به فرد شانس ۸۹ درصدی برای دریافت ۱ میلیون دلار، ۱۰ درصد برای دریافت ۵ میلیون دلار و یک درصد هم شانس برای عدم دریافت هیچ چیزی اختصاص داده می‌شد. اگر از منظر اقتصادی به موضوع بنگریم و همه‌ی محاسبات ریاضیاتی را انجام دهیم، فرضیه‌ی مطلوبیت انتظاری دقیقا، شرط‌بندی دو را برمی‌گزیند. اما این بدان معنا نیست که همه‌ی افراد، شرط‌بندی دو را انتخاب کرده‌اند. بلکه در عوض، بسیاری با انتخاب شرط‌بندی یک، به داشتن یک میلیون دلار اکتفا کرده‌اند.

رینا می‌گوید:

 اکثر افراد در چنین شرایطی می‌گویند، به‌ دست آوردن مقدار هنگفتی پول بهتر از این است که امکان برنده شدن هیچ مبلغی وجود نداشته باشد، این دقیقا همان حافظه‌ی بازنمایی کلی ماست. حافظه‌ی بازنمایی کلی با انتخاب این دست موارد در سنین بزرگ‌سالی افزایش می‌یابد. البته این موضوع تنها به موارد مالی اشاره ندارد، بلکه همه‌ی امکان قطعی را در نظر می‌گیرد.

به عقیده‌ی رینا، خاطرات نادرست ممکن است که مردم را در مورد نحوه نگرششان به دنیا دچار نگرانی کند، اما نباید چنین باشد. در واقع، این مورد به ما کمک می‌کند که انتخاب‌های مطمئن‌تر و آگاهانه‌تری را انجام دهیم.  رینا می‌گوید:

 افراد بیشتر می‌توانند به حافظه‌ی بازنمای کلی متکی باشند. دانشجویان متوسط حافظه‌ی قوی دارند، اما آن‌ها در همین حال، بی‌دقت‌های زیادی هم دارند که از آن ناآگاهند. بنابراین، همیشه این حافظه، برای ثبت دقیق وقایع و جزئیات قابل اعتماد نیست و باید بپذیریم که ذهن‌مان با وجود شکاف‌های زیاد مملو از توهم‌ است.

حافظه‌ی بازنمایی کلی، یکی از رویکردهای مغز برای سازگاری با محیط اطراف است. البته نمی‌توان گفت که از دست دادن حافظه در اثر زوال عقل ترسناک نیست. اما لزومی ندارد تا رسیدن به چنین نقطه‌ای در زندگی، نگران چیزی باشیم.

رینا می‌گوید:

افراد با بالا رفتن سن‌، خاطرات بد یا خوب را با هم تجربه می‌کنند. یا روزهایی دارند که جزئیات آن را به خاطر نمی‌آورند. اما آن‌ها می‌توانند با تکیه به حافظه‌ی بازنمایی کلی چنین مواردی را جبران کنند. بنابراین به عقیده من، ما نباید انتظار داشته باشیم که با بالا رفتن سن، حافظه‌ی ما همچنان بدون نقص باقی بماند.

پژوهشگران دانشگاه بازل سوئیس برای مشاهده‌ی رخداد‌های فیزیکی در دمای نزدیک به صفر مطلق (صفر کلوین)؛ دمایی که در آن ذرات تقریبا از حرکت بازمی‌ایستند، تراشه‌ی نانوالکترونیکی را توسعه داده‌ و موفق به پایین‌ آوردن دمای آن به حدود ۲.۸ میلی‌کلوین شده‌‌اند. آن‌ها برای دستیابی به چنین دمایی، با بهره‌گیری از میدان‌های مغناطیسی، تقریبا تمام منابع گرمایی اطراف تراشه را از بین برده‌اند.

تیمی پژوهشی دانشگاه بازل، کار خود را با پایین آوردن دمای تمام اتصالات الکتریکی تراشه تا حد ۱۵۰ میکروکلوین از طریق خنک‌سازی مغناطیسی (سرمایش مغناطیسی بر اساس تغییر آنتروپی، به‌وسیله‌ی اثر یک میدان مغناطیسی بر یک ماده‌ی پارامغناطیسی یا مغناطیسی) آغاز کردند. پس از این مرحله، آن‌ها یک سیستم خنک‌‌سازی مغناطیسی ویژه را نیز برای کاهش دمای حرارت‌سنج مبتنی بر انسداد کولمب به سیستم اضافه کردند؛ چرا که در دماهای نزدیک به صفر کلوین، حتی حرارت حاصل از یک دماسنج نیز می‌تواند مشکل‌ساز باشد.

راهکار تیم پژوهشی دانشگاه بازل به‌اندازه‌ای موفق بوده است که تراشه‌ی یادشده به‌لطف این سیستم خنک‌سازی، به مدت ۷ ساعت در دمای نزدیک به صفر مطلق باقی مانده و فعالیت داشته است و این زمان، فرصتی کافی برای انجام تست‌های بی‌شمار در اختیار پژوهشگران قرار می‌دهد.

تراشه‌ای که در چنین دمای پایینی از کار نیفتد و به فعالیت خود ادامه دهد، می‌تواند به پژوهشگران در درک فیزیک در حد نهایی آن کمک کند. به‌عنوان مثال ممکن است در چنین دمای پایینی، شاهد رفتاری عجیب باشید. این دستاورد می‌تواند در ایجاد شرایط ایده‌آل برای آزمایش‌های مربوط به فیزیک کوانتوم نیز مفید باشد؛ البته باز هم امکان بهبود عملکرد سیستم خنک‌سازی یادشده وجود دارد. پژوهشگران معتقدند که با بهبود راهکاری که توسعه‌ داده‌اند، می‌توانند دمای نهایی را به آستانه‌ی یک میلی‌کلوین نیز برسانند.

جنگ سایبری با توجه به وقوع چندین حمله‌ی سایبری گسترده‌ در سال ۲۰۱۷، یک معضل رو‌به‌رشد محسوب می‌شود. اگرچه رویدادهای هکاتون عمومی (رویدادی که در آن توسعه‌دهندگان گرد هم می‌آیند و به توسعه‌ی پروژه‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری می‌پردازند) و تعیین جوایز مختلف برای آن‌ها، می‌تواند برخی از آسیب‌پذیری‌ها را از میان بردارد؛ اما برای سازمانی همچون وزارت دفاع ایالات متحده‌ی آمریکا، چنین راهکارهایی برای حفاظت از اطلاعات حساس کافی نخواهد بود. از این‌رو، به‌عنوان بخشی از برنامه‌ی ۵۰ میلیون دلاری دارپا برای بهبود امنیت سایبری، پژوهشگران علوم کامپیوتر دانشگاه میشیگان در حال توسعه‌ی یک سیستم امنیتی مبتنی بر سخت‌افزار هستند که به‌ادعای خالقان آن، کامپیوترها را«غیر قابل هک» می‌کند.

در ماه می سال ۲۰۱۷، هنگامی‌که باج‌افزار بی‌سابقه‌ای موسوم به WannaCry بیش از ۳۰۰ هزار کامپیوتر را آلوده کرد، توجه عمومی به حملات سایبری وارد مرحله‌ی جدیدی شد. باج‌افزار یادشده با بهره‌گیری از یک آسیب‌پذیری در نسخه‌های قدیمی سیستم‌عامل ویندوز، فایل‌های موجود در دستگاه‌های آلوده را رمز‌گذاری و برای بازگرداندن امکان دسترسی به آن‌ها، از کاربران، باجی در فُرم بیت‌‌کوین طلب می‌کرد.

این ویروس ظرف مدت چند روز از میان رفت؛ با این حال موفق شد فعالیت چندین بیمارستان، واحد پلیس، بانک و کسب‌وکار‌های مختلف را در سراسر دنیا مختل کند. پس از گذشت حدود یک ماه، دنیا با ویروس جدیدی موسوم بهNotPetya مواجه شد که توسعه‌‌ی آن به هکرهای روس نسبت داده می‌شود. این ویروس، اطلاعات موجود در دستگاه‌های آلوده را به‌طور کامل پاک می‌کرد.

چنین حمله‌هایی معمولا با بهره‌گیری از حفره‌های امنیتی موجود در نرم‌افزار انجام می‌شوند؛ از این‌رو، دارپا به‌عنوان بخشی از برنامه‌ی امنیت سایبری خود، هفت کلاس ضعف سخت‌افزاری را شناسایی کرده است که در صورت مرتفع‌ ساختن آن‌ها، تقریبا می‌توان نیمی از حفره‌های نرم‌افزاری یادشده را از میان برداشت. این آسیب‌پذیری‌ها عبارتند از مجوزها و امتیازات، خطاهای بافری، مدیریت منابع، نشت اطلاعاتی، خطاهای عددی، خطاهای رمزنگاری و تزریق کُد و دارپا در نظر دارد آن‌ها را طی پنج سال آینده، به‌طور کامل از میان بردارد.

لینتون سالمون، مدیر برنامه‌ی «سیستم‌ امنیت یکپارچه‌‌ی مبتنی بر سخت‌افزار و فرم‌ور (SSITH)» دارپا می‌گوید:

به‌جای اتکا بر وصله‌های نرم‌افزاری برای مشکلات سخت‌افزاری، ما در نظر داریم این آسیب‌پذیری‌های سخت‌افزاری را به‌‌گونه‌ای از میان برداریم که بخش عمده‌‌ای از حملات نرم‌افزاری کنونی، تأثیرگذاری خود را از دست بدهند.

تاکنون ۹ مورد بودجه‌ی تحقیقاتی در قالب برنامه‌ی SSITH‌ اعطا شده است که از آن جمله می‌توان به بودجه‌ی تحقیقاتی ۳.۶ میلیون دلاری تیم پژوهشی دانشگاه میشیگان اشاره کرد که در حال کار روی پروژه‌ی مورفیوس هستند. این پژوهشگران برای دور کردن خطر هکرها، در حال طراحی سخت‌افزاری هستند که با جابه‌جایی مداوم و تصادفی داده‌های اطراف کامپیوتر، به‌تدریج نسخه‌های گذشته را از میان می‌برد.

باید خاطرنشان کنیم که تنها داده‌های در تیررس به‌صورت تصادفی جابه‌جا نمی‌شوند و طبق اعلام پژوهشگران، هر باگ یا رمز عبوری که ممکن است برای حملات سایبری مورد بهره‌برداری قرار گیرد نیز جابه‌جا خواهد شد. بدین ترتیب حتی اگر هکرها موفق به یافتن راهی به سمت داده‌های حساس شوند، پیش از آنکه به‌خوبی به این داده‌ها دست یابند، محل آن‌ها تغییر پیدا خواهد کرد.

تاد آستین، پژوهشگر ارشد پروژه‌ی مورفیوس، در این رابطه می‌گوید:

در حالت عادی، موقعیت این داده تغییر پیدا نمی‌کند؛ اما چنانچه هکری موفق به حل پازل شود و موقعیت باگ و داده را شناسایی کند، با شکست مواجه خواهد شد. ما در حال بدل کردن کامپیوتر به پازلی غیر قابل حل هستیم. تصور کنید که در حال حل یک مکعب روبیک هستید؛ اما هر بار که پلک می‌زنید، موقعیت وجه‌‌ها تغییر می‌کند.

پژوهشگران مدعی هستند که به‌ لطف این مکانیزم، کامپیوتر مورفیوس حتی می‌تواند در برابر تهدیدهایی مصون باشد که تاکنون شناسایی نشده‌اند. آستین در این رابطه می‌گوید:

آنچه در رابطه با این پروژه شگفت‌انگیز است، توانایی مورفیوس در رفع آسیب‌پذیری‌های آینده خواهد بود. من تاکنون هیچ‌گاه با سیستمی امنیتی مواجه نشده‌ام که در برابر حملات آینده نیز مصون باشد.

نظر شما در این خصوص چیست؟ آیا ادعای پژوهشگران دانشگاه میشیگان محقق خواهد شد؟